Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1917, Blaðsíða 40

42
styrkur að framförum þessum, en jeg sný máli minu
aðallega til þeirra.
Fyrst við eigum ekki von á bráðum fóðurauka af
aukinni ræktun landsins, þá verðum við að snúa inn
á aðra braut. þessi braut er fóðurfræðisleg. Hún mun
ekki skapa neina nýja framfaravegi, en bæta í smá-
um stíl hag hvers einasta búanda, sem nú er, og snúa
sjer að umbótum á núverandi ástandi
Tiltölulega lítið hefir verið ritað um þetta efni.
Aðallega eru það þeir Hermann Jónasson, Páll Zóp-
hóníasson og Halldór Vilhjálmsson. Auk þess eru
smágreinar eftir ýmsa aðra. þótt þessir menn hafi
sagt margt, er til uppbyggingar má verða í fóðurfræð-
inni, er ekki sýnilegt, að bændur hafi breytt fóður-
aðferð sinni í nokkru verulegu, eða yfir höfuð fært
sjer í nyt þá þekkingu, sem unnist hefir á þeim svið-
um.
Tvent er það aðallega, sem menn hafa fyrir augum,
er þeir afla sjer fóðurs:
1. að tryggja sjer nægilega mikið fóður, til að geta
haldið lífinu í gripum sínum yfir veturinn.
2. að hafa fóðrið svo gott, að gripirnir geti gefið
sem mestar afurðir af því.
Við skulum nú athuga hvorttveggja út af fyrir sig
nokkuð nánar.
Hingað til hefir mikið vantað á, að bændur hefðu
að jafnaði svo mikið fóður á haustin, að þeir gætu
mætt hvaða vetri, sem að höndum bæri, án þess að
eiga á hættu, að missa mikið af afurðum af bústofni
sínum eða fella hann að miklu eða öllu leyti. Allir sjá