Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Qupperneq 46

ur, er mjög fara eftir því hver búreksturinn er og við hvaða
skilyrði hann er rekinn. Landbúnaður, án gripahúsa eða
með mjög takmörkuðum geymslum, er svo sem vel hugsan-
legur og vel þekktur. Er þá fyrst að nefna hreinan akur-
yrkju- eða ^arðyrkjubúskap eða búrekstur þar, sem kvik-
fénaður gengur sjálfala allan ársins hring. Hvorugt kemur
þó til greina hér, að ilræktinni einni undanskilinni, sem er
háð alveg sérstökum skilyrðum og útheimtir sinn sérstaka
húsakost. Við getum því leitt þessi frávik hjá okkur hér og
miðað byggingarþörfina við þann búskap, er hér er rekinn
almennt.
Enginn vafi er á því, að byggingarnar eru örðugasta fram-
kvæmdin í íslenzkum landbúnaði. Þessu veldur það, að
byggingarkostnaður er hér tiltölulega hár yfirleitt og veðr-
áttan veldur því, að miklar kröfur verður að gera til bygg-
inganna og byggingarþörfin verður meiri en þar, sem lofts-
lag er mildara og veðurfar staðviðrasamara. Það er því mjög
mikilsvert að byggingar landbúnaðarins séu gerðar af hag-
sýni og öllum kostnaði og kröfum svo í hóf stillt, sem frek-
ast er unt. Skiptir þá oft meginmáli, að byggingarkostnað-
inum sé dreift á svo langt tímabil, sem nokkur kostur er á.
Það getur ekki samrýmzt hagrænni uppbyggingu landbún-
aðar, að krefjast alls fullkomins og fullgerðs þegar í upp-
hafi. Til þess þarf bæði mikið og ódýrt reiðufé, sem verð-
ur þá að koma frá öðrum atvinnuvegum. Landbúnaðurinn
er í eðli sínu hægvirkur atvinnuvegur. Vel rekinn er hann
tiltölulega öruggur, en ekki líklegur til að gefa ævintýra-
legan eða fljóttekinn gróða. Öll þróun hans verður að vera
í samræmi við þetta eðli hans, eigi hann að byggja sig upp
að verulegu leyti af eigin ramleik. En hvar er þá helzt hægt
að spara við uppbyggingu landbúnaðar svo um muni?
Eigi það að vera eitthvað sem dregur verður það að vera
á byggingunum, því þær eru lang þyngsti stofnliður bú-
rekstursins. í raun og veru er ekki hægt að spara bygging-
arnar, en það má dreifa kostnaðinum við þær yfir nokkurt