Búnaðarsamband Austurlands - 01.01.1924, Blaðsíða 54

56
mætum. Leiðin til þess er sízt af öllu sú, að troða
stúlkurnar út af fróðleiksmolum margra fræðigreina. Ég
vil láta þessa skóla gefa þeim eitthvað það í bókleg-
um fræðum, sem er í ætt við þeirra eigið eðli og sál-
arlíf og getur síðar meir orðið þeim einskonar uppbót
á arði dagstritsins.
Ég hefi ekki getað nema drepið á það, sem mér
virðist vera aðalatriðið í starfi þessara skóla. Að lok-
um langar mig til að minnast lítið eitt á konurnar
sjálfar og störf þeirra.
VII.
Mér hefir oft dottið í hug, er ég hefi verið að hugsa
um kvennamál, að konurnar intu af hendi það sem
norska þjóðskáldið krefst af hverju barni fósturjarð-
arinnar í þessum vísuorðum: „Hvad du evner, kast av
| i de nærmeste krav“. Lang mest af störfum kvenna
gengur til þess, að uppfylla kröfur augnabliksins. Til
þess öðru fremur virðist náttúran hafa útbúið þær.
Æfi flestra þeirra líður í stöðugri baráttu við smá-
muni líðandi stundar.
Það er ekki alveg víst, að mönnum sé þetta nægi-
lega Ijóst altaf, og enn síður er þeim Ijóst hvað þetta
kostar konurnar. Þeim er oft brugðið um þröngsýni
af karlmönnum. Sú ásökun er að sjálfsögðu að miklu
leyti réttmæt. En þröngsýnin er eðlileg afleiðing starfs
þeirra. Störf kvenna innan vébanda heimilisins neita
þeim víðsýnis, neita þeiin um alhliða þroska. Það er
þessi takmörkun, sem oft og tíðum kostar konurnar
svo mikla fórn, því stærri sem þroskamöguleikarnir og