Alþýðublaðið - 31.12.1921, Qupperneq 1
Gefið út af Alþýðuflokknum
1921 Laugardaginn 31. desemher. 302—303. tbl.
QLeb{Legb nýtt clt l
Pökk fyrir oiðskiftin á liðna árinu.
Kaupfélag Reykvíkinga.
^LebiLegt nýit sW
Pakka oiðskifiin á' gamla árinu.
eMlþtfðuBrauðgerðin.
Grænland.
Eítir Peter Freachen.
Eina sinni var eg nngnr mað-
ur sem trúði á Gnð, konnnginn
og föðurlandið, askoðanalans
anglingur frá Lálandi«, að eins
gagntekinn af æ&ntýraþrá þeirri,
sem dró mig til Grænlands. Eg
kom til Thule. Hitti ishafs-
skrælingjana, og vandist veiði
Jþeirra og lifnaðarháttum.
Eitt sinn vorum við á rost-
ungsveiðum og veiddum einn
rostnng. Veiðimaðurinn Uvd-
luriag veitti okkur með skutul-
varpi sinu kjöt til næstu dága.
Eg sá nokkuð undrandi — með
jþeim augum, sem eg þá hafði —
að hver maður hljóp til, er við
flógum spikið af skepnunni, og
tók sinn skerf. Við vorum 11
og fengum allir jafnmikið. Dag-
inn eftir fór hið sama fram og
hinn daginn og hinn daginn.
Alt af var það Uvdluriág, sem
veiddi, og hann sem flutti heim
veiðina, að sumu leyti vegna
karlmensku sinnar og hreysti
og að sumu leyti vegna þeirrar
hepni sem stöðugt fylgir karl-
menninu. En hann varð þó
ekki ríkari en hinir. Jafnvel út-
slitinn öldungur, sem að eins
fylgdist með í bát okkar og
hafði þann eina starfa að
aka heim veiði húðkeipanna,
meira að segja eg, hvítur mað-
ur, sem í fyrsta sinn sá þessa
veiðiaðferð gagnólíka þeirri að~
ferð er eg áður hafði haft kynni
af, við fengum jafnvel hlut.
Eitt kvöldið þegar við svo
sátum í tjaldinu, að afloknu
dagsverki, sagði eg við hann:
aPú hefir aflað oss alls þessa.
Hvernig stendur á því, að þú
tekur sjálfur svo lítið og gefur
hinum miklu meira, en þú held-
ur eftir?«
»En eg gef þeim alls ekkerta,
sagði hann. »Þ^j er lögmætur
Sdutur þeirra, sem þeir eiga áð
fá, samkvæmt æfagamaili hefð
innan flokksins«.
> Eg inti hann nú nánar eftir
þessu og undraðist mjög, að
hann, sem setti fyrstur skutul-
inn i rostunginn og aflaðí oss
svo mikilla fanga, skyldi ekki
iaunað með stærri hlut. Hann
vann þó svo að segja alt verk-
ið einn.
»Ójá, þú talar nú eins og þú
talar, af því að þú erl hvítur
maður. Qít höfum við hérna
heyrt undarlegustu sögur um
land hvítu mannanna, þar sem
sumir búa í stórum, skrautleg-
um húsum með fleiri herbergj-
um en fólkið í fjölskyldunni er,
og með meiri mat en þeir geta
etið. Og við höfum heyrt, að
skotlengd frá þeim búi kannske
fólk, sem ekki hugsar um ann-
að, en að það vanli alt og að
börnin þess svelti. Við hérna,
erum nú menn, og eins og við
sjáum rostungana hjálpast að í
baráttunni, eins er það nauð-
synlegt fyrir okkur mennina, að
bjalpa hvor öðrum til að halda
við lífinu. Þess vegna er það
sjálfsagt, að sérhver sem er við-
staddur þegar skepnan er veidd,
fái sinn hlut. Allir eru ekki
jafnduglegir, og hepnin er ýmist
með þessum eða hinum. í dag
var hún með mér, á morgun
— hver veit? En heldur þú, að
það væri skemtilegt fyrir mig
að eiga fullar hirzlur matar, ef
nábúi minn liði skort, og held-
urðu að það væri skemtilegt
fyrir hann að koma til min og
biðja um mat handa börnum
sinum, ef hann vissi ekki, að
hann síðar gæti endurgoldið
það. Sjóinn eiga allir og dýr
hans eru gleði vor; við lifum
af þeim. Skiftum þeim milli
allra, en ekki sem gjöf; því
margar gjafir og mikil þakklát-
semi drepur hamingju manna
og skapar þrældóm.
Med höggum skal hunda fá,
með gjöfum þrœla. Ef maður
að eins er iðinn og er með á
veiðar, hefir hann rétt til hlut-
ar, og sé hann veikur og liggi
heima, þá láttu taka einn hlut
frá handa heimili hans; eg kæri
mig ekki um, þegar qg verð