Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1961, Blaðsíða 6

6
Það virðist því vera full ástæða til að ganga út frá súg-
þurrkun sem ágætri úrlausn við heyverkun í löndum með
rakt veðurfar, svo sem á Islandi, og með hliðsjón af þeirri
reynslu og tækni, sem íslenzkir bændur hafa þegar tileink-
að sér við þessa heyverkun, virðist aðkomumanninum í
hæsta máta ástæða til að vænta frekari árangurs af súgþurrk-
uninni.
Pressuti i búnt.
Sú aðferð, að pressa heyið með vélum í búnt, jiegar það
er hæft til stökkunar, er notuð að meira eða minna leyti í
ýmsum löndum. Hægt er að nota léttpressun eða harðpress-
un, þar sem pressumar eru nokkuð dýrar er auðveldara að
koma þeim á framfæri, þar sem kornrækt er samhliða gras-
ræktinni, því þá er hægt að nota pressurnar einnig við að
búnta hálminn og gera hann meðfærilegan.
Þar sem meginlandsloftslag og stöðugur þurrkur er ríkj-
andi um heyskapartímann, svo sem í Bandaríkjunum, hef-
ur reynzt vel að hætta á að pressa heyið í búnt þegar þurr-
efnismagnið er 60—70%, reisa búntin því næst upp á enda
og fullþurrka þau úti á enginu. Með þessari aðferð hefur
náðst jafn góður árangur og við stökkun. Sé veðrið hins veg-
ar óstöðugt, getur slík eftirþurrkun leitt til fullkominnar
eyðileggingar á heyinu. Sé heyið léttpressað getur blásið
nokkuð í gegnum búntin, svo þau þorna nokkuð fljótt eftir
regn, en þá gengur vætan líka miklu meira í þau en ef þau
eru harðpressuð. Harðpressunin þykir því öruggari ef búnt-
in eiga að fullþurrkast úti, og það er nauðsynlegt meðan
þurrefni heysins ekki nær 80% eða þar yfir. Þegar illa þurr-
um búntum er ekið í hlöðu er hætta á, að í þeim hitni og
getur þá orðið mikið efnatap samfara ornun og myglu.
Öruggast er þá, þótt því fylgi einnig mikið tap, að þurrka
heyið úti á vellinum þar til þurrefnið er orðið 80%, pressa
það þá í búnt og aka þeim þegar í hlöðu. Slíkt hey hefur þó
oft tapað miklu af verðmætum næringarefnum, einnig græna