Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Blaðsíða 80

80
Sumir segja, að þótt ég sé allvel ritfær, þá verði það samt
of einhæft, þegar ég skrifa Ársritið að mestu einn. Ekki
legg ég mikið upp úr þessum aðfinnslum. Þetta er ekkert
sérstakt fyrir Ársritið í seinni tíð. Það hefur frá upphafi
verið svo, að ritstjórarnir hafa ritað það að mestum hluta.
Sá er orðinn munurinn, að ég hef verið helmingi lengur
ritstjóri, en allir hinir til samans. Ekki get ég fallizt á, að
ritsmíðar mínar í Ársritinu hafi verið einhæfar. Þvert á
móti tel ég mig hafa komið víðar við en flesta aðra, er um
landbúnað rita. Það er þá aðeins stíll og framsetning, er
getur verkað þreytandi á lesandann, en um það get ég ekki
dæmt. Hins vegar vil ég benda á, að ég hef allvíða leitað
hófanna um efni í ritið og hvatt aðra til að skrifa í það, og
ég er fús til að láta af ritstjórn eða eiga samstarf við þar til
skipaða útgáfustjórn, ef það mætti verða að liði.
Ymsir telja sig andvíga því, að búnaðarsamböndin geri
Ársritið að meðlimariti sínu, á þeim grundvelli, að þeir
vilji ekki láta þvinga sig til að kaupa eitt eða neitt. Þessir
menn virðast fylgjast mjög illa með þróuninni, sem einmitt
gengur meira og meira í þá átt að þvinga menn til að kaupa
og greiða hitt og þetta, af því, að ella reyna allt of margir
að skjótast undan siðferðilegum skyldum. Mest öll sósíalí-
sering snýst um þetta. Á þennan hátt eru bændur látnir
greiða gjöld til Stéttasambandsins, til stuðnings starfsemi
búnaðarsambandanna og til að reisa stórhýsi í Reykjavík,
og samt finnst þeim það óþolandi brot á persónufrelsi
þeirra, þótt þeir yrðu að kaupa eitt lítið og hræódýrt tíma-
rit um atvinnugrein þeirra sjálfra. Áður hefur verið bent á
þessar rökleysur hér í ritinu og má það nægja.
Mergur málsins er ekkert af þeim viðbárum, sem á lofti
eru hafðar, heldur einfaldlega sú staðreynd, að áhugi fyrir
Ársritinu og búfræðiritum er of lítill. Það er því sennileg-
ast að þessu stríði ljúki þannig, að ritið hætti að koma út
innan tíðar, ef við viljum líta raunhæft á málið.
Ó. J.