Alþýðublaðið - 05.01.1970, Blaðsíða 9

Alþýðu'blaðið 5. ]ánú'ar r1970 9
Sjakalar og hyenur koma á nótfunni með ámállegum gólum,
en í sandinum lifði fluga sem stakk mann og skiidi eftir blöðr-
ur og fleiður sem seint vildu gróa
hafði heldur ekkert að éta.
— Hvernig í ósköpunum stóð
á því.
— Ég hafði auðvitað kokk
eins og alltaf tíðkast hér. En
maturin nvai- nákvæmlega ekk
ert annað en fiskur og hrís-
grjón. Ég var oft beinlínis
hungraður. Það var engan mat
að fá neins staðar nema í Cutt-
ack, og bölvað vesen að kom-
ast þangað einsog þú sérð á
því hve samgöngur voru erfið
ar, engin bein samgönguleið.
Ég sendi einu sinni kokkinn
til Cuttack eftir mat, ég var
orðinn matarlaus, en hann kom
aftur eftir viku bæði matarlaus
og peningalaus. Alla þá viku
hafði ég ekkert nema fisk.
— Hvað varð um peningana
sem hann átti að kaupa mat
fyrir?
— Hann eyddi þeim víst í
ferðalag og uppihald. Hann gat
enga grein gert fyrir þeim.
—Var ekki hægt að veiða
einhverja æta skepnu í skóg-
inum?
— Jú, ég hafði hug á að
reyna það, en hafði ekkert til
þess og enga þekkingu á þess
konar veiðiskap sjálfur. Aðal-
meinvættið þama er vatnaot-
ur sem kemur á næturnar og
gæðir sér á fiskinum í tjörn-
unum. Þess vegna var varðmað
ur hafður við tjarnirnar og sat
hann þar allar nætur og pass-
aði stöðina. Hann hafði vasa-
ljós og skaut á oturinn ef hann
færðist nær. Hann hefur lík-
lega heyrt til hans ef hann
hlustaði vel.
Annars fékk hann ekki eitt
einasta kvikindi meðan ég var
þarna hvort sem það var af
ódugnaði eða öðru.
— Var hann þokkalega vopn
aður?
— Nei) biddu fyrir þér. Hann
var með byssuhólk sem manni
gekk illa að skilja að væri enn
í notkun. Svoleiðis byssur eru
ekki til annars en hengja upp
á vegg og hafa fyrir stofustáss.
í hungursneyðinni var ég alltaf
að biðja mannskrattann að fara
inní skóginn og skjóta mér eitt
hvað að éta, og einu sinni skaut
hann villisvín, en ég held hann
hafi ekki gert það fyrir mig, ég
fékk ekki nema eina eða tvær
máltíðir af því.
— Var þetta þéttur skógur?
— Nei, síður en svo. Ég fór
einu sinni inní þennan skóg,
var reyndar skíthræddur við
öll þau kvikindi sem þar hlytu
að leynast. Sumstaðar var
hann þurr, en annars staðar
blautur. Það gengu nefnilega
síki og álar út úr ánni eitthvað
inná skógarsvæðið. Við fórum
á bát einhvem tíma eftir ál-
unum, og var þá kunnugur mað
ur með sem valdi einhverja
sérstaka leið. Víða var illfært
í gegnum gróðurinn, skógurinn
ýtti við bátnum á allar hliðar
og allt lokað að ofan. En í þetta
sinn er ég fór inní skóginn
var ég fótgangandi, hafði varð-
manninn með mér og var að
reyna að fá hann til að drepa
eitthvað handa mér að éta. Við
fórum yfir síkið þarsem fiska-
eldisstöðin var. Mig langaði til
að fá akurhænu í soðið, það
var allt fullt af þeim þarna.
Við sáum nokkrar en veiddum
enga. Fyrst eftir að komið var
yfir lónið þurftum við að vaða
leðjuna, en síðan komum við á
hart land. Það varð fijótlega
fyrir okkur rjóður, en við fór-
um litlu lengra.
— Hvernig var með ána var
hún ekki full af krókodílum?
— Jú, það voru þar króko-
dílar, víst talsvert mikið.
— Vom þeir ekki veiddir?
— Eitthvað víst vegna skinn-
anna, en það voru engar krókó-
dílaveiðar í nágrenni okkar. Ég
fór einu sinni að sjá krókó-
díla. Þarna kom maður sem
langaði til að skjóta krókodíl
og var með byssu. Við fórum
með þessum manni á mótorbát
og sáum tvo krókodíla þarsem
þeir lágu uppá bakkanum, en
mótorinn var svo hávær að eng
in skepna gat haldizt við í
grennd. Þó komumst við það
nærri einum að maðurinn hélt
hann gæti náð honum og skaut.
Dýrið slapp, ég veit ekki hvort
hann hitti. Þeir skjóta króko-
díla í framlappirnar er mér
sagt. Ég hélt þeir væru skotnir
með riffli, en þessi var með
haglabyssu og sagði að ekkert
annað skotvopn kæmi til greina.
Þegar skotið reið af brá dýr-
ið við einsog elding og va.r
horfinn með það sama.
— Er ekki einhver nytjafisk-
ur í ánni sjálfri?
— Fullt af nytjafiski.
— Var eitthvert fiskirí í sjón
um þarna úti fyrir?
•— Þarna voru ágæt mið. Að-
stæðurnar voru bara óheppileg-
ar, bátarnir litlir og veiðar-
færin fengin einhvers staðar
utanúr ljósvakanum, ekkert
spekúlerað í hvort þau hentuðu,
enda vissi það enginn.
— Sagðistu ekki hafa farið til
Ratnagiri fljótlega eftir að þú
komst til baka frá Orissa?
— Jú, en ég var oftar en
einu sinni í Ratnagiri.
— Hvernig skilyrði var yltk-
ur boðið uppá á þessum stöð-
um, Bombay og Raatnagiri,
fengu þið þokkalegar íbúðir?
— í Bombay höfðum við auð
vitað ágæta íbúð, en í Ratnagiri
var vont að vera. Við bjuggum
þar í gamalli trúboðsstöð. Nokk
ur hús höfðu verið reist inní
garði. Trúboðsstöðin hafði ver-
ið lögð niður, læknir nokkur
keypti stöðiraa einsog hún lagði
sig. Við fengum að hírast í einu
húsinu en þar var ekki neitt,
ekkert vatn, ekkert rafmagn,
ekki nokkur skapaða hlutur,
enginn þægindi. Þar að auki
var mikill rottugangur. Við
vorum þarna öll ásamt þjónin-
um okkar Lucas sém við kom-
um með frá Bombay.
— Þú ert orðinn kunnugur á
Vesturströnd Indlands.
— Já, það er víða fallegt
þar, sérstaklega syðst á Mahara
shtra, eyjar og krikar, falleg-
ar víkur með sandfjörum og
þorp á strjálingi. Þar er mikið
veitt af sardínu og makríl í
stórar fyrirdráttarnætur. Þetta
er syðst i Maharasthra og í
Mysore. Þessar fyrirdráttarnæt
ur kallast ramponnet. Þær eru
geysistórar. Það er farið með
þær beint út, vanalega hálfa
aðra aðra milu frá landi, og
ef heppnin er með geta þeir
fengið 200—400 tonn í hverj-
um drætti. Þessi net eru svo
stór að það er ofviða öðrum
en heilum þorpsfélögum að eiga
þau. Þannig á hvert þorp vana-
lega eitt net, hver þorpsbúi eða
hver heimilisfaðir leggur til
einn part af netinu og sömuleið
is af tógunum sem notuð eru
til að draga netin. Allir þorps
búar hjálpast að við að draga
því til þess þarf á þriðja hundr-
að manns.
— Hvað varstu að kenna
þeim í Ratnagiri?
— Ég var fyrst með net á
bátnum Shrimati, bæði botn-
net og reknet. Síðar var ég
með troll á þjálfunarbátnum
Surmai frá sjómannaskólanum
í Versova. Starfið gekk prýði-
lega, árangurinn var sá að nú
eru um 200 bátar í Ratnagiri
sem fiska með troll fyrir rækju.
Þessi rækjumið eru mikið sótt,
iíka bátar frá Bombay sækja á.
þessi mið.
— Er enginn humar þarna?
— Ekki getur það heitið.
Maður fær svona einn og einn.
Það er allt öðru vísi humar en,
þekkist heima, að vísu humar,
en hann hefur engar klær og
enga anga. Humar sem svipar
til okkar leturhumars hefur
verið fundinn sunnar, aðallega
útaf Cochin og Coilon í Kerala.
Þar aflast feikn. Vafalaust er
humar víðar. Það þekkir eng-
inn sjóinn hér í kring, kantur-
inn á landgrunninu er algcr-
lega órannsakaður.
— Á hvaða dýpi veiða þeir
humarinn?
— Á svona hundrað föðrn-
um. Þegar komið er þangað út
fellur dýpið niður í úthafs-
djúpið. Kanturinn er skarpur,
en samt ekki svo skarpur að
ekki megi fiska í honum. En
þennan humar er enginn far-
inn að fiska enn, nema einn
norskur bátur í Cochin og ann-
ar frá þjálfunarstöð sjómanna
þar. En nú eru þeir að búa
sig út af óðakappi hjá einkafyr-
irtækjum að byrja á þeim veið
um.
— Hvernig staður er Ratna*
giri?
— Og það er heldur skrýtinji
staður, eða hann var það þeg-
ar ég var þar. Eiginlega engin
byggð. Þar sem við bjuggum
fyrst var eins og ég sagði áðan
ekkert vatn og engin þægindi
til neins. Þessi staður er líka
undarlegur að því leyti að þar
lifir enginn hestur.
— Hvað veldur því?
— Ég veit ekki, liklegt að
þar sé einhver fluga sem verð-
ur hestunum að meini. Asnar
þoldu þar ekki við heldur. Af-
ieiðingin var sú að þar voru
engin ökutæki nema uxavagn-
ar. Um bíla var varla að tala
til mannflutninga, nema þú
bussa. Þar var heldur engin.
járnbraut, og ekkert samband
hægt að hafa við Bombay nema
með skipum eða bussum.
Strandferðaskip kom þaima við
og við, 2000 tonraa skip, það
gekk á smáhafnir suður til
Vengurla sem er á landamær-
um Maharasthra og Mysore.
Svo ganga stærri skip milli
Bombay og Cochin; þau koma
ekki við á smáhöfnunum.
— Það er þá helzt mantaskat
an, feiknarlega stór fisk-ur.
Hún kom stundum í netin, en
fiskimennirnir eru skíthræddir
við hana, ekki þannig, að þeir
séu hræddir um líf sitt fyrir
henni, heldur vegna þeirra
skemmda sem hún veldur á
veiðarfærum. í þá daga voru
Framhald bls. 11.