Frjáls verslun - 01.03.1942, Blaðsíða 25

John Allen Murphy:
Alúð óg kurteisi
Ég halði mœlt mér mót við starfsmann stórs olíu-
sölufélags í skrifstofu hans og kom á mínútunni. „Ég
verð að biðja yður að afsaka, herra", sagði maður-
inn, sem hafði það starf, að taka á móti gestum.
„petta mun dragast um stundarfjórðung". pað var
ekkert óvenjulegt við þetta, cn mér brá í brún við
það, sem nú gerðist. Maðurinn gekk til mín. „Má ég
ekki bjóða yður þcssa corona-vindla?" sagði hann.
„Eða ef þér reykið pípu, þá ættuð þér að reyna þetta
tóbak. Látið fara vel um yður og ég skal reyna að
sjá svo um, að þér þurfið ekki að bíða lengur en
nauðsynlegt er“.
Síðar fór ég til að tala við varaformann útgáfu-
fyrirtækis og stúlkan við afgreiðsluborðið heilsaði
mér glaðlega. „Já, herra Murphy, herra Jones á ein-
mitt von á yður“, sagði hún. þegar ég innti eftir því,
var mér sagt, að öllum væri tekið á sama liátt. Stúlk-
an var mjög lagleg og á borðinu hennar voru ný
blóm. þetta eru smámunir, en kaupsýslumenn eru
þó óðum að taka þá upp.
Staða mín krefst. þess, að ég fari til um 2000 fyrir-
tækja á ári. Ég liefi oft orðið að bíða óratíma i skrif
stofum, eftir að stúlka eða piltur hefir sagt stuttara-
lega: „pér vei-ðið að bíða“.
Slík framkoma var áður algeng, en er nú að verða
undantekning. I-Ivert fyrirtækið af öðru liefir hætt
að líta á komumenn sem óvelkomna gesti og tekið
upj) þá stefnu, að gera allt. mögulegt til að greiða
göt»i þeirra og láta fara sem bezt um þá. pctta á sér-
staklega við um stór fyrirtæki; pau finna það, að
það borgar sig að vera alúðlegur.
Einn daginn kom ég vegna misskilnings klukku-
tíma of snemma til niðursuðuverksmiðju einnar í
Miðvesturríkjunum. Um hundrað manns kom inn,
meðan ég beið. Öllum var tekið með einstakri kurt-
eisi og þolinmæði, þótt sumt af þessu fólki ætti cigin-
lega ekkert erindi þangað.
Ég talaði lofsamlega um þetta við framkvæmda-
stjórann, þegar að mér var komið: „petta getur verið
gott fyrir viðskiptin", sagði lninn. „þetta fólk borðar
vafalaust allt niðursuðuvörur. pað kaupir ef til vill
vörur okkar, ef við komum vel fram við það“.
Fyrirtækið, sem sér um afhendingu símsendra
blóma í Detroit, hefir stóran, fullan blómavasa í mót-
fökuherbergi sínu. Hverjum gesti er boðið blóm i
hnappagatið. í móttökuherbergi ostaverksmiðju í
Wisconsin er nýtt brauð með osti borið fram á hverj-
um klukkutíma.
Fyrirtæki eitt í Norður-Dakota hefir spjald uppi i
móttökuherbergi sínu, þar sem allir hljóta að reka
augun í það: „Við höfum líka sölumenn í ferðalög-
um. Við reynum að veita yður þær móttökur, sem
þeir vilja fá“.
FR.TÁLS VERZLUN
í gamla daga, þegar „kuldinn" var i algleymingi,
þurftu sölumenn oft að eyða tíma símum til einskis
í biðstofum. Nú er þeim gefið tækifæri til að vinna,
meðan þeir bíða. Ritvélaverksmiðja í Michigan hefir
cina véla sinna í biðherberginu, svo að þeir, sem
sitja þar, geta notað hana. Sömu aðferð hefir verk-
smiðja, sem framleiðir „diktafóna".
Sérkennilegustu kurteisina gagnvart komumönn-
úm sýnir rafmagnsfélag, sem er eign borgar einnar
í Vesturríkjunum. Rafmagnið kemur frá orkuveri
uppi í fjöllum, marga kílómetra á brott. Sölumanni,
sem kemur í fyrsta skipti, er lioðið að skoða orku-
verið. Er þá farið með hann í 2ja daga ferð um fag-
urt landslag í lieilnæmu loftslagi. pessi ferð er al-
gerlega á kostnað rafveitunnar.
Frank W. Woolworth sagði oft, að það ætti hann
velgengni sína að þakka, að hann léti hvern sölu-
mann, sem hann hitti, segja sér sögu sína. Fyrstu
tvær verzlanirnar hans fóru á höfuðið af því að hann
gat ekki útvegað nóg af ódýrum vörum. Eftir það
gerði hann það að reglu, að það yrði að tala við
livern sölumann, sem að garði bæri. Ef kaupandi
gat ekki veitt sölumanni viðtal strax, varð hann að
gefa skýringu á töfinni og ákveða viðtalstíma síðar.
Skrifstofur Wooiworths urðu eftir það takmark allra,
sem höfðu eitthvað á boðstólum, og þetta varð til
þess að Woolworth gat brátt boðið allar þær ódýru
vörutegundir, sem síðan hafa verið til sölu í búðum
Woolworths.
Margir forstöðumenn fyrirtækja láta komumenn
skemmta sér við áhugamál þeirra. Forseti brunavá-
tryggingafélags í New York safnaði gömlum slökkvi-
tækjum og gestum er boðið að skoða safnið. þar er
t. d. 100 ára gömul dæla, sem gat sprautað vatns-
súlu 275 fet upp í loftið, cn það þurfti líka 00 menn
til að dæla vatninu.
Sjónglerjaframleiðamli í Massachussetts hafði við-
að að sér safni hundraða sjónglerja. Skóverksmiðja
í Boston á safn af skófatnaði og bílasali í Indíana
hefir ágætt safn af gömlum ökutækjum. Ég hefi relc-
izt á tugi slíkra safna. pau eru fróðleg og skemmti-
leg.
Áður var það aukaverk að taka á móti fólki hjá
fyrirtækjum. Nú er fólk valið vandlega til slikra
starfa. pað bezta er oft farið að reskjast. pað er
virðulegt, vant að umgangast fólk og er eðlilega
kurteist.
Sá maður, sem vinnur þetta starf bezt að mínum
dómi, starfar í Buffalo, i fyrirtæki, sem selúr skrif-
stofutæki. Hann er gamall maður og var áður um-
ferðarsali. Nú notar hann sölumannsreynslu sína tit
þess að afla húsbændum sínum vina og velunnara.
Hann er vinur og ráðunautur allra, sem koma irin.
„Betra starf er ekki til fyrir gamlan mann“, sagði
hann við mig. „það veitir honum tækifæri til þess
að hagnýta sér reynslu og vizku, sem hann hefir
verið að safna alla sína ævi. Maður þarf að vera
farinn að reskjast, til þess að geta veiáð vingjarn-
iegur við alla sem koma. En það gleður mig, að alúð
og gestrisni skuli vcra þeir kostir, sem öfluðu mér
stöðunnar".
25