Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1985, Blaðsíða 66

66
EYSTEINN SIGURÐSSON
9 Hver klokkeslet paaminder mig,
At Tiden skrider hemmelig,
Og uformærkt den sniger hen,
Indtil jeg bliver Stov igien.
9 Kjörviss þá stunda klukkan slær,
kall það í hlustum vakið fær:
„Mínútan hvör til grafar greitt
gang þinn leiðir, ei stansar neitt.“
Hér sýnist Hjálmar enn bæta við persónugervingu, en það er þó
ekki ótvírætt. Af orðalaginu er ekki fullljóst, hvort stundaklukkan
ávarpar hann persónugerð eða sláttur hennar framkallar einungis
viðvörun um að minnast dauðans í huga hans. í því sambandi skal
tekið fram að gæsalappirnar hér eru viðbætur mínar og skera ekki úr í
þessu efni; þær eru ekki í handritum Hjálmars. Miðað við það sem á
undan er gengið er þó fyrri skýringin líklegri, og er þetta þá fimmta
persónugervingin í röð sem hann eykur inn í verkið.
Þegar hér er komið skiljast hins vegar leiðir með þýðingunni og
frumtextanum. Næsta erindi Hjálmars er þetta:
10 Tímaglasið þá tæmast sé,
talar það skýrt, svo ræðande:
„Síðsta þitt ævi sandkornið
senn er til grafar útrunnið.“
2 ræðande: ræðandi, 1440.
Þetta á sér ekki hliðstæðu í danska sálminum, en er hins vegar
augljóslega sótt í næsta sálm á eftir í bókinni, hinn 19., sem nefnist
„Tiden hengaaer, Doden tiltraaer. Sangviis befattet, under den
Melodie: O JEsu for din Piine, etc.“ Hjálmar bætir hér inn þýðingu á
upphafserindi þessa sálms, sem er þannig:
Mit timeglas det rinder,
Mit feyerverk slaaer af,
Og dermed mig paaminder
Om doden og min grav.
Sem sjá má hefur hann hér sama hátt á og í erindunum á undan,
persónugerir tímaglasið, lætur það ávarpa sig og minna sig á dauð-