Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Blaðsíða 109

100
Þannig eru fullgildir verkamenn látnir bera ábyrgð á alls
konar vanmetaskepnum og miðla þeim hluta af sínum af-
köstum, svo þeir beri það sama úr býtum sem aðrir.
Varla fær það dulist, að eitthvað meira en lítið er bogið
við þetta kerfi. iÞað stefnir vafalaust til minnkandi vinnu-
afkasta, því það hlýtur að koma mjög til álita hjá hverjum
einstakling, sem við það býr, að úr því að góð vinnuafköst
og heiðarleiki í vinnubrögðum eru vanvirt á þennan hátt,
þá sé ef til vill klókast að fara sér hægt, láta slag standa um
það, hvort verkið kemst af fyrr eða síðar og hvað það kost-
ar. „Þess lengur endist það“, er haft eftir manni í bæjar-
vinnu, er að því var vikið, að hann færi sér hægt við verk-
ið, og vera má, að þetta sé að verða nokkuð algengur hugs-
unarháttur og afsökun á slælegum vinnubrögðum.
Nú er ég kominn að því, sem ég ætlaði að hugleiða hér,
en það var sú spurning: Hvort yfirleitt sé nokkur ástæða til
að leggja sig fram, gera sem getan leyfir, í störfum almennt.
Þegar ég var ungur, þekktist varla annað en góð vinnu-
brögð, því allt annað þótti aukvisaháttur og vesaldómur.
Við þennan hugsunarhátt ólst ég upp og með þessa hefð í
heiðri hóf ég starf mitt sem fastlaunaður starfsmaður. Gekk
ég jafnvel svo langt, í kappi og umhyggju minni um fyrir-
tækið, að ég lét fjölskyldu mína vinna við það meira og
minna kauplaust. Kom það sem uppbót á mín störf, er voru
þó hvorki illa af hendi reidd né ofborguð.
Þegar svona hafði gengið í eina tvo áratugi, tók að renna
upp fyrir mér sá rannalegi sannleikur, að þetta kapp mitt
og umhyggja höfðu hvorki komið mér, eða stofnuninni, sem
ég vann við, að neinu teljandi liði. Sjálfur hafði ég ekkert
borið úr býtum neina erfiðið, og af því ég hafði reynt að
vera hagsýnn og sparsamur, og láta alltaf þröng fjárráð
hrökkva fyrir útgjöldum, þá þótti að sjálfsögðu engin þörf
á að auka fjárráðin, efla stofnunina og starfsemina.
Þegar hér var komið, fór að hvarfla að mér, að vera
mundi affarasælla fyrir alla aðila, að ég færi mér hægar,