Alþýðublaðið - 30.12.1921, Side 1

1921
301 tötabi.
Föstudagína 30. desember.
Allir eitt.
I • .
Til þess að alþýðan geti sigrað
er nauðsynlegt að allar alþýðu-
atéttir vinni saman.
w Það má enginn reypdráttnr eiga
aér stað um einstaka menn milli
(élaganna. Og því skyldi það?
Hvernig getur t. d. maður uunið
(fyrir verkamenn í bæjarstjórn án
þess að vinna fyrir sjómenn lika.
<&g hvernig getur hann unnið fyrir
verkamena og sjómenn, án þess
að vinna utn leið fyrir trésmiði,
prentara, verkakonur, steinsmiði o.
s. frv.?
í þeim löndum sem alþýðu-
hreyfingin er á byrjunarstigi, er
Jafnan mikili reipiáttur milli hinna
einstöku verklýðsfélaga um að fá
sína eigin félaga inn í trúaaðar-
stöður, sem verklýðurinn i heild
sinni kýs i. En þegar hreyfingin
eykst og þátttaka hennar þrosk
ast, þá hætta menn að skoða sig
jsem meðlimi hinna einstöku félaga,
þegar um fiókksmál er að ræða,
akoða sig eingöngu sem flokks-
menn.
Fyrst eftir að Alþýðuðokkurinn
var stofnaður, bar eðlilega nokkuð
á því að einstaka menu vildu llta
meir á málin frá sjónarmiði sfns
stéttarfélaga, en alþýðunnar í heild
sinni, og kom þetta einkum fram
i mannvali i trúnaðarstöður. En
furðu fijótt hefir þetta lagst niður.
Menn líta nú orðið yfirieitt fyrst
og fremst á sig sem Alþýðuflokks-
menn en síðan seas meðlimi hinna
einstöku félaga sem mynda Al-
þýðuflokkinn.
Skiftar skoðanir hljóta altaf að
eiga sér stað innan allra flokka,
og lika innan Alþýðuflokksins.
En mótstöðumennirnir mega reiða
sig á að flokkurinn stendur ávalt
sem einn maður gagnvart þeim.
Þeir munu sjá það við næstu
kosningar og ávalt síðan.
Bolsivilasljórin fiðurkená
Khöfn, 28 des.
Frá Róm er sfmað, að bráða-
birgðasaomingur hafi verið gerir
milli ítala og Rússa, sem gerðir
ráð fyrir fullnaðarsamkomulagi i
viðskiftaefnum innan skams.
Frá Washington fréttist, að
breytingar(I) á póiitík rússnesku
ráðstjórnarinnar (bolsivikastjórnar-
innar) muni að líkindum gera það
að verkum, að verzlunarviðskifti
verði tekin upp aftur milli Ame-
rfku og Rússlands.
Pegar eg varl bolsinki.
Nú er ekki um annað talað í
heimi hér en bolsivisma, og til
þess eru nægar ástæður.
Áuðmennirnir spyrja sjálfa sig
og hverjir aðra, hvort nú muni
ekki vera komið að þeim tlma
að yfirráðum þeirra yfir liksma
og sál meðbræðra þeirra muni
lokið verða.
En fátæklingarnir, auðsupp-
spretta auðkýfinganna, horía voa-
araugum til geisians i austri og
sér að nærri er komið þeim tíma
er þeir sjálfir fái að njóta ávaxt-
anna af starfi sfnu.
Er heimurinn að verða réit«ýnn?
Er ég að komast úr áiögunum
og í ríki mitt?
Ef ég á að svara þessum cpurn
.ingum, þá verð ég að segja nt-i
Þú verkamaðurinn, þú »flð,. þú
umhirðulansa vélÍQ sem svik'ist
hefir verið um að hirða og
beru ál Viljir þú fá að njóta
verðleika þinfa, verður þú að
berja alt tli þess að brjota þig
úr hinum riðugu viðjum vo'æðis
ins er nú spenna þig helja tök
um og hefta allan þroika þinn og
framkvæmdir.
Hesturinn, þessi stóra, sterka
og falllega skepna lætur strák-
hvolp beita sér fyrir æki og berja
sig áfram möglunar og mótþróa-
laust, allir sjá þó að hesturinn er
sterkari en strákurinn. Það er
mjög llkt á komið með hestinum
og verkamanninum, báðir gjalda
meinieysisins og báðir hafa fram
að síðustu tfmum talið sína heilögu
skyidu að bera þetta með þögn
og þolinmæði möglunarlaust og
hlýða kúgaranum skilyrðislaust.
Eg hefi séð ístrubslginn á ferð.
Hann reið vinnudýri sínu, hestia*
um. iangan veg að heirnan til
þess að gæta að vinnudýrum sín-
um, mannskepnunum. Ó1 hvað sú
tilfianing virtist hafa notaleg áhrif
á hann að finna dýrið kikna und-
ir fstrunni, dýr gert af faoldí og
blóði, að fiana svitalyktina og
andgufu dýrsins sem stundi undir
byrði sinni, að finna hvað mikið
skepnan hafði fyrir.
Það er ekki hægt að vonast
eítir þvf af hestiuum að hann
velti af sér byrðinni, en maðurinn,
hann ætti að geta gert það, hon-
um ætti ekki að vera það oíætl-
un, enda er feogin vissa fyrir þvi
að það verður, en spurningin er:
Hvað verður langt þaogað til það
skéðui? Aiþýðuhrryfingin miðarað
því takmarki, en það er sá galli
á þeirri hreyfingu, að það eru
ekki allir á sama máli, einn er
hægfara, annar hraðfara. Sá sem
er hraðfara vill ekki iáta kvelja
sig lengur, hoaum finst vera kom-
inn tími til þess að sprengja klaf-
ann og kasta honum af sér, en
sá hægfara er d igur, hann er
hræddur við fjörbrot auðvaldsins,
hann vill breitingu og viðurkennir
að núverandi á->taud er alls óhæft,
en hann vi l fá alt með góðu, það
er að segji, hann þorir ekki að
taka annað en þsð sem að auð-
valdið réttir að hoaum góðfúslega,
en góðíúslega réttir auðvaldið
ekki annað ea eiturkúlur. Það vill
ekki láta verkamanninn njóta arðs-
ins af veraum sinum, heldur
skamtar það honum það minsta