Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Blaðsíða 121

121
Hitt er þó lakara, að á þennan hátt hljóta margir að lenda
í starfsgreinum, sem þeir ekki eru hneigðir fyrir, og þar
sem þeir aldrei geta orðið nema miðlungsmenn eða ekki
það. Þetta er hvorki æskilegt þjóðfélagslega séð né fyrir
þeirra eigin þroska og andlega velferð. Þeim hættir til að
verða eins konar umskiptingar í lífinu.
Það er böl að fá ekki notið þeirra hæfileika, sem forsjón-
in hefur gætt oss, en brjálæði að selja þá fyrir baunadisk.
IV. TEKJUR OG VINNUTÍMI
Oft er nú rætt um tekjur manna og sýnist sitt hverjum.
Einn telur að óbreyttir verkamenn hafi ekki nauðþurftar-
tekjur og miðar við 8 stunda vinnudag og Dagsbrúnar-
taxta. Annar segir, að tekjur alls almennings séu miklu
meiri og fer þá eftir skattaframtali, og ef til vill hafa báðir
rétt fyrir sér.
Það hefur sem sé komið í ljós, að launþegar hafa upp-
fundið ýmsar leiðir til að drýgja tekjur sínar umfram það,
sem taxtar ákveða. Má þar nefna til uppmælingar, ákvæði
ýmis konar og lengingu vinnutíma með eftirvinnu-, nætur-,
eða helgidaga taxta og kemur þó þetta allt hvergi nærri
til skila.
Þetta byggist að sjálfsögðu á þeirri staðreynd, að eftirspurn
eftir vinnuafli er meiri en framboðið og er á engan hátt
til þess fallið að lækka framleiðslukostnaðinn.
Harðsoðnir taxtamenn vilja ekki viðurkenna neitt nema
8 stunda vinnudaginn. Allt annað sé einungis ofþrælkun
vinnulýðsins og víst er það, að stytting vinnutímans hefur
verið eitt af baráttúmálum verkalýðsins og svo er enn. Átta
tíma vinnudagur er ekkert lokamark.
Á hinu leytinu er sú staðreynd, að átta stunda vinnudag-
urinn er orðinn alvarlegt vandamál, að nú heimta sömu
mennirnir, sem börðust fyrir honum og horfa hýru auga
til sjö stunda vinnudags, að opinberar ráðstafanir séu gerð-