Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1985, Blaðsíða 59

ÞORSTEINN HALLDÓRSSON
59
dóttir Jóns varð ung að árum seinni kona Hannesar biskups
Finnssonar 1789.
Ljóst er af öllu hinu íjölbreytta efni, er Þorsteinn festi á blað, að
honum hefur reynzt hægt um vik að afla þess, að skrifarinn mikli í
Skarfanesi hefur notið virðingar og trausts samferðamanna sinna.
Páll Eggert orðar það svo, að Þorsteinn hafi haft gaman af að skrifa
upp handrit. Það er vitaskuld rétt, en það sem knúði hann til
skriftanna var óslökkvandi fróðleiksþorsti. Lagakunnáttan hefur
eflaust komið honum að góðu haldi sem hreppstjóra, og af hinni
víðtæku söguþekkingu hefur hann getað miðlað námgjörnum sveit-
ungum sínum, auk þess sem handrit hans hafa eflaust verið lesin
talsvert og þannig reynzt mörgum drjúg til margvíslegs fróðleiks og
skemmtunar. Með niðjum Þorsteins hafa handrit hans vakið metnað
og verið þeim hvöt til fræðaiðkana.
Af ummælum um hinn eljusama skrifara skal hér klykkt út með
þessari eftirminnilegu lýsingu, skráðri af Skúla Guðmundssyni á
Keldum, foður Kristínar, er seinast átti biskupasagnahandrit Þor-
steins í Skarfanesi og færði það Landsbókasafni að gjöf vorið 1983:
„Þorsteinn Halldórsson var sagður maður stór og þrekinn, fríður
sýnum og hinn heitfengasti. Það er með sannindum sagt, að hann hafi
setið á smiðjuþröskuldi sínum við skrifstörf sín og haft blekbyttuna í
barminum, svo að ekki frysi í henni, en var inni í smiðjunni, þegar
kaldast var og næði og húsrúm vantaði í baðstofunni og ljós þraut.“