Alþýðublaðið - 05.01.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Takið eftir!
Nú með siðu tu skipum he( eg
fen^ið mikið af allikoaar inni
skótn: karla, kvenna og barna
Eioni^ mjög sterk og hlý vetrar-
kvecstígvél með ÍSum hæium, svo
Og barr)* skóf itnað, og er alt selt
með mjög láu verði
Ol. Thoi'stelnson,
Kirkjustræti 2, (Herkastalanum)
s
kominn nieð m.s. Svölu.
JOanósverzíunin.
' H.f. Verzltin
Hverfisgötu 56 A
ódýrar púðurkerlingar, sólir Og
blys. — NB Ekfci eftir nema
nokkur stykki af postuiínsbolla
pörunura raeð syitutauinu góða í.
-= H. 1 S. ^=-
9 ' . •
ÞEIR, sem hafa reikninga á félag vort, fyrir árið 1921, eru beðnir
að senda þá skrifstofu vorri sem allra fyrst og f
síðasta lagi fyrir 15 jan. 1922
1 Myndavéi (Kodak) fanst
á manudag. Vitjist á afgr.
VlðgerdlF á prímusum,
blikk og emailleruðum áhöld-
um eru best af hendi leystar á
Bergstaðástræti 8.
GnOjón Porbergsson.
p íslenzka steinolíuhlutajélag.
Símav 214 og 737»
Alþbl. sr blað allrar alþýðu. Alþbl. kostar I kr. á mánuði.
' / •___________________________________________________________.___
. : ~ ; ~ j 1 lj YTF
Ritwtjóri og ábyrgftarmaður: Olajnr Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Ivas Turgaalw: ÆskuminRlngár.
Sanin hitti Dönhof heima. Hanu var nú orðin gam-
all og gráhærður, en engu að síður gat þá Sanin þekt,
að hann var sá hinn sami; er eitt sinn hafði háð ein-
vígi við hann. Dönhof þekti lika Sanin og gladdist yfir
Jþví að sjá hann, þessir endurfundir mintu hann á
æskubrekin. Hann sagði Sanin að Rosellifjölskyldan
hefði fyrir mörgum árum farið til Ameríku, til New
York og að Gemma hefði gifst einhverjum verzlunar-
manni. Hann sagðist líka þekkja annan verzlunarmann
í New York, sem áreyðanlega gæti gefið upplýsingar
um heimilisfang Gemmu. Sanin bað Dönhof að skrifa
þessum manni og áður en langt leið komu upplýsing-
arnar. Maður Gemmu hét Jeremias Slocum og átti
heima 1 New York, Broadway 501. Því miður var þó
þetta heimilisfaDg síðan 1863
„Við skulum vona" sagði Dönhof, „að Gemma lifi
ennþá og eigi heima 1 New York. En,“ bætti hann við
í lægri tón — „hvað er orðið af rússnesku frúnni, sem
dvald í Wiesbaden forðum . . . frú Polosof? Er hún
enn á llfi?"
„Nei,“ svaraði Sanín, „hún er dáin fyrir löngu."
Dönhof leit upp, eto þegar hann sá hvernig Sanin
hafði hnyklað brýrnar, hætti hann við að minnast
meira á þetta og fór.
Þegar sama dag, skrifaði Sanin bréf til frú Gemmu
Slocum í New York» Hann sagði henni að hann væri
staddur í Frankfurt, hefði komið þangað til þess að
leita að henni. Hann vissi það mjög vel, að hann
hefði ekki hinn minsta rétt til þets að fara fram á, að
hún skrifaði honum aftur, að hann ekki ætti skilið að
hún fyrirgæfi honum, en hann vonaði þó, að hún hefði
gleymt því, hvað honum hefði farist illa við hana. Hánn
sagði henni, hversu einmanalegu og gleðisnauðu lífi
hann lifði, og bað hana að reyna að skilja það, hvern-
ig á því stæði að hann snéri sér nú til hennar. Hann
bað hana að forða sér frá^því að þurfa að fara í gröf-
ina með þessa sáru meðvitund um afbrot sitt — og
veita honum einhvern vott þess að hún hefði fyrirgefið
honum.
Hann sendi þetta bréf. . . . og beið og beið. í sex
vikur sat. hann þar á hótelinu og það var varla hægt
að segja að hann kæmi út úr herbergi sínu. Enginn
vissi um hann þar hvorki vinir hans í Rússlandi né
annarstaðar — og honum þótti það líka bezt. Því hann
var þó viss um það, að ef einhverntíma kæmi bréf til
hans þangað, að þá væri það bréfið frá Gemmu sem
hann var að bíða eftir.
Loksins kom bréfið — með amerfsku frímerki, frá
New York. Utanáskriftin var á ensku, og rithöndina
gat hann ekki þekt . . . hann kvaldist af kvíða fyrir
því að það væri nú ekki frá henni og ætlaði tæpast að
geta opnað það.
Þegar hann var búinn að rlfa það upp sá hann að
undir því stóð: Gemmá. . . . Tárin runnu niður kinnar
hans, . . . þó aldrei væri nema þetta, að hún hafði
skrifað skírnarnafn sitt, tullvissaði hann um að hún
hefði fyrirgefið honum. Hann braut sundur bréfið . . .
og innan úr því datt mynd . . . hann flýtti sér að
grípa hana upp, og féll alveg 1 stafi, það var Gemma
nákvæmlega eins og hún hafði verið fyrir þjátíu áruml
Það voru sömu varirnar, sömu augun. . . . En aftan
á myndinni stóð: Dóttir mín, Marianna.
Bréfið aluðlegt og blátt áfram. Gémma þakkaði Sanin
fyrir það, að hann skyldi hafa borið traust til hennar.
Hún viðurkendi að fyrst eftir hvarf hans hefði hún átt
erfiða daga. En hún bætti þvf við að hún álfti samt að
viðkynning þeirra hefði orðið sér til blessunar, þvf hún
hefði orðið til þess að koma í veg fyrir hjónaband
þeirra Kliiber og þessvegna orðið óbein orsök þess, að
Hún giftist Jermias Slocum, sem hún væri nú húin að
lifa með í 28 ár í hamingjsömu hjónabandi. Þau væru
vel efnuð og þekt í allri New York.
Svo sagði Gémma enn fremur, að hún ætti fimpi
börn — fjóra syni bg eina átján ára gamla dóttur, sem