Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Side 108
ÓLAFUR JÓNSSON:
r
Astungur.
I. AÐ GERA EINS OG ÉG GET!
Sú var tíðin, að sjálfsagt þótti að vinna vel og a£ kappi.
Ekki vegna þess, að því fylgdu nein hlunnindi, verðlaun
eða launauppbót, heldur einungis af meðfæddri trú-
mennsku. Allt annað þótti vesaldómur og lítilmennska.
Nú er öldin önnur. Fyrir nokkru síðan var í einu blaði
á Akureyri látið í ljós, að vinnubrögð í bæjarvinnu væru
stundum slæleg. Óðara geystist fram á ritvöllinn einhver,
sem nefndi sig verkamann eða eitthvað álíka þokukennt og
mótmælti harðlega. Nefndi hann róg og tilraun til vinnu-
þrælkunar í því sambandi og eitthvað fleira áþekkt.
Nú er það ekkert nýnæmi eða einstakt fyrirbæri, þótt
vinnubrögð í bæjarvinnu og annarri opinberri vinnu séu
stundum léleg, en auðvitað finnast þar líka heiðarlegar
undantekningar, en það er erfitt úr að bæta, og virðist
hvorki á valdi verkstjóra eða yfirvalda. Það er nefnilega al-
kunnugt, að samtök verkalýðsins hafa tekið þá háskalegu
stefnu, að krefjast sömu launa og sömu verndar fyrir hilskn-
asta amlóðann, eins og fyrir afburðamanninn. Það er því
hvorki hægt að vanda um við amlóða, skerða laun hans,
þótt hann svikist um, eða losna við hann, án þess að eiga
yfir höfði sér reiði og jafnvel bannfæring samtakanna.