Alþýðublaðið - 14.05.1971, Blaðsíða 6

Útg. Alþýðuflokkurinn
Ritstjóri:
Sighv. Bjðrgvinsson (áb.)

Mikil sókn
í sjávar-
útvegi
Dagblaðið Tíminn víkur að því í forystu
igrein fyrir nokkrum dögum, að Alþýðu
fiokksmenn séu ánægðir með verk Egg
! erts G. Þorsteinssonar sem sjávarútvegs
| ráðherra. Þetta er alveg rétt hjá blað-
inu. Alþýðuflokksmenn eru ánægðir
;með þá miklu uppbyggingu, sem átt
í hefur sér stað í útgerð og fiskvinnslu
; á íslandi undir forystu tveggja sjávar-
| útvegsráðherra Alþýðuflokksins, Emils
Jónssonar og Eggerts G. Þorsteinssonar.
Og Alþýðuflokksmenn hafa vissulega
; ástæðu til þess að vera ánægðir með
þeirra verk.
Alþýðuflokkurinn tók við stjórn sjáv-
arútvegsmála árið 1959. Þá var stærð
íslenzka fiskiskipaflotans 57.700 brúttó-
rúmlestir. Nú er hún um 80 þús. brúttó-
TÚmlestir.
Árið 1959 var meginuppistaðan í fiski
bétaflota landsmanna litlir bátar og bát-
ar af meðalstærð. Síðan hafa verið keypt
fr t flotann um 190 stórir fiskibátar, bún
ir nýjustu tœkni til fiskveiða og eru þeir
uppistaðan í bátaflotanum í dag.
Árið 1958 var útflutningsverðmœti
sjávarútvegsins 5.120 millj. kr. miðað
við núgildandi verðmæti krónunnar. Ár-
ið 1970 skilaði sjávarútvegurinn um 10
þús. millj. kr. til þjóðarbúsins.
Árið 1958 dreymdi íslendinga um að
eígnast eigið rannsóknarskip til að rann
saka hafið í kring um landið og auðlind
ir þess. Nú eiga Islendingar ekki eitt
héldur tvö fullkomin rannsóknarskip,
sem komið hafa til landsins á síðustu ár
um.
Árið 1958 vörðu Islendingar 26 m.
Ttir. í vísindarannsóknir í þágu sjávarút-
Vegsins og er þá miðað við núverandi
verðlag krónunnar. Á fjárlögum í fyrra
var varið til þessara hluta 128 m. kr. og
er þar um að rœða 400% aukningu.1
Árið 1959 byggðist sjávarútvegur og
fiskvinnsla á veiði og vinnslu tiltölulega
mjög fárra tegunda nytjafiska. Nú hefur
fjölbreytni í veiðum og vinnslu aukizt
stórlega. Árið 1969 skiluðu nýjar bú-
greinar i útvegi um 900 m. kr. til þjóðar-
búsins.
Hér eru aðeins nefnd nokkur atriði
af fjölmörgum, sem sýna, hversu gífur-
leg uppbygging hefur orðið í sjávarút-
vegi á s. 1. áratug. Og Alþýðuflokks-
menn hafa vissulega ástæðu til þess að
vera ánægðir með, hvernig á þeim mál-
um hefur verið haldið af þeim tveim
Alþýðuflokksmönnum, Emil Jónssyni
og Eggert G. Þorsteinssyni, sem gegnt
hafa embætti sjávarútvegsráðherra
þessi árin.
□ Þeir kveðja fjölskyldu sína
og vini rmeð trega, land sitt með
nokkr'rri beizkju — beizikju yfiir
þnd að bióðfélaeið hefur aldrei
gafið beirn tækifæri til að _sýna.
að beirra eigin dámá, hvað í
beim bvr eð?i vinna sér fyrir
sómasamteau líf&viðumfæri. Ein
staka haifa og sparað saiman
fvrir fanmiðunuim af ævimWra-
'lönifflun fvrst og fremst. Öllum
er hieim bað bó srmeiigiml'egt að
beír eiera sér vonir um beti’i
frnmt'ð.
A hverium degi leoma 300 er-
lendi.r yertkarp!enn ti'l Vest.ur-
ÞvzValands. Vonelaðir. en dauð
br“v-htir eftir lansa ferð mieð
t.i-rvðtvl ttn i,m i árnbrauit.ariestum
sh'rto blfi+r út. á breiutaroaíllana
í Miinohien. Köln, Franktfurt o«
HQim'hrvra Loks hafa beir náð
til fvri.rihieitna landsins — saim-
bandsilýðveldisins Vestur-Þýzka
land. Fvrstu kynni þieirra við
veruleikanm veilda þeim ylirieitt
vonbrigðum. Fliestir eru þieir
ung,ir og óreyndir. Þeir kunna
Einangraðir og
ir verkamenn
leiðir erlend-
Þýzkalandi
ekki stakt orð í þýriku. Þetta er
í fyrsta skiptið, sem þeir kom-
ast í snertingu við hima iðn-
væddu m'enningu — neonljósa-
dýrðina, umferðina, framleiðn-
ina, meytendalþjóðfélagið, freist
mgeirnar. Upp frá þeirri stundu
gildir hið fyrsta boðorð yest-
rærina þ.ióða: Sjáðu um þig
sjálfur. Fyrir því þoka þær
draumsýnir, sem bar fyrir hug-
skotssjónir tyrkneska bóndason
arins á leiðinni milli Istanbul
og Köln .
GÓÐAR TEKJUR, EN
FÚLAGSLEG VANDKVÆÐI
Um þiessar mundir eru tvœr
m'íliónir erlendra/ verkamanna
í Vestur-Þýzkalandi. Tólfti hver
starfsmaður í sambandslýðiyetld-
inu er kominn frá ItaMu, Grikk-
landi, Júgóslaivíu, Tyrklandi,
Snáni eða Portúgal. Fl'estir
vinna menn þessir að iðnaði.
Fram að 1965 var um 1 milliún
erlendra yerikamanna í landinu,
eða vinnuigestir, eins og Viestur-
Þióðweriar kalla þá f\TÍr hæ-
versku sefa'.r. Á tfmabiJliinu 1965
— 67 var iðnaðurinn f landinu í
mikluim vanda staddur. Þörfin
fvrir vinnuafl var svo mikil og
aðkallandi, að stjórnmálamíenn
og vinnuvevtíeudur virðu að svSp
ast um utan landamæranna til
að fá henni Jiullnægt. og urðu
þau ríkii í Suður-Bvrópu, þar
siem iðnvæðingin var enn
sksmmt á veg komin, fyrir val-
inu. Vestur-Þióðverjar báðu
b"r um vinnuafl og fengu bað.
Fn bað vinnuaifil var mennskt.
Tmðfvliltar lest.ir runnu oft á
dae inn á stöðvarnar í stórborg
unum. Þessir erlendu verka-
menn urðu til bess að Jevsa
vandamál viestur-bvzka iðnQið-
arins. HvlersU mikíilvægt fram-
lag hteirra er. m.á marka af bví
að efnaha.aur lemdsins mundi
lamast gersamlega á noklkrum
klukkustundum, ef þessar tvær
miilljónir tækju óvænt þá á-
kvörðun að snúa heim aftur. En
þau mistök, sem áttu sér stað í
þessu sambandi voru í því fólg
in, að yifirvöldin litu eingöngu á
þessa erlendu vierkamenn sem
vinnuafl, en gættu þess ekki að
það er ekki nóg að rétta þeim
manni launaumslag, sem lifir
lífinu í dapurlegri vistairveru í
ókunnu landi, fjarri fjölskyldu
og vinum. Hvað aifkomuna
snertir, hafa Iþessir leriDendu
verkamenn ekká yfir neinu að
kvarta. Þeir hafa sömu laun og
þý2Íkir startfsbræður þeirra, 800
mörk á mánuði, eða vel það.
Vandamál þeirra eru fyrst og
fnemst mannlegs eðlis. Einangr
un, afskiptaíeysi og dulbúnir
kynþáttafordómar — það er
þetta, siem þjakar þá mest.
ENGIN KYNNI MEÐ ÞÝZK-
UM OG ERLENDUM
VERKAMÖNNUM
Vestur-iþvzkir og erlendir Verka
menn hittast hvarvetnia — í
Verzlunum, sporvögnum, inn-
anbæjiar-lestum og kvikmynda-
húsum. Þeir líta hver á .annan,
aninað ekki. Það er haria siald-
gæft að sjá Kölnarbúa og Portú
■gala ræð'ast við. Það eru þessir
hljóðu ky n þátt ahl ey p idóma r,
sem marka afstöðu Þjóðverjans
til Suðurlandabúans. Aftur á
móti er líka sjaldgæft að til
nokkurra átaka komi. Skortur
á vinsemd, fálæti, engin löngun
til að kynnast þessum Suður-
landabúum, tortryggnislegt
augnatillit i sporvagninum —
það er þetta, sem hinn erlendi
verkamaður verður fyrir á
hverjum degi. Verði honum
það á að blístra á eftir stulku
á götu að kvöldlagi, þá er hann
ókUrteis' og ruddalegur. Blístri
Þjóðverji á eftir jsömu. stúlku,
er hann skemmtilegur og frjáls-
lyndur.
Ekki er það heldur neinn leik
ur fyrir erlendan verkamann
að verða sér úti um húsnæði.
Húseigendumir beita þá skipu-
lagðri rangsleitni. Fái ítalskur
verkamaður inni, verður hann
að greiða mun hærri húsaleigu
en eðlilegt getur talizt.
Orsakirnar að einangruninni
eru þó ekki einvörðungu þeim
þýzku að kenna. Flestir hinna
erliendu verkamanna kunna lít-
ið í málínu og það torveldar
þeim að stofna til nokkurra
kynna við innlienda starfebræð-
ur sína. Þeir hallia sér því fyrst
og fremst að sínum eigin
um, sem eru í sömu a<
Hversdagslegar lífls
þeirra eru líka harla
Iflfsiyenjum vestur-þýzkra
bræðra, og það verður e
að auk.a á kynninguna. ]
harla sjaldgæft að hitta
erlendan verkamann í
eða veitingastöðum — þ£
hinir þýzku starfsbræður
eyða verulegum hluta æv
ar. Þj óðverj arnir líta hin
á erlendu Verkamennin:
Framh. á
Sprengju-Nor-
man Hill, þjóö-
sagnapersona
í Hong Kong
□ ,,Spriengju“-Norman Hil"
er þjóðsagnapersóna í Hong
Kong. Hann er maðurinn senr
sendur var til að gera ótvírik
air sprengjur, sem hermdar-
verikamenn komu fyrir á ýims-
um stöðum í mótmælaskyn:'
við yfirráð Breta þar í nýlend
unni. Þetta lífshættulega starf
hafði hann mleð höndum í þrjá
tíu ár, og mátti hielzt ætla .að
einhver hulinn verndarkarftur
Vekti yfir lítfii hams og lirnurn.
Svo gerðist þcð, að hann var
kallaður á vettvang, rétt eins
og venju'lega eitt kvöldið, til
að athuga dularfullan hlut, vaf
inn innan- í hvíta tusku, .s'em
„skilinn“ hafði venið eftir á
dyraþreþi stjlómarslkrifstofu.
Hill ‘benti lögrieglumönnunum
þeim, sem fýlgzt höfði
'honum, að halda sig í
legri fjarlægð, en geklc
ur nær og hugðisrt lyfJ
dulunnii.
Þá gerðist það, að spr'
undir dulunni sprakk of
af ihomum hægr.i hc
Hann stóð þó uppréttur
að til lö'gnegluimeninirnir
honum til aðstoðar. Ljó
ari, sem.mleð var í-förin
6 Fösutdagur 14. maí 1971