Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1985, Blaðsíða 64

64
EYSTEINN SIGURÐSSON
Sumarstráið, sem skáldið stígur á, verður hér að sérhverju
grasstrái, sem vaxið er upp af jörðu, og má vissulega telja það örlitla
ónákvæmni. Aftur á móti segir stráið skáldinu ekki að hann sé hey,
heldur ávarpar hann sem auman syndara. Hér bætir Hjálmar því
aftur inn heimsádeiluefni, er með öðrum orðum harðari við lesendur
sína en danska skáldið.
5 Hver Vande-Taar, hver Ile-Flod
Den viser mig min Lobe-Fod,
Hvormed jeg haster til min Grav,
Som Rinde-Vand til store Hav.
5 Straumurinn vatns þá fram hjá fer
fullhátt hrópar í eyru mér:
,,Viðstöðulaust ég hleyp í höf,
hastar þér eins að þinni gröf.“
Hér eru smábreytingar: vatnstárið og hraðrennandi lljótið verða að
vatnsstraumi, sem Hjálmar persónugerir og lætur ávarpa sig. Þetta er
kannski ónákvæmni, en með þessu móti virðist hann þó skapa
áhrifameiri mynd en er í dönskunni. Það sýnist markvissara — og
kannski hetjulegra — að sterkur árstraumurinn minni persónulega á
dauðann, heldur en að menn vakni til umhugsunar um hann í hvert
skipti sem vatnsdropa ber þeim fyrir augu.
6 Den Fisk i Vandet gior mig klog,
Som fanges op med Garn og Krog,
Den varer ad, at Dodens Garn
Udsættes for hver Moders Barn.
6 Fiskur í slæðum fanginn er,
fer hönum líkt og sjálfum mér.
„Fávís mannskepna,“ fær hann sagt,
„fyrir þig net er dauðans lagt.“
2 hönum: honum, 1440.
Breyting hér er að net og öngull verða að „slæðum“, þ. e. neti.
Onnur breyting er að fiskurinn er persónugerður og látinn tala til
skáldsins líkt og árstraumurinn áður. Á þessu fer vel og gerir efnið
markvissara.