Frjáls verslun - 01.02.1954, Blaðsíða 9

þegar upp á Pontecorvo. Anuar starfsmaður í ulan-
ríkisráðuneytinu og kunningi Maclean, Guy Burgess
að nafni, annaðist síðan allan undirbúning. Þann 25.
júlí fór Potecorvo ásamt fjölskyldu sinni í ferðalag til
meginlandsins. í septemberbyrjun bvarf svo Ponte-
corvofjölskyldan eftir að hafa flogið frá Stokkhólmi
til Helsingfors.
I nóvember hóf Donald Maclean aftur vinnu í utan-
ríkisráðuneytinu og var nú gerður að yfirmanni Banda-
ríkjadeildar, sem sýnir, að enginn hefur hann grun-
aðan í þann tíma. Heilsan virtist nú í bezta lagi og
ekkert, sem skyggði á hjónabandið. Melinda keypti
hús í Kent fyrir $20.000. sem hún hafði fengið í arf.
Ekki leið þó á löngu, þar til Maclean tók að drekka
aftur. Þegar Burgess, sem unnið hafði um tíma í
Washington, var kallaður heim vegna misfellu í
starfi, fengu þeir báðir viðvörun frá rússneskum að-
ilum um að tími þeirra væri að renna út. Þann 25.
maí 1951, á afmælisdegi Donald, var hringt til Bur-
gess kl. 5.30 síðdegis. Sama kvöld óku þeir báðir til
Southampton og lóku þaðan ferjuna Falaise yfii
Ermasund. Síðan hefur hvorugur sézt.
Melindu barst símskeyti frá Donald, þar sem hann
lýsti hryggð sinni y'fir því að verða að vfirgefa hana
einmitt nú, })egar hún álti von á barni á hverri stundu.
Síðustu orðin voru: „Hættu aldrei að elska mig.“
Næstu mánuðina beið Melinda i mikilli örvæntingu
eftir að frétta eitthvað. Hún ákvað að fara niður til
Rívíera og dvelja þar i villu, sem Maclean hafði tekið
á leigu fyrir hana skömmu áður en hann hvarf. Scot-
land Yard bað frönsku lögregluna um að hafa gætur
á henni, en ekkert skeði. I maí 1952 fær Melinda
fregnir af því, að maður hennar sé á lífi og meira að
segja starfandi. Sendiboði kom með þessi skilaboð
austan frá járntjaldi, og um sama levti voru £1000
lögð í banka í Ziirich á hennar nafni.
Upp frá þessu var mesta hjartans mál Melindu það
að komast að því, hvar Donald væri niður kominn.
skrifa honum og fá hann til að hverfa heim. Hún
flutti frá Englandi yfir til Erakklands og síðan til
Sviss. Yar hún nú í stöðugu sambandi við rússneska
sendiboða, sem komu skilaboðum til hennar. Hún
settist að í Genf og beið þess í barnslegri von að geta
bitt Donald og fengið hann til að hverfa aftur lil Eng-
lands undir fölsku nafni. Vitað er, að hún hafði enga
löngun til að fara til Rússlands í þann tíma.
Þetta er vilað um hagi Donalds í Rússlandi þann
tíma, sem liðinn var frá hvarfi hans: í næstum eitt
ár hafði liann skýrt kommúnistum frá ýmsum leynd-
armálum Vesturveldanna, svo sem varðandi kjarn-
orkuver. styrkleika flughers o.fl. Smárn saman fækk-
FRJÁLS VERZLUN
aði þó upplýsingunum, og Donald fór að örvænta um
hag sinn. Aftur tók hann að drekka sökum leiðinda.
Hann langaði til að sjá kcnu sína og börn og taldi
yfirboðurum sínum trú um, að hann myndi verða mik-
ils nýtari, ef hann hefði fjölskyldu sína hjá sér eins
og Ponteccrvo. Þetta var nú saml ekki svo auðsótt
mál, þar sem Melinda var bandarísk og auk þess ekki
kommúnisti. Einungis háttsettur embættismaður gat
gefið slíkl leyfi, og ákvörðuninni var slegið á frest.
í ágústmánuði 1953 varð svo kjarnorkusprenging
við Aksuána, og á augabragði varð Pontecorvo hetja
dagsins. Að gömlum Austurlandasið var honum leyft
rð óska sér einhvers, og kvað hann þá sitt mesta hjarl-
ans mál vera að hjálpa Maclean fjölskvldunni að ná
saman.
Þannig alvikaðisl það, að Donald gat nú i fyrsta
skipti síðan 1951 senl konu sinni bréf skrifað með
eigin hendi. Var það afhent af sérstökum sendiboðá
en í því skýrði Maclean henni frá því, að hann óskaði
eftir því að hún kæmi tií hans, og gaf hann henni
jafnframt u|>plýsingar um, hvernig það væri hægt.
Melinda varð nú að taka þýðingarmeiri ákvörðun en
hún hafði nokkurntíma tekið. Hún hikaði ekki og
ákvað þegar að hitta hinn rússneska millilið á evj-
unni Majorca, þar sem gengið var frá öllum atriðum
í sambandi við flótta hennar.
Þann 7. september var hún komin aftur til Genf með
ferðaáætlunina upp á vasann. Frá mánudegi til föstu-
dags undirbjó hún brottför sína samkvæmt áætlun.
Melinda greiddi reikninga sína, gekk frá bréfasam-
böndum, keypli benzín á bílinn og tók 700 svissneska
franka út úr Lloyd’s bankanum handa móður sinni.
Litlu synir hennar vissu, að þeir voru að fara í ferða-
lag, því annar þeirra sagði kunningja sínum frá því
á fimmtudag. Þetta skeði daginn áður en Melinda
sagði móður sinni, að hún hefði hitt gamla vinkonu
sína, sem hafði boðið sér yfir lielgi til Territet,
skammt frá Lausanne. Svissneska lögreglan hafði
vitncskju um, að Territet var helzta njósnarmiðstöð
Rússa í landinu í síðasta stríði og að enn væri njósn-
arhringur starfandi þar.
Klukkan 3 e.h. föstudaginn 11. sepleinber kom frú
Maclean til Lausanne í bíl með þrjú börn sín. Klukk-
an 6.58 e.h. tóku þau sér far með lest til Ziirich, Hvar
þau voru þá fjóra tíma, sem liðu á milli, veit enginn.
Þau voru komin í lestina tíu mínútum áður en hún
átti að fara og höfðu fengið sér sæti á öðru farrými.
Þau höfðu miða til Bad Gastein, en þeir höfðu verið
keyptir hjá Cook’s ferðaskrifstofunni sama dag — af
karlmanni. Melinda skildi bíl sinn eftir í bilagevmslu,
Framh. á bls. 11.
9,