Alþýðublaðið - 13.05.1970, Blaðsíða 14

14 Micvi'k'udagur 13. maí 1970
Rósamund Marshall:
Á FLÓTTA
■ mn breiðum. gu>ll£estum vi
fætur hans hvítir hundar liggj
andi hreyfingarlausir. Slíkur
var Ludovico Sforza. Miiin
íhilýðini þræll. Þræll líkama
níns. VonbiSi'll Loimhardy krún
unnar. Hinn rétti erfingi henn
ar, kornung'.r dren'gur, sem
ég á-tti brát't eiftir að kynnast.
— Komdu hingað litli minn/
kall'l'aði Ludovico, dag einn >er
við voir.um á gar>gi í lystigarði
ihia'llarinnar. Þetta var átta eða
tíu ára gair.all snáði. Þetta er’
Gian Galeazzi, sagði Ludovico
sonur bróður míns, hann verð.
ur síðar rrseir sá er ber járn-
krúnu Lcmibardy ættarinnar.
■ Iin.n'blMsin>n anda dj'ö'fulsins
fyrir mililiigöngu ki’ypplingsins
'hall'aði ég mér að elskhuga
'mlínum 111 Moro. — Járn'kórón
an myndi fara þér betur. Þú
'h.'efur líka steikara h'cfuð til að
Wera hana.
Hann leit snöggt við mér. —
Aíh>a. Já, járnkóróman myndi
tfara mér vel, en það er hár-
ikroffl'a 'unldir henni — og hún er
sniðin eftir höfði Frakk>atoeis-
ara. Hann ætlar ,sér hana þeg-
ar þar að kemiur.
E'g ám'ál'gaði þetta með járn-
kórónuna nokkrl’.'im sinnum, að
heiðni Belcaros. 111 Moro var
ekki rótt.
Eg var stöðuigt undir áhrif-
frá töfra'meðuluim Belcaros.
Þau breyttu stöffugt meira
kveneð'li mínu í 'áferju-
■ástríðu 'l'íkaniilegs losta.
AHlan fyirri hlurta d>agsins sat
ég við og snyrti mig, baðaði
Imljg nuddaði lí'kamann ilm-
smyrsium, lét þræla húsbónda
imíns sniúa'st í kringum mig
leins og snældur. Eg lagði
mlesita rækt við hárið. Hina
'guJlnu krúnu eins og 111 Moro
ikaHaði það. Hafði það vaxið.
Þíurfti e'kki að klippa það?
í örmum ill Moro fékk lík-
ami minn öl'luim kröfum fuil‘1-
nægt. Eg logaði, brann og fun
aði. En hungur mitt eftir hon
iuim vaknaði stöðugit á ný.
Við láginm á mjúkum hæg-
indum oig naktar stúlkur döns-
uðu, Sendú þær burtu, hvísl
>aði ég, er ég s>á ástríffuilogana
talka sEim stöðugt hvíldu á
mér, en ekki á þeim.
Og það furðudega viar að ég
l'apti all't í Beloaro, mér fannst
ég werða að gera það. Allt
ismátt og stórt.
(Þú getur verið viss um Mð
Bianca að hann lítur ekki af
þér.
I W— ■ llll..........
1 Eg myr.dj ekki reka dans-
imeyjarnar burtítk Láttu liann
bara leika sér að þeim. Það
stendur ekki lengi. Áður e>n
langt lum líður mun hann
fara að þrá þig meira en
|þær cg ;þá kem.uif hann aftur.
Það var stórveizla um kvöld
ið. Fimim hundruð gestir og
vínið fióði eins cg vatn. Það
ihefði miátt slökkva þorsta heill
>ar herdeildar með glíkum ó-
teköpum.
Elskhugi minn lá hjá mér
á mjúkum dýnum. Hann rétti
mér ávexti, drakk vín og gaf
mér vín, og Tiallaði hcfði símui
lað mjúfcu hrjósti mínu.
Þarma kom falleg. nakin
dansmey. Hún dansaði fram
Ihjá ofckur. 111 Moro greip til
Uiennar og lagði hana niður á
dýmuna hjiá sér. Eg hreýfði
>mig ekki, hallaði mér út af
>og velti mér á hliðina frá
Iþeim. Svo lokaði ég aiugunum
og opnaði þau ekki aftur fyrr
>en ég heyrði hann segia. —
Svona, nú máttu fara stúlfca
imín. En þégar hann þrýsti vör
,n>m sdlnium, votuim af vörum
dansmeyjarinnar að mínum.
varð ég stíf, einís og sagt er
>að ljónynjan verði er kon-
ifinigur dýranna snertir hana.
En þá hreytti Belcaro um
tón. — Ef 111 Moro gerir þig
lafbrýðisama, skaltu launa hon
um í söm,u my nt.
I>á kom hingað á leynilegan
fund með 111 Moro. sendimað-
/ur Frafcfclandskeisara. Ippol-
ito, glæsiTegur maður og ná-
inn vildarvinur Ludovico.
—Sjáðu hvað greifinn er
myndaitlegur maður og hvað
III Mioro er afbrýðis'aimir,
ságði Belcaro. Beindu athygli
'hans að þér og sjáðíu 111 Moro
loga af afbrýðisemi.
Mér veittist lekki erfitt að
gera unga greifann ástfanginn
í mér. Eitt eöa tvö bros, smá
guil'.hamrar og hann féll iað
fctuim mér. Eg brýndi hann
imeð öllúim þeim vópnum sem
konuim eru göfin til að vinma
‘karlmisnn. Hann var góður vin
ur 111 Moro cg barðist hraust-
lega. en ég var svo sannarlega
ofjarl hans.
Hann formætti sér. — Þú
ihefur látið mig verða mér til
skammar Bianca. 'Þú hefur
>gert mig að fífli, en það ger-
ir ekkiert til, mér ier sama um
alll .ir.erna þig. :
Það var sama kvöld, þegar
111 Moro var ekki 'heimia, að
við gengum 'um lystigarðinn
og ég leyfði greifanum að
sýnia mér ástaatlot að vissu
marki. En banmaði honum a<5
ganga eins langt og hann á-
kaft vildi. Upp frá því lét ég
rkkí.rt tækifæri ónotað til að
vefcja losta hans imeð ÖMiíx
'hugsamlegu móti.
Þar ko.m >að. að Ludovico
sagði: — Mér virðist sem þú
sækir heldur mikið eftir fé-
lagsskap Ippolitois Bianca.
Eg leit í au,gu ihans og sagði
djar'Ilega: Eg, ástin mín, ég
■elska engan nema Iþig Ludo-
vico,
Þar >með byrjaði leifcurinn
Ifyrir allvöru. Hinn grimimi leik-
ur. Eg >gerði allt s'em é,g megn
>aði til að láta Ludovico halda
að mér þætti vænt vm greif-
ann, án bess >að lítils'virða
ihann sjálfam.
— Bianca, ef þér lízt vel á
greifann, þá taktu 'hann. Mér
er ai’.veg sama um Ippoliti,
Iþað er Ludovieo, sem ég vil
særa.
— Hatarðu hann. Bianca?
— Já, öskraði ég. Eg hata
'hanr. og fyrirlít. Til helvítis
irr'sð hann. Hvert læturðu mig
heldur vera lengil eða djöful,
Belcaro.
Það var við knattileik í höll
inn að afbrýði Ludovico riáði
hámarki. Þeir léku hver gegn
'öðrum Ludovico og Ippolito.
Knötturinn gekk mjög hratt
og þeir voru álíka snjallir leik
menn.
Gott, gott, Ippolito æpti ég
í hvert sinn sem hann skoraði.
Ludovico fleygði knatttrénu
svo fast til jarðar að það
brotnaði og stikaðj af vellin-
inm bálreiður.
Vesalings Ippolito, hjá hon-
um toguðust á hræðslan við
I'M Moro og hreykni yfir því
að ég skyldi hafa viljað veg
hans mieiri. Við létuim Ludo-
vico eiga sig og fórum út í
'laufskáf'ann til að fá okkur
glas af víni. Eg hafði tekið á••
kvörðun. Bianca, sagði Tpiio-
Iito. — Annað hvort flýrðu
með mér í kvöld eða við meg
um ekki sjárf framar.
— Ekki siást framar?
— Nei. ég þolí ekki að vera
vini m-’r im ótrúr. Við höfum
aldrei Teynt hvern annain
nein.u fram t.il be-=a.
— Við hvað áttu?
— Segð.u Il,-idovif'o nð hú
eliskir mig. Þorir þú það ekki?
— Eg er ekki hrædd v;ð
□ Tveggja ára Vlrengur varð fyrir bifreið á Holta-
vegi ,í jgær 'við iLangholtsskólann. iBarnið var í fylgd
með móðul? si íni og Hljóp skyndilega í veg fyrir bif-
reið, >sem var ekið; íorður Holtaveginn, \og lenti barn-
ið lá jhægra framhorni bifreiðarinnar. Litli drengur-
inn jvar fluttur iá islysavarðstofuna og Isíðan beim til
sin og voru Imeiðsli hans ekki talin ialvarleg. (Mynd-
ina /tck Bjajrni Pálmarsson.) ‘ . i '
iinu m,en sagði, að nauðsynlegt
væri að steypa undir han>a var-
anlegan stöpul hið fyrsta, end>a>
væri hún nú a'lveg laus.
I
Listamaðurinn óskaði eftir
því strax upphaflega, að gerð
yrði tjörn kringum myndina á
háskólalóðinni, og mun fyrir-
hugað að gera tjömina. Mynd-
in er þrír metrax að hæð og i
samtalinu við Alþýðublaðið í
rnórgun sagði Ásmundur: —
Hann er anzi myndarlegur
þarna og ég er bara ánægðui’
með hann. Það er ánægjulegt
að eiga þess kost að sjá Sæ-
mund loksins rfð hás'kól'ann í
svona góðu efni.
i
Bankasitjórarnir Pétur heilt-
inn Benediktsson og Jóhanin'es
Nordal áttu frumkvæði áð því,
að Háskóla íslands var geftoi
myndin af Sæmundi á selnum,
sem auðvitað verður minning-
artákn um hinn> forna og fjöl-
kunnuga menntamann Sæmund
fróða.
t
Móðir mín,
ELÍSABET ÞORLEIFSDÓTTIR
verður jarðsungin .frá Fríkinkjunni í Reykja
vík, fimimtudaginn 14. maí kl. 3.
Fyrir hönd systkán'a og annarra vanda-
manna.
Guðmundur Þorgeirsson
Framhald af bls. 1,
henni. Ég reyndi fyrst að
slökkva með handdælu, en þeg-
ar ég hafði tæmt úr tveimur
kolsýrutækjum án árarigurs
bað ég um að einhver kallaði
á slökkviliðið. En þetta var
ekki neitt.
Eldurinn í ein'angrunsnni var
flj ótlega slökktur með úða úr
háþrýstidælunni, en þó var
hafður dælubíll og no'bkrir
menn á vakt við togarann í
eina klukkustund. — Skemmd-
ir urðu engar á togaranum. —
Sæmundur...
Framhald af bls. 1.
nægður með myndina eins og
hún stæði á bráðabirgðastöpl-