Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Qupperneq 71

71
Auðvitað verður ilræktin alltaf staðbundin eins og korn-
yrkja, þótt á annan hátt sé, því hún er tiltölulega óháð veð-
urfarinu. Mikið skortir enn á, að við höfum náð fullum
tökum á ilræktinni, einkum vantar fjölbreyttni í ræktun-
ina og svo er framleiðslan óeðlilega dýr.
Skóggræðsla er af sumum talin líklegur tekjuliður í land-
húnaði framtíðarinnar. Engu vil ég um það spá, en þó ugg-
ir mig, að svo verði ekki í náinni framtíð, og það hygg ég
að mörgum bónda muni þykja ágóðinn af þeirri búgrein
langsóttur.
Alifuglarækt er nokkuð stunduð hér á landi, en mest
sem sjálfstæður atvinnuvegur. Hún er þó að mörgu leyti
hentug aukabúgrein, þrátt fyrir það þótt hún byggi tilveru
sína mestmegnis á aðkeyptu fóðri, en til þess að svo geti
orðið, þurfa bændurnir að eiga greiðan aðgang að útung-
unarstöðvum, til þess að geta yngt upp fuglastofninn nægi-
lega ört. Mest er hér um hænsnarækt, en mér virðist anda-
og gæsaeldi að sumu leyti samrýmast betur almennum bú-
skap, en þær fuglategundir ganga nokkuð fyrir sér á sumr-
um þar, sem skilyrði eru hagstæð.
Svínaeldi hefur engri teljandi útbreiðslu náð hér. Ekki
geri ég ráð fyrir að það sé hyggilegt, að hver bóndi færi að
leggja stund á svínarækt út af fyrir sig, því þá yrði hún að
vera í nokkuð stórum stíl og í sérstöku húsrými. Hætt er
líka við, að innlendi markaðurinn yrði þá brátt yfirfullur
en mjög hæpið, að við yrðum samkeppnisfærir á erlendum
markaði, sem ekki er heldur of rúmur. Heppilegast ætla ég
að hæfilega stór hópur bænda sameinaðist um eina eldis-
stöð, en hver bóndi hafi aðeins einn eða tvo grísi í eldi
samtímis og kaupi unggrísina á kostnaðarverði á eldisstöð-
inni, þegar þá má taka frá mæðrunum. Þyrfti þá hver bóndi
aðeins að útbúa eina litla svínastíu, er koma mætti fyrir í
fjósi eða öðru gripahúsi.
Geitur eru því sem næst útdauðar í landinu og ekki lík-
legt, að þær fái nokkra útbreiðslu hér í framtíðinni.