Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Qupperneq 112

112
mundi þessi glannaskapur enda, þótt orsökin til mistak-
anna lægi ef til vill fyrst og fremst hjá þeim, sem verið var
að vinna fyrir. Þegar þessir áhugasömu menn brutust í stór-
ræðum, sem vörðuðu hag fjöldans, lögðu þeir því sæmd
sína og æru að veði, án þess að geta vænzt nokkurrar um-
bununar þótt vel tækist. Á fundum skorti aldrei þá, er gagn-
rýndu störf þeirra og vanmátu, torvelduðu þau og reyndu
að gera þau tortryggileg, en hinir, er mátu þau nokkurs,
fóru að minnsta kosti mjög vel með það og létu forystu-
mennina eina um vörnina. Stundum hefur mér fundizt
þessi hlédrægni svo alger og furðuleg, að ég hef verið í
miklum vafa um, hvort meginhluti fundarmanna var með
leiðtogunum eða á móti þeim.
Atkvæðagreiðslur segja ekki ætíð rétt til um, hvað í
dýpstu undirdjúpunum er hugsað um og viljað.
Á tugafmælum og starfstímamótum er svo hinum góðu
hirðum, velsæmisins vegna, gefnar gjafir eða haldið sam-
sæti, auðvitað fjölmenn, því fáir telja sér sæmandi að sker-
ast úr leik, þótt þeir láti skína í það við sína nánustu og
hugsi með sjálfum sér, að öll afmæli og samsæti séu meiri
bölvuð plágan og helzt ætti að banna slíkt með lögum.
Þegar svo langur og erilsamur starfsdagur er á enda runn-
inn og atorkumennirnir draga sig í hlé eða safnast til feðra
sinna, þá eru flestir á einu máli um það, að mál hafi nú
verið orðið, að karluglan hypjaði sig og hleypti nýjum
mönnum að. Og nýir menn koma með nýja siði, nýjar að-
ferðir og ný viðhorf, og þeim finnst, að allt, sem þeir gömlu
gerðu, hafi verið úrelt og óhæft, því þeir miða að sjálfsögðu
við sinn tíma, en sézt oft yfir, að hverjum tíma hæfa ákveð-
in viðbrögð og viðhorf. Sennilega komast þeir að þeirri
spaklegu niðurstöðu, að allt, sem þeir gömlu gerðu, hefði
betur verið ógert.
Hver getur svo haldið því fram í fullri alvöru, að við eig-
um að gera eins og við getum.
Kunni einhverjum að finnast ég furðu óprúttinn og