Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1961, Blaðsíða 80
80
búfróðum mönnum, og einkum þeim, er látið hafa sér annt
um nautgriparækt, fyrir innflutningi fóðurmjöls og gagn-
semi þess fyrir bændur. Síðan segir orðrétt: „Þeir hafa talið,
að bændur fái ZVz kg aukningu á mjólk fyrir hvert kg af er-
lendu kjarnfóðri, er kúnum væri gefið.**1)
Mér þykir harla ósennilegt, að nokkur búfróður og sí/t
fóðurfræðilega menntaður maður hafi orðað þetta þannig,
því eins og A. S. orðar það, verður þetta hrein lokleysa. Eg
held mér sé é)hætt að fullyrða, að allir, sem leiðbeina um
fóðrun kúa hér, hvetji til þess að nota heimaaflað fóður
að svo miklu leyti sem unnt er og það getur nægt fóðurþörf-
inni, en þegar geta þess, eða öllu heldur geta kúnna til að
fullnægja fóðurþörfum sínum með beyfóðri þrýtur, verður
kjarnfóðrið að koma til hjálpar og verður þá meginreglan
sú, að fyrir hver 2V2 kg af 4% feitri mjólk, sem kýrin gefur
umfram það, sem hún getur mjólkað af heyfóðrinu einu
saman, þarf hún að fá eina fóðureiningu (ca 1 kg kjarnfóð-
ur). Fljótséð er, að þetta er allt önnur regla en sú, er Arnór
vill eigna okkur, sem leiðbeinum í nautgriparækt, en sú
regla er hans eigið „produkt".
Nauðsynlegt er að gera glögga grein á þessu tvennu, því
þeir eru fleiri en Arnór, sem flaska á þessu atriði og hafa
hausavíxl á hlutunum. Munurinn er þó mikill, því regla
Arnórs leiðir óhjákvæmilega til rangrar kjarnfóðurnotkun-
ar, en síðari aðferðin vísar réttu leiðina. Mjólkurhæfni kúa
er sem sé arfbundinn eiginleiki og verður ekki aukin að
neinu ráði með aukinni kjarnfóðurgjöf, umfram það, sem
kúnni er eðlilegt að gefa, en þennan eiginleika á hins vegar
að nýta og fóðra kúna í samræmi við það, sem henni er eðli-
legt að mjólka.
Allt skraf Arnórs um samkeppnisaðstöðu milli erlends og
innlends fóðurs, er út í ihött. Þar getur trauðla verið um
nokkra samkeppni að ræða, því hvor fóðurtegundin þjónar
1) Leturbreytingin mín. Ó. J.