Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Page 102
102
mennirnir ný efni, sem þeir kalla archangelicin, archangin
og kvannin, sem eins og nöfnin benda til hafa aðeins fund-
izt í hvönn. — Af þessari margbrotnu efnasamsetningu
mætti draga þá ályktun, að ekki sé hollusta og læknisdómur
hvannarinnar algerlega úr lausu lofti gripið. Sumar af áður-
nefndum sýrum eru
oftlega notaðar í
meðöl.
Þá komum vér loks
að hinni grasafræði-
legu hlið málsins.
Segja má, að til séu
tvær tegundir af
hvönn hér á landi.
Nefnist önnur Ange-
lica silvestris (af lat.
silva, skógur) á ís-
lenzku geitahvönn,
geitanjóli eða geitla
(einnig snókahvönn),
en hin heitir Angelica
archangelica, ekki
óvirðulegu nafni, er
hefur áður verið
skýrt. Á íslenzku kall-
ast hún œtihvönn eða
erkihvönn. Eins og
nöfnin benda til, er
það einkum síðarnefnda tegundin, ætihvönnin, sem notuð
er til matar. Geitahvönnin hefur „ei nær svo mikla dáð“,
og hefur það líklega þótt sæmra geitum en mönnum að
leggja sér hana til munns.
Oft getur verið býsna erfitt fyrir leikmenn, að þekkja
þessar tvær tegundir í sundur, þótt grasafræðingar telji það
lítt til afreka.
1. mynd. Geitahvönn. Ljósm.: H. H.