Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1986, Síða 50

NANNA ÓLAFSDÓTTIR
Af eddukvæðahandritum Bjarna Thorarensens
Þann 9. október 1984 barst Landsbókasafni að gjöf handrit með
eddukvæðum, en frá henni er nánara greint síðar í þessari Arbók, bls.
64. Fljótlega varð ljóst að þarna var komið annað eintak af eddukvæða-
uppskrift Bjarna Thorarensens skálds frá árunum 1809 og 1810. Hitt
er í safni Jóns Sigurðssonar, JS. 223, 4to, með nokkrum frávikum þó.
Ekki leikur vafi á að bæði handritin eru með sömu hendi, þó að
skriftaráferðin sé dálítið önnur og nokkurra blæbrigða gæti, skriftin
ekki eins vönduð á fyrri hluta nýkomna handritsins. Margvísleg
smáatriði í báðum handritum sýna að sami er skrifari beggja.
Handritið nýkomna er 64 blöð (eitt autt blað fremst og annað autt
blað aftast), 22,2 X 17,3 sm. Það er skinnheft með þrykktri mynd
framan á kápu og þrykktu mynstri aftan á kápu meðfram kili. Að
ofanverðu hefur skinnið verið gatað og varpað með þveng, en hann er
nú horfinn. Myndin framan á kápu mun vera af Don Kíkóta og
Sansjo Pansa, sögupersónum Cervantes.
Handritið hefur lent í raka og jafnvel íleiru vondu og er pappírinn
mikið fúinn.
Bjarni Thorarensen segir í formála fyrir JS. handritinu að hann
skrifi það eftir Eddu Jóns Ólafssonar yngra sem samin var eftir
„handskrá Professoris Arna Magnússonar, hveria hann hafdi skrifat
eptir skinnbók þeirri, sem geymd er i hinni konungligu bókhyrdslu i
Kaupmannahofn ...“ Undantekningar eru þrjár kviður aftast í
handritinu, Rígsþula, Gróttasöngur og Grógaldur. Nýkomna hand-
ritið hefur ekki Völuspá og Hávamál eins og JS. handritið, og aftast
vantar Rígsþulu og Gróttasöng, en skrifari hefur tekið með Grógaldur
og komist aftur í 7. erindi 4. vísuorð. Þar lýkur handritinu.
Stafsetningin er sú sama á báðum handritum og skeikar vart.
Þegar Scheving fer heim 1810 úr „Kaupmannahafnar dampahvolfi“
eins og Bjarni skáld skynjar það, hefur hann ekki fengið svar við
beiðni sinni í bréfi til Arnanefndar 12. febrúar (1810) „um að fá að
láni óprentaðar eddukvæðauppskriftir í vörzlum Árnanefndar“, og