Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Side 60

60
inga. Má þar á meðal nefna margs konar vélaviðgerðir,
smíðar og vinnslu afurðanna, svo sem mjólkur, ullar,
skinna o. fl.
Þegar alls þessa er gætt, er augljóst, að nafnið einyrki er
engan veginn eins einangurslegt og áður var. I raun og veru
þarf enginn einyrki lengur að vera til, ef skipulag og sam-
tök eru í lagi.
Aður fyrr, meðan vinnufólkshald var algengt í sveitum,
var þörfin fyrir karlmenn og kvenfólk áþekk. Þá var líka
um sláttinn ein eða fleiri kaupakonur á hverjum bæ. Nú
virðist landbúnaðurinn hafa einkum þörf íyrir karlavinnu,
en eftirspurn eftir vinnu kvenna aðeins til innanhússtarfa.
Til þess kvenmenn verði ráðnir til útistarfa í sveit, þurfa
þeir helzt að geta tekið að sér karlastörf, hirt kýr og mjólk-
að, stjórnað vélum o. s. frv. Það er svo sem ekkert því til
fyrirstöðu, að þær geti þetta, ef þær kæra sig um, en þær
eru ekkert upp á það komnar, því þeim bjóðast nóg störf
í verksmiðjum, við fiskvinnu, afgreiðslustörf og margt
fleira. Svo eru þær líka orðnar svo kaupdýrar, samanborið
við karlmenn, að betur borgar sig að ráða karla til sveitar-
starfa.
Þegar búið er orðið svo stórt, að bóndinn getur ekki
einn annað vetrarhirðingu gripanna, er óhjákvæmilegt að
fá hjálp allt árið, en til þess að það svari kostnaði að halda
ársmann, þarf búið að vera miklu stærra en það, sem bónd-
inn fær valdið einn og fylgir því að sjálfsögðu hlutfallsleg
aukning húsa og ræktunar. Lítið mun það tíðkast hér á
landi, að bændur slái sér saman um að ráða ársmann. Oft
gæti slík tilhögun þó verið hagkvæm. Utgjöldin yrðu við-
ráðanlegri, öryggið meira, og bændurnir ekki eins fast
bundnir við bústörfin.
Fyrir bú sem hefur ráð á nokkuð jafnri vinnu allt árið,
skiptir miklu, að vinnuþörfin sveiflist ekki mikið frá ein-
um tíma til annars, en þetta fer mjög eftir búsháttum og
hagsýni. Sauðfjárbúskapur er tvímælalaust mun vinnufrek-