Frjáls verslun - 01.06.1942, Blaðsíða 11

húsbóndinn og Haraldur og brúðurin með fólk-
inu frá Unaðsdal.
Á Sóleyjarbakka voru húsakynni hin beztu,
margar stofur og önnur herbergi. Eins og siður
er í sveitinni voru frammistöðumenn, og voru
þeir fjórir í þetta skifti, enda mátti sjá á öllu
að þeir höfðu búið veizlusalinn hið bezta, á
veggjunum voru allskonar skjaldarmerki úr
fornöld, og rétt fyrir ofan þar sem brúðhjónin
sátu var hinn íslenzki fáni sveipaður með smekk
og kunnáttu. Fyrir ofan fánann stóð þetta ritað:
„Gæfa og farsæld fylgi hinum ungu brúð-
hjónum.“
Utan um þessi orð var gjörður rammi eða um-
gjörð, fléttuð af íslenzkum blómstrum með
miklum hagleik. Þegar allt var tilbúið gekk
veizlufólkið til sætis, brúðguminn leiddi brúð-
urina, og þótti öllum hún hin fegursta mær.
Hún var þannig klædd, á höfðinu hafði hún fald
og forkunnar fagra gullspöng (diadem) um
höfuðið, slörið var alhvítt úr því fínasta
„bobinetti“ frá Belgíu en kögrið var frá borg-
inni Nottingham á Englandi, á faldinum var
hvít slaufa að aftan, haglega fest úr hvítum
smárifluðum silkiböndum. Fötin voru úr svörtu
klæði, treyjan baldíruð að framan og útsaumuð
að neðan með fjallablómstrum. Þegar búið var
að syngja borðsálminn, og gestirnir búnir að
borða þrjá rétti matar, stóð upp séra Snjólfur
í Eymdardal og mælti:
Háttvirtu tilheyrendur!
FRJÁLS VERZLUN
Hjá séra Lárusi Harmagrát standa þessi upp-
byggilegu orð skrifuð: „Eins og neistarnir í
eldinum leita upp í loftið, eins erum vér aumar
mannkindur fæddir í þennan heim til eymdar
og volæðis — já, elskanlegir, þessi orð ættum
vér ætíð að hafa minnisstæð, því heimur versn-
andi fer, enda eru nú miklu verri tímar en í
mínu ungdæmi. Það er ekki nema þeir útvöldu
sem sleppa, en hinir, sem eru miklu fleiri vita
menn hvernig fara, því eins og þar stendur:
„réttlætið yfirgnæfir náðina.“ Ef vér ekki
klerkarnir kenndum það, að með því að ógna
mönnum með straffinu, og láta allskonar píslir
bæði þessa heims og annars standa sem lifandi
beinagrind yfir höfðurn þeirra, myndu skamm-
ir og klækir vaxa svo í þessum heimi að öll ver-
öldin yrði ein gífurleg Sódóma. Þótt sumum
kunni að þykja þetta hörð kenning, þá hefi ég
haft það fyrir reglu að lemja mína tilheyrend-
ur með svipu lögmálsins, til þess að halda þeim
vakandi. Já, þannig hefi ég sem hinn trúi þjónn
prédikað orðið ómengað, sem mér hefur verið
upp á lagt af minum háu yfirboðurum, fyrst
kónginum og svo hans biskupum og prelátum.
Að brýna fyrir yður þessi ógnandi orð, og það
einmitt við þetta hátíðlega tækifæri, hlýt ég að
álíta að sé sönnun fyrir, hversu dyggilega ég
fylgi skoðunum hins gamla skóla. Því ekki veld-
ur sá sem varir þó ver fari. — Amen.
Þessi ræða kom eins og steypiregn yfir boðs-
fólkið, því þótt þeir væru slíku vanir, hélau
menn að kallhróið hann Snjólfur myndi ekki við
11