Alþýðublaðið - 24.12.1970, Qupperneq 35

'Þá heýrðist mármamáí’ii'fi'^ fy^f’?síffh'5fi5ía?í>”’SÍri^SfflrSS*,ei®,PHofí?Ltal
rautt, iVeðurtefcið andlitið en svört
skotthúían reis með myndarlegu
Þroti uppúr gullnu hárinu. Silkið
forakaði í samséruðu svuntunni og
ftéttumar -fögru héngu uppnæld-
ar í tveim -lykkjum allt niðurfyr-
ir ibeltisstað.
Ekki var hægt að segja annað
en að iþað sópaði að Árnýju
Saumakonu. T-elpunni fannst skrít
ið hvað Guðríður varð kindarleg
á svipinn, þegar Árný -kom inn.
Það -var svo ólíkt Guðríði að sýna
gestum -fálæti. Reyndar tók hún
háværri kveðju Árnýjar vingjarn-
íega — en eitthvað var hér öðru-
vísi en jþað átti að -vera. Þegar
Árný var búin að kyssa húsfreyju
og óska gleðil-egrar ihátíðar, vatt
hún sér að baðstofudyrunum og
skimaði ákaft yfir hópinn. Sigþór
var ekki í baðstofunni. — Nú
íyrst áttaði telpan sig á að Sigþór
Var ekki inni. Reyndar hafði hann
ekki verið heima allt kvöldið.
Telpan hafði svo sem ekkert sakn'
að hans — -hann var heldur stygg-
,ur við krakka. — Árný bauð fól-k-
jnu gleðileg jól í flýti og æddi s-íð-
an inn í kamersið. Þar stóð jóla-
tr!éð og umhverfis iþað fullt a-f
'börnu-m. — Eng-inn Sigþór. —
Árný sneri þá til baðstofu á ný
®g iþrengdi sér niður á eitt rúmið
Við -hlið Hailgríms, elzta bróður-
. ins í Götu. — Nú gat -hún ekki
iengur á sér setið:
^ „iHvar er Sigþór?“
Hallgrímur glotti dálítið kulda-
iega.
„Ætli harrn -komi ekki bráðum.
'Ætli hann komi -ekki nógu
snemma“.
„Nú hann hiýtur að verá búinn
að hára skepnunum fyrir löngu?“
,,Ja-á .
Hallgrímur dró seiminn og fór
að handfjatla tóbaksbaukinn —
tók í nefið seinlega. Árný starði á
hann. En Hall-grímur sneiá sér að
hinum sessunautinum og fór að
tala u-m veðrið. — Það yrði lag-
legt ef hann hvessti í alla þessa
lausamjöll. Árný stundi þungan
og' íþagði, aldrei þessu vant.
Telpan fór nú að finna eitfhvað
annarlegt liggja í ioftinu milli
fólksins í baðstofunni. Það var
eins og koma Arnýjar hefði hast*
að á hina rólegu glaðværð, sem
ríkti á undan.
Jóladi-ykkjunni var að verða
lokið og Arný spratt upp til þess
að -hjálpa til við uppþvottinn. —
Þú þarft þess ekki, Árný mín. V-ið
ei’u-m svo margar um þetta. Þröng
var í eldhúsinu og h-ver flæktist
fyrir öðrum. Árný lést ekki heyra
orð Guðríðar, -heldur Iþreif bolla
og diska í balann, hvað sem hver
sagði. Glamrið í -ílátunum yfir-
gnæfði snöggvast tal -kvennanna
í eldhúsinu.
Fólkið í baðstofunni -hafði tek-
ið tdl við spilin á ný og allt virt-
ist vera að færast í venjulegt horf.
Það .. var komin vestanátt, sem
stóð utan af hafinu inn víkina.
Úti var kominn skafrenningur.
'Börnin -voru farin í jólaleik og
sumt af fullórðna ifóikinu líka.
Árný fór í leikinn og virtist hafj^
tekið aftur gleði sína, — að
minnsta kosti hló hún hæst af öil-
um. Dimmir hlátraskellirnir
glu-mdu um bæinn.
og inn í eldhúsið kom: Sigiþór,.
með unga stúlku á hælunum. í’au
voru -bæði snjóug. Stúlkan var há
og grönn, smáfríð í andliti, hand-
smá og fótnett, stiilileg í fram-
göngu. Hún var í 'grárri dragt með
hvítan loðskinnsbúa á herðunum
og lítinn siikihatt á 'höfðinu. Af-
s'kaplega fin fröken — fannst teip
unni dóttur spákonunnar.
Þau gengu strax til baðstofu og
Guðríður á eftir þeim. Hurðinni
var lokað.
Jólaleikurinn leystist upp af
sjálfu sér. Börn-in fundu að eitt-
hvað óvenjulegt var í þann veg-
inn að g-erast. Fullorðna. fólkið
var flest komið inn. í baðstofuna.
Árný stóð 'í kamersdyrunum og
starði á -lokaðar baðstofudyrnar.
Rétt í 'þessu tók hún viðbragð,
geystist yifir eldhúsgólfið og þreif
upp baðstofuhurðina. í svip sást
hvar Sigþór og unga stúlkan
stóðu á miðju gólfi — og Sigþór
hélt utan um stúllcuna.
Amý skellti á eftir sér hurð-
inni. Börnin og fólkið í kamers-
inu stóðu nú öli steinjþegjandi,
því að innan úr baðstofunni heyrð
ist háarifrildi. Dimrn og hrjúf
rödd Ámýjar, reiðileg rödd Sig-
þórs, -rödd Guðríðar húsfreyjiu
mild og sefandi. í fyrstu-nni heyrð
ust tæplega orðaskil, en brátt
'harðnaði rimman. Árný var að
bera á Sigþór pað hann hefði
svikið sig. Hann ætti að geta
munað, hvað á milli þeirra hefði
farið í ihlöðunni forðúm. Þú lýg-
ur, þú lýgur! Sigþór æstist enn
meir. Aldrei hafði telpan getað
ist. Það heyrðist fram hvernig
hún stappaði niður fætinum, til
þess að gefa oi-ðum sinu-m frek-
ari áherzfu. Htín jós' þvilíkuim
bölbænum yfir Sigþór, að fólk-
ið í kamersinu horfði skelkað
hvert á annað. Skyldi hún vera
að leggja á? — Og það á sjálf-
um jóiu'nu-m! — Al-lt í einu varð
steinþögn. Börnin 'höfðu ekkert
munað eftir veðrinu, fy-rr en nú.
Hríðin lamdi kammers'gluggann.
Utan af hafi harst þu'n'gt brim-
hljóð friá fjarlægum- útskerjum.
Skyndilega gall við skerandi óp,
sem andaði í ofsalegum gráti.
Baðstofuhurðinni var fl'eygt op-
i-nni og Árný sentist með ekka-
sogum fram í eldh-úsið, út í skúr-
inn og reif upp kiínkuna. Byl-
strokan stóð inn um dyrnar.
Árný var þotin út í myrkrið.
Gráthrinur hennar heyrðust góða
stund, unz þær runnu saman við
brimhljóðið.
Fólkið stóð sem steini lostið.
Loks tók Sigþór viðbragð og hljóp
út á éftir Árnýju. Þannig endaði
þessi jóila-veizla í Götu.
ÉL
'Margt var skrafað lengi á eft-
ir um allan 'þennan atb.urð. Árný
hafði komizt í bæ sinn á jóla-
dagskvöldið, þegar hún stökk úr
veizlunni. Sigþór snéri þá sem
skjótast heim í Götu, Þar sem
jóla'glteðin hafði átt -að aukast
með trúlofu-nargilli. Sigþór og
unga stúlkan höfðu sem sé sett
upp hringana fyrr um kvöldið.
En vegna Árnýjaa,- varð minna
úr gleðskapnum. Margir vor-
kenndu henni, en aðrir sögðu að
'þetta væri svo s’em rétt mátulegt
á hana.—.
Hún kom óboðin til jólaveizl-
un-nar í Götu. Þ-ví fór sem fór —.
Þungar bölbænir Árnýjar yfir
Sigþóri bár-u-st út á meðal fóllks.
Það var ekki laust við að óhug
setti að suimum, þegar haldið var
brúðkautP Sigþórs og ungu stúlk-
unnar.
Hver gat vitað nema orð, töluð
í slíkum hoiftarhug, yirðu að á-
h.rín-sorðum?
En 'árin lið|ui, án þes's að nokkuð
óvænt gerðist. Sigþór -var nú orð-
inn bóndi á jörðinni góðu og
hamaðist við búskapinn. Það var
verst hvað vinnuharkan kom illa
niður á fínu, falleg-u konunni
hans. Hún eltist fyrir ár fram.
'Þá var það um ei-n jól að Sig-
þór bóndi fór að gefa fé sínu
eins og vant var. Frostharka var
mikil þennan vetur. Sigþór varð
fótaskortur á há-lu svelli, rétt fyr-
ir framan hlöðudyrnar. Hann.
skaill afturyfir sig og lenti með
bakið á steinnybbu, sem stóð upp
úr hjarninu — gat ekki staðið
upp og lá þamiig unz m'en-n komu,
að. Hryggufinn hafði laskast Jlla.
Sigþór bóndi sté aldrei á fæt-
ur framar. Fólkið í þorpin-u var
ekki í miklum vafa um að hér
liefðu rammar hölbænir Ámýjar
saumakonu rætzt að lokum, —
heitar 'hefndir tröllkonunnar með
hinní gu-llna liadd.
Sigurveig GuSmundsdóttir,
Hafnarfirði.
Bezta fáanlega hilluefnib
LANDSSMIÐJAN
Sími 20680