Alþýðublaðið - 24.12.1921, Blaðsíða 4
4
A L Þ Y Ð U BX, A D IÐ
- Morðiöginn^Tbeis M.dsen í
Danmörku, sem í aíbnðisæði drap
kærustu sína, hefir verið dæœdur
tii 12 ára tugthúsvistar,
— Samkvæmt manntali í Dan
mörku i. júlí í ár eru ibúar
iandsins nú 3 283 000 en voru
ái i áður 3 079 000. Þessi viðbót
sUfar aðallega af landauka þeim
er Dmaiörk fékk, er hún fékk
Suðurjótland með 164 500 ibúum
í sjálfri Danmörku hefir íbúunum
á árinu fjölgað aðeins um
39 5CO.
— Samkvæmt opinberum skýrsl
um eru 8 miljónir man a með
tæringu í Bandarfkjum og í Eng-
landi eru 250 000 verkamenn frá
vinnu vegna þessara veikinda.
— Eitt af hinum geysistóru
skipum Cunard línutmar, „Aqui
tania', fór 26,26 sjómflur á kl.st.
á ferð þess frá NcwYork til
Englands siðast i nóvember. Það
er heimsmet.
— Danmörku hefir kjöt og egg
verið að stíga sfðastl. mánuð, en
smjö- hefir fahi’l töluvert. Orsök
in til þess »ð smjörverðið hefir
fallið er það, hve mikið hefir
borist til Englands af smjöri írá
Ástralíu og Nýja Sjálandi.
— Hluthafar i Tivoli (sumar
skemtistaðnum í miðri Kauptn -
hófn) hafa i ár íengtð 10% ágóða
af hlutabréium sínum.
— Yerzlunarsendinefnd Rússa
(bohivika) keypti i byrjun nóvem
ber sild fyrir 4 milj. norskra
króna, af Norðmönnum
— Hinn heimsfrægi sænski
fornfræðingur Óscar Montelius var
78 ára gamall er hann lézt snögg
!ega 4. nóv. i Stokkhólmi. Hann
var mjög ern; hélt íyrirlestra
nokkrum víkum áður við Khafn
arháskóla.
— Rannsóknir, sem gerðar hafa
ve; iö á Finsens Ljósstofnununni í
Khöfn siðustu árin, hafa leitt i
Ijós, að lækna má útvortisberkla-
veiki með Ijósum, og gefur það
betri árangur en að skera í mein
semdina. Leggur yfirlæknir stofn
unarinnar það nú til að stofnað
verðí í Danmörku spitali fyrir
þesskonar lækningar. Ennfremur
hafa tilraunirnar leitt í Ijós, að
sennilegt sé að eineig megi lækna
taugaveiki og difterites með ljó«
lækningum, en þær tiiraunir eru
j ennþá skamt á veg kotnnar.
(Fregn þessi er tekin eítir áreið
anlegu dönsku blaði)
— í Róma urðu miklar óeirðir
24 nóv Hófu fyrverandi hermenn,
sem fengið höfðu berkla f stríð
inu, mótmælagöngu, en lenti sam
en við herliðið og særðust 19
mánns.
— Verkamenn rafstöðwa og
strætisvagna f Aþenu (Grikklandi)
hófu verkfall 24. nóv. Sama dag
stöðvuðu strætisvagnsmenn í Brys
sel (höfuðborg Belgíu) alia stræt-
isvagna og hófu verkíall. Var or
sök verkfalísins sú á síðari stáðri
um, að sex menn höfðu verið
reknir úr vinnunni.
— Norðurlandafundur um regl
ur fyrir boxi, var haldinn í haust
í Stokkhóimi.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólafur Friðriksson
-»*»ie*raiÖ|ar> t-Jasen ntsrit
Was TsjrgsolBw: ÆðkumEnolngar.
af baki stansaði skyndilega í kofadyrunum, sneri sér að
Sanin og hvíslaði:
„Eneas!“
Fjórum stundum síðar fór hún og Sanin ^il Wies-
baden ásamt hestasveininum,. sem sat hálfsofandi á
klárnum. Polosof tók á móti konunni sinni og var með
bréfið til ráðsmannsins f hendinni. Þegar hann var
búinn að virða hana fyrir sér, færðist óánægjusvipur
yfir andlit hans, og bann tautaði:
„Hefi eg virkilega tapað veðmálinu?“
Hún svaraði ekki en ypti aðeins-öxlum.
Og tveimur stundum síðar stóð Sanin frammi fyrir
henni inni í sínu eigin herbergi ... gersamlega ráð-
þrota og eyðilagður.
„Jæja, hvert ætlarðu þá að fara?“ spurði hún. „Til
Parisar eða Frankfurt?"
„Eg fer þangað, sem þú ferð. . . . Eg vil vera hjá
þér þangað til þú rekur mig burtu,“ svaraði hann í
örvæntingu féll á kné og kysti hendur þessar kouu,
sem gersamlega hafði náð valdi yfir honum. Hún dróg
þær að sér og lagði þær á höfuð hans og strauk fingr-
ttnum gegn um hárið hægt og rólega en stóð sjálf á
meðan teinrétt og tíguleg með sigurbros á vörum,
XLIII.
Þetta voru minningarnar, sem komu fram í huga San-
ins, þegar hann var að blaða í gömlu bréfabunkunum
og fann krossinn frá Gemmu. . . Allir þessir viðburðir
stóðu honum fyrir hugskotssjónum . . . En þegar hann
var kominn að þeim tíma, að hann bar upp þessa auð-
mjúku bón fyrir frú Polosof, þegar hann hafði fleýgt
sér 1 duftið fyrir fætur hennar og þrældómur hans byrj-
aði . . . sneri hann sér í ofboði frá þessu liugarreiki
hann vildi eklci reyna til þess að kalla fram áfram-
Maldið af þessum æskuminningum.
Ekki vegna þess að minnið bilaði hann, — nei.
Hann vissi vel hvað á eftir hafði farið. . . en hann
* skammaðist sín fyrir það — jafnvel nú, svona mörgum
árum seinna.
Honum stóð ógn af tilhugsuninni um þá takmarka-
lausu fyrirlitningu fyrir sjálfum sér, sem myndi ryðjast
fram í huga hans og útryma þar öllum öðrum tilfinn-
ingum, svo fremi að hann gæti ekki þurkað út úr huga
sínum þessar endurminningar. En hvernig, sem hann
reyndi, þá gat hann þó ekki losað sig við þær . . . .
Hann minntist þessa svívirðilega og hræsnisfulla bréfs
sem hann hafði skrifað Gemmu . . . bréf, sem aldrei
var svarað. . . . Og að snúa til hennar aftur eftir að
hafa sýnt henni slíka ótrygð . . . nei! Svo mikla sóma-
tilfinninnu haíði hann þó átt eftir! Svo mintist hann
þess, hvernig hann hafði sent þjón Polosofs til Frank-
furt eftir flutningi stnum, hvernig allar hans hugsanir
hefðu snúist um það eitt — að komast til Parísar,
hvernig hannn hefði látið Marfu Nikolajefnu skipa sér
að skríða fyrir Ippolit Sidnorovitsch, véra alúðlegur
við Dönof, sem bar á eínum fingrinum nákvæmlega
samkonar járnhring eins og María Nikolajevna hafði
gefið honum sjálíum!
Svo komu endurminningar, sem voru enn þá verri,
enn meir særandi. . . . Þjónninnn rétti honum nafn-
spjald ... og á því stóð oafnið Pantaleone Cippatola.
. . . Sanin ætlaði að fela sig ... en gat ekki komist
hjá því að rekast á gamla manninn f ganginum.
Hann sá reiðina í svip hans, hárið reis á höfðinu
eldur brann úr augum hans og hann heyrði hann þeyta
út úr sér þessum orðum: „Maledtzione! . . . Codardo!
Infame traditore!“
Sanin gerði nýja tilraun ,til þess að bæla niður þess-
ar hræðilegu endurminningar, en hann gat það ekkí.
Nú mintist hann ferðarinnar til Parísar. Hann sat í
ágætum vagni. Á fremra sætinu lágu þao Maria Nikola-
jevna og Polosof. Sanin var nýbúinn að taka börkinn
utan af peru, sem Polosof var nú að jeta.