Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Side 93

93
ar, en það er meðalnyt flokkanna af 4% mjólk fyrstu 6 vik-
urnar eftir burð og kjarnfóðurgjöf á sama tíma:
Mceling 1. 2. 3. 4. 5. 6.
Ægisdælur, kg 4% mjólk 10.22 12.89 14.02 14.29 14.02 13.80
Vallardælur kg 4% mjólk 9.46 11.70 12.27 11.86 11.69 11.13
Mismunur, 4% mjólk 0.76 1.19 1.75 2.43 2.33 2.67
Ægisdælur, kg kjarnfóður 1.75 2.62 3.04 3.67 3.21 3.38
Vallardælur, kg kjarnfóður 1.50 2.33 2.46 2.58 2.54 2.46
Mismunur, kg kjarnfóður 0.25 0.29 0.58 1.09 0.67 0.92
Af þessu má sjá, að Vallardætur hafa fyrstu vikurnar feng-
ið tiltölulega meira kjarnfóður en Ægisdætur og ætti þar
með öllu réttlæti í þeirra garð að vera ftillnægt. Ástæðan
til þess, að flokkarnir nálgast lítið eitt á beitartímanum, er
rneðal annars sú, að Ægisdætrum, sem eru í hæstri nyt, þeg-
ar hleypt er út, verður meira um það að missa kjarnfóðrið,
heldur en Vallardætrum, sem eru í mun lægri nyt.
Þá segir S. A.: „er skoðanamunur okkar (). J. fyrst og
fremst í því fólginn, hvort eigi að gefa kvígunum afurða-
fóður nákvæmlega eftir nythæð eða ekki“. Þetta er ekki
rétt. Ég get vel fallizt á það að gefa kvígunum umfram
fóður í upphafi rannsóknar. Hef ef til vill gert það með
því að fóðra kvígurnar til muna betur eftir burðinn en
gerist og gengur. Gallinn er bara sá, að fóðurmat heysins
er hrein ágizkun. Ég er jafnvel reiðubúinn að fóðra enn
þá meira umfram þarfir, en aðeins með því skilyrði, að
umframfóðrunin komi jafnt niður á báðum flokkum eða
öllum flokkum, ef fleiri flokkar eru reyndir samtímis, en
það er bara allt annað, en við höfum deilt um, sem bezt
sést á því að tilfæra hér orð Stefáns sjálfs, er hann tilfærir
og undirstrikar í upphafi greinar sinnar: „Ekki er hægt að
fullyrða neitt um, hvað hefði skeð, ef afurðafóðrið hefði
verið hið sama hjá háðum hópum, en ekki þcetti mér ólik-
legt, að hóparnir hefðu pá orðið svo til hnifjafnir.“