Alþýðublaðið - 31.12.1921, Blaðsíða 1

Alþýðublaðið
O-efiO «it a£ ^þýouflokVnrium
1921
Laugardaginn 31. desember.
302—303. tbl.
Grænland.
Eftir Peter Freuchen.
Eina sinni var eg nngnr mað-
mr sem trúði á Gnð, konanginn
og föðnrlandið, »skoðanalaus
unglingur frá Lálandk, að eins
gagntekinn af æfintýraþrá þeirri,
sem dró mig til Grænlands. Eg
kom til Thule. Hitti ishafs-
skrælingjana, og vandist veiði
jþeirra og lifnaðarháttum.
Eitt sinn vornm við á rost-
ungsveiðum og veiddum einn
rostung. Veiðimaðurinn Uod-
Inriag veitti pkkur með skutul-
varpi sinu kjö't til næstu daga.
Eg sá nokkuð undrandi — með
|>eim augum, sem eg þá hai'öi —
að hver maður hljóp til, er við
Hógum spikið af skepnunni, og
tók sinn skerf. Við vorum 11
og fengum allir jafnmikið. Dag-
inn eftir fór hið sama fram og
hinn daginn og hinn daginn.
Alt af var það Uvdluriág, sem
veiddi, og hann sem flutti heim
veiðina, að sumu leyti vegna
karlmensku sinnar og hreysti
og að sumu leyti vegna þeirrar
hepni sem stöðugt fylgir karl-
menninu. En hann varð þó
fikkí rikari en hinir. Jafnvel út-
slitinn öldungur, sem að eins
fylgdist með í bát okkar Og
hafði þann eina starfa að
aka heim veiði húðkeipanna,
meira að segja eg, hvítur mað-
'ur, sem í fyrsta " sinn sá þessa
veiðiaðferð gagnólíka þeirri að-
ferð er eg áður hafði haft kynni
af, við fengum jafnvel hlut. ,
Eitt kvöldið þegar við svo
aátum í tjaldinu, að afloknu
-dagsverki, sagði eg við hann:
n>Pú hefir aflað oss alls þessa.
Hvernig stendur á því, að« þá
tekur sjálfur svo lítið og gefur
hinum miklu meira, en þú held-
ur eftir?«
»En eg gef þeim alls ekkertcc,
sagði hann. JsÞað er lögmætur
Matur þeirra, ^ sém þeir eiga áð
Pökk fgrir oiðskiftin á liðna árinu.
Kaupfélag Reykvíkinga.
obíLogt nýit árt
Þakka viðskiflin á gamla árinu.
JilþýðuBrauðg&rðin.
fá, samkvæmt æfagamalli hefð
innan flokksins«.
t Eg inti hann nú nánar eftir
þessu og undraðist mjög, að
hann, sem setti fyrstur skutul-
inn í rostunginn og aflaði oss
svo mikilla fanga, skyldi ekki
iaunað með stærri hlut. Hann
vann þó svo að segja alt verk-
ið einn.
»Ójá, þú talar nú eins og þú
talar, af því að þú erl hvítur
maður. Oft höfum við hérna
heyrt undarlegustu sögur um
land hvitu mannanna, þar sem
sumir búa í stórum, skrautleg-
um húsum með fleiri herbergj-
um en fólkið í fjölskyldunni er,
og með meiri mat en þeir geta
etið. Og við höfum heyrt, að
skötlengd frá þeim búi kannske
fólk, sem ekki hugsar um ann-
að, en að það vanti alt og að
börnia þess svelti. Við hérna,
erum nú menn, og eins og við
sjáuni rostungana bjálþast að i
baráttunni, eins er það nnuð-
synlegt fyrir okkur mennina, að
hjalpa hvor öðrum til að halda
við lííiuu. Þess vegna er það
sjálfsagt, að sérhver sem er við-
staddur þegar skepnan er veidd,
fái sinn hlut. Allir eru ekki
jafnduglegir, og hepnin er ýmist
með þessum eða hinum. í dag
var hún með mér, á morgun
— hver veit? En heldur þú, að
það væri skemtilegt fyrir mig
að eiga fullar hirzlur matar, ef
nábúi minn liði skort, og held-
urðu að það væri skemtilegt
fyrir hann að koma til min og
biðja um mat handa börnum
sinum, ef hann vissi ekki, að
hann síðar gæti endurgoldið
það. Sjóinn eiga allir og dýr
hans eru gleði vor; við lifum
af þeim. Skiftum þeim milli
allra, ,en ekki sem gjöf; því
margar gjafir og mikil þakklát-
semi drepur hamingju manna
og skapar þrældóm.
Með höggum skal hunda fá,
með gjöfum þrœla. Ef maður
að eins er iðinn og er með á
veiðar, hefir hann rétt til hlut-
ar, og sé hann veikur og liggi
heima, þá iáttu taka einn hlut
frá handa heimili hahs; eg kæri
mig ekki um, þegar eg verð