Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1962, Page 123

123
ið svarað til nokkurrar hlýtar. Þegar athugaðar eru þarfir
einstaklinganna í einhverjum ákveðnum launaflokki kem-
ur í ljós, að þær eru mjög misjafnar, einn kemst dável af
með þær tekjur, sem öðrum hrökkva skammt. Þessu veldur
margt og liggur flest í augum uppi.
I þessu tilfelli er eðlilegast að reikna með meðalþörfum,
en af því leiðir, að þeir, sem eru neðan við meðallagið,
verða annað tveggja að skera niður þarfirnar, eða auka
tekjurnar með þeirri vinnu, til þess að geta veitt sér meðal-
þarfir eða meira. Þetta virðist alls ekki óeðlilegt og gott
að þetta er hægt.
Fyrir nokkru sá ég í einhverju blaði sagt frá því í mikl-
um sítingstón, að nú væri svo komið, að átta stunda vinnu-
dagur væri úr sögunni á íslandi.
Mér virðist þetta einungis bera vott um mjög fjörugt at-
hafnalíf og sízt yfir því að kvarta. iÞað er nefnilega algjör
misskilningur, að eftirvinna verði til vegna knýjandi þarfa
manna, er sézt bezt á því, að hún er hvað mest hjá þeim
vinnustéttum, er hæsta hafa taxtana og mestar tekjurnar.
Atvinnurekendum væri enginn akkur í yfirvinnu, ef unnt
væri að fá störfin unnin í venjulegri dagvinnu. Eftirvinna
mundi því hreint ekki minnka við það, þótt taxtar væru
hækkaðir og það því ekki þoka okkur neitt nær því að
virða átta stunda vinnudaginn, nema þá svo aðeins, að
vinnuveitendur kipptu að sér hendinni og skrúfuðu fyrir
yfirvinnuna, en þá er ég smeikur um, að margur þættist
missa spón úr aski sínum.
Átta stunda vinnudaginn er ekki hæga að tryggja, nema
með því að lögbjóða hann og leggja við há viðurlög, ef útaf
væri brugðið, en það væri svo sem eftir annari sósíalistiskri
hringavitleysu að reyna slíkt.