Alþýðublaðið - 05.10.1970, Blaðsíða 2

2 Mánudagur 5. o'któber 1970
t
f
i
/
f

l
□ Ungmenni met5 fulla vasa af
peningum.
O Aðeins fátæklingar ganga vel
til fara nú á dögum.
□
Eru þeir að mótmæla skorti?
O Nóg fé tfjl v/ipnasmíða og
tunglferða, en matvælafram-
I leiðslan eykst ekki.
ATIIV' GLISVERT er það
sem ungur maður benti mér
á í sambandi við Pop-hátíð-
ina sem nýlega er afstaðin.
Ungt fólk flykktist þangað
sem eðlilegt er, því fyrir það
var leikurinn gerður, en ung-
menni á alðrinum 14—16 ára
komu á leigubílum unnvörp-
um, virtust ekki þurfa að
horfa í að eyða fé á þann
máta til viðbótar við aðgangs-
eyrinn sem nam 350 krónum.
|
SÁ MAÐUB sem við mig
iræddi er um tvítugt sjálfur.
Hann benti á að varla eignast
krakkar á þessum aldri mikla
íjárnjuni með vinnu, því flest
eða öll er"u þau í skólum. f>ess
•yegna hljóta þau að fá rífiega
vasapeninga hjá foreidrunum.
Kvaðst hann ekki hafa þeklkit
slíkt þegar hann var á sama
'aldri, enda sjálfur frá félitlu
heimili. En ekki eru öll heim-
ili vel fjað nú; svo manni Verð-
ui’ á að hugsa að foreldrar séu
kannski fúll-rausnarlegiir við
börn sín, til hátíðarinnar hefði
verið hægt að komast í strætís-
vagni.
MÉR FLAUG i hug í þessu
sámbandi hye ungt fólk ver
miklu fé í fatnað. Nú er íízka
að ganga ófínlega til fara-, föt
þurfa helzt að v.era snjáð, pínu-
lítlð tjásuleg eða rifin, þar á
meðal eiga skór að vera gengn-
ir og jafnvel snþnir en ekki
nýir — ,eins þótt þeir séu nýir.
•Það er misskilningur ef ein-
hver skyldi halda að þáð fólk
sem gengur þannig tii fara
vérji minma fé í föt" en hinir.
Aðeins fátækiingar ganga vel
til fara nú í borgum Vestur-
Evrópu. Þetta er þvi ekki-neins
konar eltingaieikur við einfald-
leika og sparsemí, h'eldur hrein
iega snobb fyrir öhrjálegu og
Jgafmaliegu útliti. , ....
MÆTTI ÉG svo biðja lesend-
ur mína að taka þetta ekki sem
árás á ungt fólk. Mér finnst
lítili munur hvort memi sína
tilgerð með slitnum fötum eða
glerfínum, því hvprt tveggj® er
tiigerð. Tízka er alltaf tilgerð.
Sá sem ekki er undir oki þeirr-
ar harðvítugu tröllkonu geng-
ur í sínum gamla frafcka, þótt
ibann sé ekki lengur í móð
þangað til hann hefur efni á
að kaupa sér nýjan, og fær
sér svo annan frakka þegar
hann þarf, og kærir sig kollót-
,an þótt tízkan liafi breytzt ein
mitt á þeim degi.
1
EN ÉG HEFÐI.metið það við
ungt fólk ef satt reyndist að
það veldi sér snjáð föt og gamal
leg til þess að haida sparlega á
fé og demonstrara það fyrir
heiminum að til eru þeir sem
búa við skort. Kannski er sú
hugsun einhvers staðar fljót-
andi með, en ekfci virðist hún
ráða miklu.
V
★
EKKI VEITIB af ,að kunna
að fara sparlega með. Okfcur á
þessu iandi finnst erfitt að
borga skattana og rafmagnið og,
hitaveituna því aílt er, á hraðri
leið upp í háioftin. En annars
staðar í heiminum þurfa menn
akki að hafa áhyggjur af raf-
magni og hitaveitu og svoleið-
is lúxus, þar hafa menn ,ekki
áhyggjur af öðru en hvort þeir
geta borðað isig þokkalega
mietta hvern dag. ,Ég ætia ekki
a'ð fara <að predika, en get ekki
látið ó<jert að minna á að á
síðastliðnu óri óx matvæla-
framleiðslan ekkert i heimm-
um, og það stafaði af því að
iðnaðarlöndin voru í vandræð-
ura m'eð framieiðslu sína, þau
gátu ekki selt hana fyrir nógu
mikla peninga, og hvers vegna
iað vera að framleiða ,mat ef
máður fær ekki p'eninga fyrir
h'ann?!
í
EN ÞÓTT IÐNAÐARLÖND-
IN hafi ekki talið ástæðu til
að leggja kapp á að aufca mat-
vælaframleiðsluna þá hefur
ýmislegt annað verið gert, fé
hefur ekki skort til vopnafram-
l'eiðslu, tunglferða og ýmissa.
iannarra1 fjárfrekra fram-
kvæmda, og þá er ekki spurt
um hvort það borgi sig! Þe'tta
sýnir ljóslega áð fólfc í svofcö'll-
ulðum háþróuðum löndum hef-
ur ekki áhuga á að bæta úr því
ófremdarástandi að mánnkynið
framleiðir ekki nógan mat ofan.'
í sjálft sig. ,í þessu sambandi
þýðir ekki neitt að standa upp
og ræða með fjálgleik um mat-
gjafir og styrki til uppbygging-
ar atvinnuveganna méð hinum
sveltandi þjóðum. Sú hjálp gæti
verið mörgum sinnum meiri,
ef áhuginn beindist áð því að
hjálpa í staðinn fyrir að græ'ða
á að hjálpa — sem varla getur
talizt hjálp.
KVIK
MYND
IR:
□ Næsta mánudagsmynd Há-
skólabíós er verk spánska snill-
ingsins Luis Bunuel: Vetrar-
brautin (I,a Voie Lactée). —
Mynd þessí var gerð í Frakk-
landi eftir handriti Luis Bunu-
el og Jean-CIaude Carriere.
Af myndum Bunuels má t.d.
nefna Andalúsíuhundinn, Viri-
diönu, Engii dauðans, og Gyðju
dagsins, sem allar hafa. verið
sýndar liérlendis.
í Vetrarbrautinni eru tveir
aðalleikai'ar: Pierre og Jean,
flakkarar á pílagrímsferð frá
, París til Santiago de Compos-
ttela (bærinn lieitir eftir Sánkti
Jakob „Vegurinn til Sankti
Jakobs“ er á. rómönskum mál-
un nafn á v.eti"arbnautinni)‘. —
Umhvei'fis þessar aðallietjur er
myndin byggð. Þó eru þeir ekk.
ert aðalatriðí heldur eins kom-
ar foreenda, þess sem gerist1 og
áhorfendur. Þeir ferðast í gegn-
um aldirnar og vei'ða vitni að'
ýmsum abburðum flestum úr
kirkjusögunni eða ritningunni.
Það má, ef til: vill segg a- að mynd
in sé byggð utan um þrienns
konar söguþráð eða sögusviðí
í fyrsta œ það nútíminn þai"
sem er pílagrímsferð ílafckar-
anna. í öðru lagi sögulegt svið,-
þar sem eru ýmsir atburðir úr
kirkjusögunni og í þriðja laigi
bibiíusvið þar sem eru ýmsar
persónur úr Nýja testamentinu.
Fyrstu tvö sviðin skerast og
persónur þeirra. mætast, en
biblíusviðinu er haldið vand-
lega aðgreindu fná. hinum þar
til í lokaatriði myndarkmar.
Auk þess. má segja. að sam-
ræður myndarinnar og efnivið-
ur sé unninn úr sex kennisetn-
ingum kirkjunnar 1. Kvöld-
máltíðarsakramentið þ.e. að
taka skuli bókstafi'ega orðin um
breytingu vínsins og brauðsinls.
í blóð og likama Krists. 2. Til-
orðning þess illa sem er ekki
frá algóðum Guði komið held-
ur varð til við misheppnaða
uppreisn Lúsifers. 3. Hinn
tvíeini Kristur-bæði guðiegur
og mannlegur. 4, Náðin og hinn
frjálsi vilji mannsins þ.e. hvern
ig komið er heim og saman
hugmyndinni um alráðandi
Guð og frelsi mannsins til að
vélja á miili góðs.og ills. 5. Hin
'heilaga þrenning; Faðh" sonur
og' heilagur andi er þrennt og
þá eitt. 6. Maríufræðin þ.e.
María verður þunguð án þess
a‘ð kenna karimanns, svo og
himnaför Maríu, Hér er ekki
rúm til þe-ss að fai'a út í hvern-
ig Bunuel afgreiðir hverjai
kennisetningu fyrir sig, en
dæmi skal tilfært til frefcari
glöggvunar.
Á vegferð sinni nema þeir
Pierre og Jean staðar á krá
í Il-de France. Þar lendir ka-
þólskur prestur í illdeilum við
hermann um sakramentið. —
Lengi vel er presturinn fastur
fyrir og andmælir guðlaisti her-
mannsins og reynir jafnvel að
rökræða við hann, en smám
saman bætast fleiri. í samtalið
og reyna að klekkja á presti
m.a. Pierre sem spyr prest hvað
verði af líkarna Jesú. í magan-
um. Fyrst í stað æsist prestur
upp en skyndile-ga snýr hann
við blaðinu og samþyfckir allt
sem andmælendur hans seg.ja.
Hann reynist sem sagt vera
géðvillingur sem ekld þolir mót
maeli. Áöur fyrr var hann,
sóknarprestur en hefur fengið
illt í höfuðið af fávísTegum lær-
dómi og trökleysúm. Bunueli
virðist segj'a: Menn hljóta að
ruglasf ef þeir eiga að verja
kennisetningar kirkjunnar. —•
Eða: trúvilltur prestur hlýtur
að vera rugl'aður. Hann skal
lófcast inni, segir kirkjan. Og
hún hefur vald til að láta sam-
félagið fullnægja dómum sín-
um. En hvernig sem litið er á
pr'estinn komast menn ekki hjá
að tafca eftir napurri kaldhæðni
Bunuels og sú spurning hlýtur
að' vakna' að hve miklu leyti
samræðurnar séu af alvöru
gerðar. Og gott er ef það er
ekki ætlunin.
Þannig beldur Bundel áfram
Framh. á b’,s. 11 1