Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Page 86

86
tali í nyt, séu ekki nema 250 kg yfir búsmeðaltali að erfða-
eðli til nythæðar. Með meðalnautum, völdum af handahófi
úr stofninum, myndu þessar kýr þá gefa dætur, sem væru
125 kg yfir meðaltali síns ættliðar. Útlitsgervi mæðranna,
þ. e. fundin nythæð þeirra, gefur því ekki nema takmark-
aðar upplýsingar um erfðaeðli þeirra til mjólkur. Danir
ætluðu sér að hækka arfgengið á nythæðinni með afkvæma-
rannsóknastöðvunum á þeim forsendum, að því betur sem
að gripnum væri búið, því betur kæmi erfðaeðli hans í ljós.
Kvígurnar á stöðvunum áttu með öðrum orðum að sýna
betur eðli sitt til mjólkur heldur en kvígur voru taldar
gera hjá bændum almennt. Því miður mistókst þessi við-
leitni að verulegu leyti. Ekki er von að Ó. J. finni þess stað
í skýrslunum frá dönsku stöðvunum, að þær hafi brugðizt
hlutverki sínu, enda hafa aðrir en Danir orðið til að dæma
um árangur stöðvanna og gildi þeirra við kynbætur naut-
gripa miðað við aðrar aðferðir.
Ivar Johansson, prófessor í Ultuna í Svíþjóð, rannsakaði
niðurstöður afkvæmarannsóknastöðvanna árið 1954 og
komst að þeirri niðurstöðu, að raunhæfur munur var á hóp-
unum, að því er snerti aldur við burð, tíma frá burði þar
til kvígurnar festu fang aftur, og nokkur munur var á
þroska og holdum hópanna, þegar þeir komu á stöðvarnar.
Auk þessa virtist koma fram mismunur á aðbúð einstakra
hópa á sömu stöð á sama ári, m. a. vegna þess að hópunum
var haldið aðgreindum hverjum frá öðrum á stöðinni, eins
og gert er á Lundi. Mason í Skotlandi (1952), Robertson og
Mason í Skotlandi (1956), Hofmeyr í S.-Afríku (1955) og
Touchberry í Illinois í Bandaríkjunum, ásamt Rottensten
og Andersen í Danmörku (1960) hafa allir rannsakað nið-
urstöður dönsku afkvæmarannsóknanna síðan. Eru niður-
stöður þeirra hinar athyglisverðustu og benda eindregið til
þess, að stöðvarnar svari ekki kostnaði. Dómurinn, sem fæst
á nautin á stöð, stenzt ekki dóm reynslunnar úti um héruð-
in nægilega vel. I umfangsmestu athuguninni, sem gerð