Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1917, Blaðsíða 41

43
og viðurkenna hið skaðlega og ómannúðlega við þessa
aðfei’ð. Bestu menn þjóðarinnar hrópa til hennar
hvatningar og viðvörunarorðum eins og Torfi heit-
inn í Ólafsdal og fleiri mætir menn. ping og stjórn
reyna að taka í taumana og þvinga menn með meiru
eftirliti en áður hefir tíðkast, til varfærni og meiri
umhugsunar. Aukin siðmenning vekur ábyrgðartil-
finningu manna gagnvart þeim skepnum, sem þeir
hafa undir höndum. En þótt þetta geti haft nokkra
þýðingu, mun svo fara hjer sem annarsstaðar, að
hvötin verður að koma að innan. Og þá fyrst munu
menn bæta fóðrunina og ásetninginn, er þeir sjá, að
sjóðurinn gildnar því að eins að þessari reglu sje
fylgt, en þrýtur annars.
J?ótt mikils sje enn þá vant, er stór framför sýni-
leg í þessu efni frá því sem var fyrir hálfri eða heilli
öld. Mjer virðist sem bændur vinni nú fyrir meiri
bústofni en áður með minna liði. Og vist er það, að
menn hefðu ekki staðist eins mörg hörð ár framan
af nítjándu öldinni eins og þeir hafa þó staðist enn
sem komið er á þeirri tuttugustu. Einkum gildir þetta
þau svæði, sem jeg þekki best.
Háski sá, sem stafar af illuin ásetningi, vex með
hverju ári. Verðhækkunin er orðin gífurleg á öllum
búpeningi. parf því býsna mikinn höfuðstól til að
kaupa og fylla í skarðið ef menn fella, og tjónið er
lika mikið þótt ekki falli nema lítill partur, og menn
sjeu búfærir eftir sem áður. Ekki er sýnilegt, að verð
muni hækka á búpeningi fyrst í stað, enda væri þess
tæplega æskjandi. En afleiðingin af verðhækkuninni
ætti að vera sú, að menn tefldu ekki hinum verðmikla