Frjáls verslun - 01.04.1974, Blaðsíða 51

Þar sem Seltjarnarnes heíur
þegar öðlast kaupstaðarrétt-
indi eru hreppsnefndarfulltrú-
ar nú bæjarfulltrúar. 5 manns
Sátu í hreppsnefnd en var
fjölgað upp í 7 vegna kaup-
staðarréttindanna.
Nú er unnið að skipulagi á
nýjum miðbæ á Seltjarnarnesi
og standa yfir viðræður við
Reykjavíkurborg um maka-
skipti á landi, og verður vænt-
anlega samið um það á næst-
unni.
Alifuglabúið Reykjum, Mosfellssveit
„Slátrum 50-60 þúsund
fuglum á ári”
Rætt við Ján Guðmundsson iganda búsins
Jón M. Guðmundsson er
brautryðjandi á sviði alifugla-
ræktar hér á landi og rekur
eitt stærsta búið á þessu sviði
hérlendis. FV átti viðtal við
Jón, en hann hafði frá ýmsu
að segja varðandi þennan at-
vinnuveg og rekstur búsins.
„Hvernig byrjaði þetta hjá
þér?“
— Ég er ekki viss um, að ég
hafi fram að færa eitthvað,
sem lesendum þessa blaðs þyk-
ir merkilegt, en vil þó ekki
skorast undan því að svara
nokkrum spurningum.
Ég byrjaði búskap hér að
Reykjum 1944, að vísu með
þriggja ára hléi, meðan ég var
við framhaldsnám erlendis
1945 til 1948, en þar lagði ég
stund á búnaðarhagfræði og
alifuglarækt.
Ástæðan fyrir því, að ég fór
til náms erlendis var, að ég
hafði hug á því að gera minn
búskap fjölbreyttari en ekki
endilega til þess að hafa veru-
leg áhrif á almenna búskapar-
hætti í landinu, en þetta hefur
þó orðið að litlu leyti.
Ég innleiddi strax nokkrar
nýjungar, svo semkyngreiningu
á hænuungum og t. d. flutning
á dagsgömlum ungum út um
land í flugi. Hins vegar hug-
leiddi ég oft þá nauðsyn að
fuglakjötið kæmist á borð
landsmanna og þá að sjálfsögðu
í boðlegu ástandi. Á áratugn-
um 1940 til 1950 voru hænsni
seld til matar, en þá á heldur
óviðkunnanlegan hátt, með inn-
yflum og fiðrinu. Þessi verzl-
unarmáti var ekki líklegur til
þess að auka almenna neyzlu.
Vitað var með nokkurri vissu,
að 120 til 130 þúsund varp-
hænsni voru í landinu á þess-
um tíma og gera mátti ráð fyr-
ir því að fargað væri a. m. k.
helming þessara fugla árlega.
Lítill hluti þessa kjöts kom á
borð hins almenna neytanda og
þessar staðreyndir létu mig
ekki í friði. Ég kom mér að
vísu upp sæmilegri aðstöðu til
slátrunar á þessum árum, en
ljóst var, að það dugði skammt
og fór ég því að hugleiða að
endurbæta þetta. Þá hafði ég
einnig í huga að hefja fram-
leiðslu á kjúklingum af kjöt-
kynjum, en fram að þessu
hafði einungis verið á mark-
aðnum kjúkiingar af léttari
hænsnakynjum, sem fulinægðu
ekki að mínum dómi þeim
kröfum, sem gerðar eru til
þeirrar vöru, sem telst kjúkl-
ingar (broilers).
„Hvað tókstu þá til bragðs?“
— Þá gerðist það, að ég fór í
ameríska sendiráðið og ræddi
þetta mál við einhvern full-
trúa þar, sem svo leiddi til
þess, að sendiherra kallaði mig
á sinn fund og lét í ljós áhuga
fyrir því að greiða fyrir þessu
máli. í nóvember 1960 barst
mér svo boð um að fara til
Bandaríkjanna og kynna mér
þessi mál þar, og þáði ég það
með þökkum. Ferðaðist ég um
Bandaríkin um tveggja mán-
aða skeið og heimsótti háskóla
FV 4 1974
51