Alþýðublaðið - 30.07.1970, Blaðsíða 6

9 Fimmt/udagur 30. júlí 1970

- RÆTT VIÐ SIGRÖNU GÍSLADÓTTUR
Sigrún, Páll ísólfsson og Guðrún.
FRUMBYLISAR
ÚTVARPSINS
VORU ERFIÐ
— Hvernig stóð á því, að þú
fórst að vinna hjá Ríkis-
útvarpinu?
— Nú, ég hóf störf þar árið
1 f>35, en hafði verið þar mikið
áður í sambandi við plötukaup.
■Ég vann í hljóðlfæraverzlun
Katrínar Viðar, sem er frábær
kona.
.— Varstu lengi í þeirri
vinnu ?
— Já, ég var hjá Katrínu í
8 ár og þar kynntist ég tónlist
af plötum, en frú Viðar sá
einnig um sölu aðgöngumiða á
hljómleika og einmitt á þess-.
um árum voru hér úrvais tón-
iistarmenn á ferð. Ég fékík þá
nasasjón af hljómplötuútgáfu-
fýrirtækjum og menn héldu, að
ég væri eitthvað orðin kunnug
á þessum vettvangi og því var
ég ráðin til útvarpsins. Forsend
urnar voru ekki aðrar. Fyrs-t
átti ég að panta plöturnar fyrir
stofnunina og byggja þar með
upp plötusafnið.
— Voruð þið mörg í vinnu ’
í tóniistardeildinni þá?
— Árið 1935 var þar fyrir
Pál 1: ísóilfssor^, tónl.jsítairráðlu-
nautur, því að rikið hafði þá
ekki efni á því að greiða tón-
iistarstjóra Ríkisútvarpsins
laun. Svo var þar ein önnur
kona, Guðrún Reykholt, dóttir
séra Guðmundar Heigasonar í
ÍReykholti í Borgarfirði. Mig
minnir, að við þrjú höfum séð
um alla tónlistardagskrá Ríkis-
útvarpsins í 20 ár eða svo.
— Unnuð þið Guðrún þá
saman um tuttugu ára skeið?
— Við unnum saman í 22 ár,
en þá varð Guðrún að hætta
störfum sakir aldurs. f>að fór
held ég, vel á með okkur þre-
menningunum, meðan við unn-
um saman. Annars get ég sagt
þér það, að frumbýlisár þess-
arar stofunar voru erfið. Þetta
var alveg nýtt fyrirtæki og
Þriðja viðtal
fjárveiting ríkisins var af mjög
skornum skammti. Starfsmenn-
irnir voru ekki margir og
þurftu að geta gripið inn í
all-t verk innan stofnunarinnar
eftir því sem þeir höfðu þrek
til. Þá var Parkinssons lögmál-
ið ekki komið, svo að ég held,
að það hafi verið það lagt á
hvern starfsmann á þessum ár-
um, sem gæti talist forsvaran-
legt. En þá á ég ekki heldur
við það, að starfsmennirnir hafi
verið yfirkeyrðir. Þekking
þeirra og geta var aðeins notuð
til hins ýtrasta.
— Hvernig yfirmenn. voru þá
hjá ríkisútvarpinu?
— Ætli það nægi ekki að
nefna nöfnin? Þeir voru menn
á borð við Jónas Þorbergsson.
og Sigurð Þórðarson, sem þá
var skrifstöfustjóri hjá útvarp-
inu. Þessir menn möttu við-
leitni okkar og vinnu að verð-
leikum og því varð samkomu-
lag milli undir- og yfinnanna
alltatf í bezta lagi.
SKARPGREINDUR
EN RÁÐRÍKUR
— Kynntist þú eitthvað því
margumtalaða útvarps-ráði
hérna áður fyrr, þegar þú varst
nýbyrjuð að vinna hjá Ríkis-
útvai-pinu?
j
— Já, og það var valið póli-
tískt í það eins og nún-a, en ég
held að í útvarpsráð þá ekki
síður en nú, bafi vaiist' úrvals-
menn, sem vnnningur var í að
kynnast. Vegna dagskrárinn-
ar, sem þá var fullur. helming-
ur tónlist, varð tón'listardeiild-
in að hafa fullt sami'áð við
útvarpsráð og árin 1935—40
var sú samyinna jneiri en núna.
Eins og ég sagði þér áður vor- '
um við svp fá, að fléstir starfs
menn urðu- að vinna, hvað sem
ti'l féll. Við hlup.'m inn í þau
verk, sem okkar var „þörf í,
svo framarlega, sem við höfð-
■um þá þckkingu til að þera, að
við gætum leyst þa,u-af hendi
með sóma, vona ég a._ m. k.
núna. En samvinnan og sam-
kcmulagið var einstaklega gott.
— Hyer var skrifstofustjóri
dagskrár?
— Það var Helgi Hjörvar og
mér leist prýðilega á hann.
Hann var skarpgreindur á
mörgum' sviðum. histamaður,
sem átti það til. að vera einum
of ráðríkur á stund-on, ein þá
var bara að svara honum í
sömu mynd.
— Þá brosti hann gjarnan
og sagði: ',,Æ, gekk. ég nú helzf ó
til of langt?‘‘ Það ,er svo rnargt
sem méf ,er minnisstætt um
Helga, en kannski helzt það,
þegar ég kom inn á skrifslofuna
hans og sá þar liggja handrit
á borðinu. Þá var hann að lesa -
Bör Börsson í útvarpiniu eins
og filestu'm ísleihdingu'm, eem
þá Voru fæddir mun vist mihnis
stætt,- Eða hlustaðir þú ekki á
Bör og Hielga eins og aðrir?
Jú, vinnjU'konan heima
kallaði á kvöldin „Bör“ út um
.gtugga og við- • iiitiiptim öll,
krakkarnir.
— Þá heifðirffa sjál.fsagt haift
gaman af bví núna, að sjá
þetta handrit. Þarna sat Helgi
kvc'IId cftir kvöld og sagði þjóð-
' inni frá Bör og ævintýrum hans,
en handritið var ékkert annað
en punktar, strik og einstaka
atkvæði úr orðum. Og svo
kannski inn á milli orð og orð á
sfangli. Helgi hatfði ’brugðtð sér
frá og. ég- þurfti að bíða ai-1
lengi efiir honum ,og 'þ.vi glugg .
aði ég í þett-a handrit. Eitthvað
varð maður að lesa á meðan
beðið var. Þegar Belgi kom inn,-
spurði ég hann um það, hver
ætti þetta merkiiega handrit og
hvort hann héldi virkilega. að
það yrði nokkurn tfmann unnt
-að lesa það.j útvarpið, Þá var
þetta handrit Helga að Bör
Bönssyni og það m,eira en venjju
legt liandrit, því að þétta' var
framhaldið, sem hann átti að
flytja um kvöldið. Þá voru nefni
lega seg.úböndin ekkj ka.min til
..sögunnap og bæði- He.lgi og aðr-
ir, sem komu fram í hljóðvarp-
inu töíluðu heint í hljóðnémann.
Svona var minnið hansi Helga!
Ég þarf víst ekki að taka það
frarn að tiltekið kvöld htustaði
ég með meiri áþuga en flestir
aðrir á hann Helga. Það hefði
mátt toaílda, að hann hefði
skyggnigáfu, fyrst hamvgat not
að þetta tandrit. Að hann gæti
séð í gegmum hoilt og hæðir og
helli sinn ieins og hún Helga í
þjóðsögunum.
Páll ísólfsson stjórnar utvj
Jónsson, Sigurlaugu konu
stofustjóía hjá Þjóðleikhúí