Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1961, Blaðsíða 21

21
aðeins tveir hér á landi og þannig hefur þetta verið £rá 1918
eða milli 40 og 50 ár. Á þessu tímabili hefur þó orðið ger-
bylting í búnaðarháttum, sem að öllu sjálfráðu hefði átt að
krefjast stóraukinnar búnaðarfræðslu. Væru þessir skólar
báðir fullnýttir, sem þeir sjaldnast eru, þá mundu þeir í
hæsta lagi geta útskrifað um 50 búfræðinga árlega. Nú er
það ætíð svo, að nokkur hluti nýbakaðra búfræðinga hverf-
ur ekki að landbúnaðarstörfum, heldur til ýmissa annarra
starfa. Mun því ekki fjarri lagi, þegar allt er athugað, að
viðkoma þeirra búfræðinga, er nýtast landbúnaðinum, sé
um þrjátíu árlega, en það mundi svara til, að um 1/7 hluti
bænda gætu fengið búfræðilega menntun. Þetta er miðað
við að bændur landsins séu um 6000 og meðal búskaparald-
ur þeirra 30 ár.
Ekki þolir þetta neinn samanburð við húsmæðrafræðsl-
una. Húsmæðraskólar munu nú um tólf á landinu og er
ekki of í lagt, að liver þeirra geti að meðaltali brottskráð
30 húsmæður árlega. Af þessum skólum eru átta í sveitum
og fyrst og fremst fyrir sveitirnar. Það heyrir líka orðið til
undantekninga, að húsmóðir í sveit liafi ekki gengið á ein-
hvern slíkan skóla, á sama tíma sem 6/7 hlutar af bændun-
um verða að búa upp á brjóstvitið eitt, mitt í tæknibyltingu
landbúnaðarins, og þó eru þessir tveir bændaskólar okkar
naumast fullnýttir báðir nema endrum og eins.
Hvað veldur þessu? Er hér um að ræða vanmat á land-
búnaði og búfræði eða eru skólarnir ekki hlutverki sínu
vaxnir?
Það er alkunna, að um langt skeið hefur gætt nokkurs
vanmats á landbúnaði, og það sem lakast er, mest hjá bænd-
unum sjálfum. Þetta er því furðulegra þegar þess er gætt,
að landbúnaður hér á landi hefur verið í hraðri þróun und-
angengna áratugi og afkoma bænda tvímælalaust batnandi
frá því, sem áður var. Auk þessa er landbúnaðurinn og hef-
ur jafnan verið, fjölþættur og vandasamur atvinnuvegur,
er krefst meiri og fjölhæfari þekkingar en flestar aðrar at-