Alþýðublaðið - 12.10.1970, Blaðsíða 10

10 Mánuda'gur 12. dk'tóber 1970
MOA MARTMSS&M:
peru úr pokanum og lagði
atf stað til kaupk’onunnar.
M'anstu nú áreiðanlega
hvaið þú átt að segja, ballaði
mamma á eftir mér.
Ég á að skila til þín heils-
im frá henni mömmu, og
þakklæti fyrir hjálþina, sem
þú veittir henni meðan hún
var veik, kallaði ég til baka.
Mamma kinkaði kolli.
Alveg rétt. Og gteymdu nú
þessu ekki o'g gsettu nú blóm-
aiina vel. Ég held annars að
ég' vérði að fá mér nokkur
blóm, sagði mamma um deið
ög hún kippti hokkrum
blómum út úr Vendinum og
stakk þeim í glerkrukku. En.
hvað þau voru falleg. — Eg
nám staðar við sýrópsdunk-
iírm frammi á slánni og
leit á blómin í krukkunni. —
Maimma horfði á mig, það
fann ég. Og henni hefur víst
geðjazt vel að útliti mínu,
þvi að ekki hastaði hún á
mig, bara horfði á mig með
athygli.
Það stóðu nokkrir Mtlir
kralkíkar fyrir utan búðina hjá
baupkonunni. Eg hafði oft séð
þessa krakka áður, og alltaf
höfðú þeir annað hvort hiaup
izt í felur og gefið mér þann-
ig í skyn, að þeir vildu ekk-
ert með mig hafa — eða þeir
höfðu beinlínis kastað að mér
háðglósum. Væri st'elpan „syk
urrófunnar“ í hópi þeirra,
hlupu þau alltaf bui'tu. Hún
var víst foringinn þeirra. Nú
þekktu þau mig víst ekki.
Hún Ida, dóttir „sykurróf-
unnar“, var þama rétt hjá.
Hún og önnur stelpa til
sveifluðu bandi í hríng, og
þriðja stelpan reyndi að
stökkva yfir það um leið og
það sveiflaðist niður,
Mér fannst þær sveifla allt
of hægt. Hún Var sýnxlega
stirð, þriðja telpan, og þó gat
hún alltaf hoppað' yfir band-
ið. Eg lét sem ég sæi eíkki
krákkana ^g gékk rafeleiitt
inn i verzlunima. Eg fékk
henni hlómin, baupkonunni.
Ég á að skila heilsuh til
þín frá mömmu og þakfea þér
fyrir hjálpina, meðan — ailit
svo þegár — að þú — fyrír
að frúin kom til hennar
mömmu, meðan hún var veife,
kom ég loksins út úr mér.
Hamingjan góða. — Berðú
mömmu þirini kæra kVéðju
mín'a, Mia litia. Já, það ght
ég svarið fyrir, að þetta hef-
ur engin gert fyrr. Og mik-
ið lifandi ósköp sem þú ert
orðin fín, stúlka. — Og nú
ertu líka orðin alltof fín til
þess að hjálpa mér í garðin-
um, Mia, sagði hún brosandi
um leið og hún hjó stórt
stykki af kandís og rétti mér.
Ned, ned — sagði ég áköf.
Ég skal fara strax heim og
i önnur föt, og svo get ég
hjálpað þér í garðinum. Eg
skal verða voða fljót.
Nei, Mia mín. Ég saigði
þetta bara að garnni mínu.
Nú skalt þú bara vera svona
fín í allan dag. Og teika þér
með hinurn krökkunum. Ég
sé að þau exu farin áð bíða
eftir þér þama fyi’ir utan.
Ég svaraði ekki, hún leit
hvasst á mig og ég horfði
beint í augu hennar.
Ég vil alls ekki leika mér
við þau, sagði ég. Að því
búnu kinkaði ég kolli til
hennar í kveðjuskyni og
hljóp út úr búðinni. Úti fyr-
ir stóð Ida og fáeinar smá-
stelpur hjá henni.
Mia — kallaði Ida, glað-
klakkalega og hreykin. Hún
vildi sína hinum krökkunum,
að hún væri meiri en þau,
fyrst hún þekkti mi>g með
nafni en þau ekki.
Ég er að flýta mér, sagði
ég mikillát og hélt hnarreist
leiðar minnar.
En þau eltu mig. Kaup-
konan var komin fram í
búðardymar.
Þú mátt gjarwa fá það rián-
að, sippubandið mitt.
Ein stúlfenianna rétti mér
voðafallegt sippuband; Það
Var með tréhandföngum á
endunum og þeir, voru út-
skomir; ósköp faiilegir voru,,
þeir.
Nu skulum við sveifla og
þú skalt hoppa, sagði Ida.
Að hoppa hér á riýju skón-
um mínum á rykugri göt-
unni. Ekki nema það þó. —
Jú, anriars. Ég skyldi sýna
þeim, hvernig ætti ,að hoþpa-.
Ég gæti þurrkað rykið af
skónum mínum á eftir; mam-
ma þyrfti ekkert að vita um
það.
Kannt þú að sippa? spurði
líti'l stúlka hæversktega. Ef
þú ekki kannt það, þá gerir
það ekkert tíl. Við skulum
sýna þér, hvemig á að sippa.
Geymdu þetifca fyrir mig,
sagði ég og rétti Idu bandís-
molann. Tvær sfcúlbnanna
fóiu að sveifla sippubandinu,
og svo hoppaði ég. Eg hélt
fótunum saman og hoppaði
léttilega yfir bandið.
Hraðar. — Hraðar — kall-
aði ég til þeirra. Nú skyldu
þau fá að sjá, hvemig ætti
að hoppa. Nýi kjóllinn minn
tflúksaðist, fléttumar níínar
dönsuðu og hoppuðu, stúlk-
urnar, sem sveifluðu band-
inu, urðu kafrjóðar í kinnun-
um af áreynslu, en ég ball-
aði hvað eftir .annað itil
þeirra og sagði þeim 'að
sveifla hraðar. Og svo hætti
ég allt í einu án þleás að
mér h'efði skjátlazt í eitt ein-
a'sta skipti.
Ég gætti þess að láta ekki
krakbana verða þpss, vara,
hversu móð ég var. Ég tók
kandismolann af Idu og fór
að sjúga hann. ...
Það ríkti grafáfþögn. Það
.. staðfesti betur en nokkur að-
. dáunararð, 'hveráu mikil
, var hrifnmg.;lmákfeánna yfir
afréki mínu. Kauþkonan
kallaði tiL.inin úr búðardyr-
unum: v, ^
Þú fengir áhorfendur í
sirkus, Mia Íiöia. — Og berðu.
nú ký^ðju mína til hennar,
mönniíu "þinnar og þakkaðu
henru fyrir blómin. . ■
Slróna sippa krakkarnte
niðrí í bænum, hvíslaði ein
stúlknaniía. ; ; •. ; f
;1. .Ég lærði að sippa-svbna í
bænum, ítrekaði ég. Við æfð-
Það
borgar
síg ■'
a3 kaupa og eiga FRIGOR trystikistu , það sparar peninga,
tíma og fyrirhöfn.
Ég kaupi þegar varan er lil og verðið hagstaeðast. Konan
matreiðir og bakar þegar bezt stendur á og jafnvel langt
fram i timann.
ÉG MÆU MEÐ ,
SEM FORÐABÚRI

HAFNARSTRÆTÍ 23, SÍMAR 18395 & 38540
BURSTA
RÉTTARHOLTSVEGl 3 - SÍMl 38840
PIPUR
HITA- 00 VATNSIAGNA.
[f q u tr a œ a §

G r ó ff tt r h ú s i 5 v i 5 S i g t ú n
NÝAFSKORIN BLÓM Á HVERJUM
MORGNI. .
Opiff alla daga — ðll kvöld frá 0—22.

AskriHarsíminn er 14900