Frjáls verslun - 01.05.1973, Blaðsíða 37

Guómundur er sívinnandi, ýmist að aka um þjóðvegi landsins eða
torfærur óbyggðanna. Þegar því linnir fylgist hann með rekstri
fyrirtækisins, sem hefur m. a. eigið verkstæði.
í Öskju. — Þangað hefur Guðmundur farið margar ferðir og
hvergi segist hann hafa séð jafn tilkomumikið landslag og á þeim
þurfti að leggja af stað og var
þess vegna skilinn eftir.
Þegar allir farþegarnir voru
komnir í bílinn reyndust þeir
of margir, þannig að einn varð
alltaf að standa á brettinu.
Þannig var ekið suður yfir
Holtavörðuheiði í snjókomu og
frosti, en 26 kílómetra leið frá
Grænumýrartungu í Forna-
hvamm var farin á þremur
klukkustundum og þótti vel af
sér vikið. Þegar kom suður fyr-
ir Hvítá var allt að sokkva í
aur og leðju, en um kvöldið
komumst við þó að Þyrli í
Hvalfirði. Þar var barið upp á
og beiðst gistingar.
En um nóttina gerði svo
snarvitlaust veður með slíku
hávaðaroki, að stórir stein-
hnullungar tókust á loft og
næsta morgun voru allar rúð-
urnar í bílnum brotnar.
Það er svo af góðborgaranum
á Blönduósi að segja, að hann
átti bíl sjálfur, Oldsmo með
blæju, og lét nú aka með sig
af stað í honum og stefnt að
því að komast fram úr okkur
á leiðinni, enda hafði ég gert
manninum mjög gramt í geði.
Þegar hann kom að Þyrli og
sá bílinn minn þar um kvöld-
ið, lét hann ökumanninn gefa
í sigri hrósandi, en bíllinn hafn-
aði ofan í Botnsá. Þar lauk
þeirri hraðferð til Reykjavík-
ur.
Hvenær fékkstu svo fyrsta
raunverulega farþegabílinn og
hvað var helzt að gera í hóp-
ferðaakstri þá?
— Ég fékk fyrsta 22 manna
bílinn árið 1939 og var það
Chevrolet eins og margir fleiri,
sem á eftir komu.
Og það féll hitt og þetta til
af verkefnum fyrir bílinn. Á
veturna var ég í skólaakstri.
Var ég sá fyrsti hér í Reykja-
vík, sem tók að sér flutning
á skólabörnum. Það voru
krakkar úr Sogamýrinni, sem
ég flutti milli heimila og
Laugarnesskólans.
Á stríðsárunum var ekið lát-
laust með vinnuflokka úr mið-
bænum og hér út um nær-
sveitirnar, þar sem verið var
að reisa braggahverfin á veg-
um hersins. Dagurinn var tek-
inn snemma, því að ég þurfti
að skila börnunum í skólann
og vera svo mættur klukkan
átta til að koma vinnuflokkun-
um á sín athafnasvæði.
Mikið var um hópferðaakst-
ur á þessum árum, með skóla-
börn í vorferðalög og á vetrum
slóðum.
með skíðafólk, sem fór upp í
skála hér í fjöllunum í grennd-
inni. Ármenningar tóku upp
föst viðskipti við mig frá 1940
og þá kostaði 3,50 að fara upp
í skíðaskála. Nú er viðhorfið
gjörbreytt og enginn grundvöll-
ur fyrh’ að halda uppi slíkum
ferðum, því að einkabílarnir
hafa tekið við.
Til viðbótar þessu fékkst ég
svo lítilsháttar við akstur á
lengri leiðum um landið, keyrði
um skeið Dalarútuna vestur að
Kinnarstöðum og sumarið 1944
ók ég á leiðinni norður til Ak-
ureyrar. Sérleyfið á leiðinni til
Hólmavíkur fékk ég 1950 og
hef haft það síðan, og um
tveggja ára skeið hafði ég líka
sérleyfið í Gnúpverjahreppinn,
en lét Kaupfélagi Árnesinga
það svo eftir.
Bílakosturinn hjá mér stækk-
aði og 1946 fékk ég fyrsta bíl-
inn með drifi á öllum hjólum
og byrjaði þá að fara inn á há-
lendið með farþega.
— Ein er sú bílategund, sem
þú hefur manna mesta reynslu
af liér á landi, en það eru snjó-
bílarnir. Hvenær fékkstu fyrsta
snjóbílinn og hver voru tildrög
þess?
— Það var 1951, sem ég fékk
hann. Áður hafði Vegagerð rík-
isins hins vegar verið með
beltabíla til aksturs í snjó og
fékk þrjá slíka árið 1930 að
mig minnir.
Verulegar hugleiðingar um
FV 5 1973
29