Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1917, Blaðsíða 42
44
bústofni í háska. Og oftast hefir það gengið svo, að
mönnum hefir verið sárara um dýra hluti en ódýra;
og þeir hafa sýnt meiri alúð og fyrirhyggju um varð-
veislu dýrmætra eigna. Seinustu árin hafa skapað
nokkurt aðhald með þessu, en mjer er ekki kunnugt
um, að menn sjeu alment orðnir sjer þess meðvitandi
enn þá.
Af hverju stafar Austfirðingum meiri hætta af fóð-
urskorti nú en áður, þegar maður viðurkennir að þeir
vinni fyrir stærri búum og hafi þau tryggari en áður?
Svarið er: Vegna breytingarinnar, sem orðin er á bú-
skaparlaginu. Áður var mest bygt á geldfje, nú aftur
á móti á ám. Aðalháskinn af fóðurskorti og vanfóðr-
un stafar af vorharðindunum. J>á eru ær ekki einasta
þungar á fóðrun, heldur þurfa þær líka gott fóður,
en geldfje kemst af með lítið eða ekki neitt á sama
tíma.
það er ekki sýnilegt, að bændur vilji eða geti breytt
aftur um búskaparlag. Eins og stendur vitum við
ekki hvaða stefnu heimsverslunin tekur að stríðinu
loknu. En eins og útlitið var fyrir heimsstyrjöldina
miklu, var kjötmarkaðurinn álitlegastur. Sú skoðun
var einnig orðin ríkjandi í öllum búnaðarlöndum, að
best borgaði sig að lóga alidýrum sem yngstum, en
efla aftur þroska þeirra sem allra mest þann stutta
tíma, er þau lifðu. þcssi skoðun var orðin svo rök
studd af reynslunni, að ekki eru nokkrar líkur til
þess, að henni verði hnekt. Dilkaslátrunin íslenska
virðist lika vera í fullu samræmi við þessa skoðun
og ný sönnun á henni. Fjöldi bænda um alt land hefir
knjesett skoðun þessa í verkinu, og mjer virðist þetta