Alþýðublaðið - 30.10.1970, Blaðsíða 10

MOA MARTINSSON:

'ií ; t.
G tFTtZT
Vel. — Og svo hagræddi hún
enn einu sinni sængui’bleðl-
inum.
Ég var frá mér af afbrýði
og hafði ekki skap í mér að
svana henni; mér fannst ég
vera veik og vildi hvorki líta
við mömmu né kra'kkanum.
Hvort ég ekki skyldi segja
Olgu frá því, (að mamma hefði
geingið úr skugga um, hvíem-
ig hún hefði skilið við krakk-
ann. ,
En þegar bjart vax orðiö af
degi og ég var búin að
slökkva á lampanum, þá sá
ég að það var glaða sðlskin
úti. Gráskitulegir múrstéin-
amir á eldavélinni hlennar
mölxunu sýndust skínandi
hvítir, og bláu blómavasamir
hjennar mömmu sýndust blátt
áfram failegir; allt var svo
fínt og fallegt, að ég gleymdi
öllu mótlæti og andstheymi.
Ég fór að leika mér eihs og
daginn áður. Hjá mér var allt
í einu hópur af leiksystkin-
um og ég talaði upphátt við
þau. Ég lék mér len'gi úti í
garðinum og rteyndi enn á ný,
vist í tuttugasta skiptið að ná
eplunum niður úr trénu og
kallaði til hennlar svo sem
Hönnu minnar, að hún skyldi
fara varlega, þegar hún var
að klifra upp trjábolinn eftir
þeim.
Krakkinn svaf eins og sel-
ur; og þegar mamma og Olga
komu heirn í matartímanum
til þess að líta leftir, þá fékk
ég mikið hrós. Olga kom
meira að segja með nokkrar
'hveitibrauðsneiðar, sem hún
hafði átt að borða sjálf með
morgunkaffinu heimia á bæn-
um. Þær voru ósköp þurrar;
ei afð síður borðaði ég þær
með- beztu lyst, því það valr
farið að þynnast um matar-
birgðimar í eldhússkápnum
hennar mömmu minnar.
Mamma skotraði vanþókn-
unaraugum til brauSsneiðann'a
en sagSi ekkert.
Þamnág leið hálfur mánuð-
ur, að ég gætti bamsihs
hvem eiraasta dag. Ég var
farin að Venjast þessu. Dag-
amir liðu svo ósköp hvers-
dagslegir og hverjum öðrum
líkir frá morgni tii kvölds;
fullorðna fólkið kom héilm
rykuigt1, dauðþretýtt loig séir
stalklega mamma og Olga
voru hásar, rnikið hásar. Það
var rykið, sem gerði þær
svona hásar. Fullorðna fólMS
bölvaði þresMvélinni; og ekki
bara henni, heldur lika út-
búnaðinum við þreskinguna.
Og það gleymdi ekM hteldur
eiganda þreSkivélarinnar, sem
rak á eftir verkafólMnu eins
og væri það þrælar. Hann
átti sem sé eftir að þreskja
kom fyrir marga bændur
fyrir jól.
Inni í eldhúsinu á hónda-
bænum voru tvö rteifaböm sitt
í hvorri köxfunni. Mæðumai'
voru við þreskinguna. — Og
bóndakonan hafði nóg að gera.
Hún hafði bara eina stúlku,
og þær tvær þurftu að hafa
allt til handa öllum á hleiímil-
jnu og þar að auka sinna
bömunum. Og þurrabúðar-
konurnar, sem bóndinn hafði
fengið til þess að mjólka,
áður en vinnan byrjaði á
morgnana, og svo aftur eftir
að þær voru búnar að þræla
við þreskinguna allan dag-
inn. En þær mögluðu ekki.
Þær losnuðu sem sé við álla
matseld og húsVerk á meðah,
því þær fengu fæði á bónda-
bænum um þreskingartímann,
eins og mennirnir þeiira. Og
hvílík dásemd alð losna, þó
ekki væri nema um stuttan
tíma, við þtennan eilífa vell-
ing og fá að setjast við dúk-
að borð. — Það var alVeg eins
og í gamla daga, þegar þær
voru ungar og ógiftar og
þurftu ekki að hafa neinar á-
hyggjur af lífinu. Því enda
þótt vinnunni héma Væri
ekkert fnekar líkjandi en við
miskunnarllausan þræidóm, þá
var eymd og Vesaldómur og
öryggisieysi þurrabúðarfólks-
ins slíkt, að hreinasta unun
var að geta glteymt því um
stundarsakir. Því var það, að
þéssi þreskingarvél var eiris
ög svolítill sólargeisli í lífi
þessa vesalings fólks. Henni.
fylgdu að visu þrældómm’,
ryk og skítur, en það fékk þó
að sája daglega við dúkað
borð inni hjá bóndanum.
Og Olga söng á kvöldin,
eftii- að hún kom heim; — og
hún var alltaf blaut á brjóst-
unum, af því að mjólkin í
henni var svo. mikii að hún
komst ekM fyxir þegar krakk-
inn gat ekM 9ogið þau. Og hún
kvaldist alltaf af höfu'ðverk:
það heyrði ég mömmu segja.
Og mamma kunni ekkert ráð
við því.
Þeir voru erfiðir fyrir mig,
síðustu dagamir.
Það eihaisha ætilegt, sem eft-
ir var í húsinu. var svolítil
mjólkurlögg, sem ma'mma
kom með á kvöldin, og með
henni tömvlaðist ég á hörðu
brauði; mamma átti ekkert
ofan á það nema lítið af sýr-
ópinu, sem sykunrófan hafði
gefið henni. Það var ennþá
eftir dálítið af því, enda þótt
mamma hefði gefið Olgu í
allstóra glerkrukMi.
Það var svo komið, að ég
gat ekki haft hueann við ann-
að en heimabaMð svéitabrauð
og sultu og agúrkur og ost,
Sem matvörukaupmaðurinn
niðri í Norrköping seldi fyr-
ir tuttugu og fimm aura kiló-
ið og ég mundi svo vel efth-;
dásamlegan mat. sem stjúpi
kom oft með heim, eftir að
hann var búinn að sitja held-
ur lengi inni á kránni hjá
staupa-Jóni og famn tii þess,
að ekM myndi vanþörf á að
hafa mömmu góða með ein-
hvei-ju móti.
Ég mundi líka eftir því, að
mamma hafði Stundum k'eypt
svoleiðis ost, þegar hún viildi
■eitthvað sérstakt við hafa og
efnin voru fremur góð. — Það
var ósjaldan á þéssum síðustu
dögum mömmu og stjúpa við
þreskingurta heima á bænum
að ég bauð ósýnilegum leik-
systMnum mínum að borða
nægju sínia af ósýnilegu
brauði m;eð osti og agúrkum
og suttutaui. Það góðgæti
ihyndi ekfci ánu sinni vteria
BILASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32
LJÓSASTILLINGAR
HJULASTILLlNCAH MÓTORSTILLINGAR. Simi
Vv' . Látið sfllla i tima. 4 * i .1 íi n
Fljót og öruag þjónusta. 1 % rlUU
%

p
ív "
r .
SL
t'
w
Hver býður betur?
I>að er hjá okknr sem þið getið fengið
AXMINSTER
teppi með aðeins 10% útborgun
AXMINSTER — annað ekki.
AXMINSTER
ANNAÐ EKKB
Grensásvegi 8 — Sími 30676
Laugavegi 45B — Sími 26289.
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir —
Vélarlok —Geymslulok á Volkswagen í all-
flestum litum. Skiptum á einum degi meö
dagsfyrirvara fyrir ákveðið verð.
Reynið viðskiptinj
Bflasprautun Garðars Sigmundssonar
Skipholti 25, Símar 19099 og 20988,
Áskrittarsíminn er 14900
BURSTAFEL!
RÉTTARHOLTSVEGI 3 - SÍMl 38840
PIPUR
KRANAR O. FL. TIL
HITA- OO VATNSIAONA.
■? Q Tf U D d
M'-
1Q FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 1970