Alþýðublaðið - 11.08.1972, Side 11

Kross-
gátu-
krílið
5/ /Ð!< o/vvssÆ
/03
ÚERT úfi ÖUT /,V Í-HND SUN. VÉL- EfíKI ÚR OHNGJ

(j .w.y n
bKRRNm hrekk ýtmr
nrujfí
f
RuDDl HÍJDÐ * V£,?/< ‘b-n ofum
1
J: /vD £L$J<Ú úToRV .: VLL JERUÍÍ
) ifí'DJ
f L R/L L
msruR L'/Kfímb HLUT/
mfíNN + TÖNN
j ' b) Í A)
l^thÞ ai t ra -- a rtí’o s!
■ VÖt'O^' ^i'->0?ij
i ' -t is -- u>
i'OC *3 i s ií tt) i ^ S t1'i|
S ^ O: ■ "
ÞU SKILUR MIG
Pipers Bay er einn myndræn-
asti staður allrar kanadisku
strandarinnar, en stundum
langaði Mallory Ryan að fara
þaðan. Þessa stundina starði
hún á hálfkarað málverk, sem
stóð á trönunum. Hún var ekki i
skapi til að vinna, og sjórinn,
sem hafði verið óvenjustilltur
allan morguninn, var nú farinn
að ýfast illskulega. Rétt eins og
dekurbarn, hugsaði hún og
horfði á dansandi bárurnar.
Hún fleygði penslinum ofan i
gráan blikkkassann, sem lá á
strigastólnum. Skærblár litur-
inn skvettist og taumar mynd-
uðust á hreinan pappirinn á lita-
spjaldinu hennar, sem studdist
við lokið á kassanum.
„Fjandinn sjálfur”, tautaði
hún.
Hún heyrði David Malone
Hlæja lágt, en striðnislega fyrir
aftan sig og sneri sér snöggt við.
,,Viltu ekki segja mér, hvað
þér finnst svona fyndið”, sagði
hún höstum rómi, þegar David
glotti illgrinislega að henni ofan
af sólbökuðum steininum, sem
hann sat á.
,,Þú”, sagði hann. ,,Þú litur út
fyrir að vilja takast á við
Atlantshafið, eins og það leggur
sig”.
Hann færði sig um set, er hún
kleif upp til hans. ,,Vertu svo
vænn að vera ekki alltaf að gera
gys aö mér, David. Ég er þreytt
núna — og oröin dauðleið á að
vera alltaf að mála myndir af
sjónum”.
„Hvers vegna heldur þú þvi
áfram, Mallory?”
„Vegna æfingarinnar. Hvers
vegna annars? Og auk þess
kaupa ferðamennirnir þær aII-
háu verði, þegar þeir koma. Ég
seldi tvö málverk i siðustu
viku”.
„Efnishyggjumaður”, sagði
hann striðnislega. Hún tók undir
hlátur hans, en rödd hennar var
reiöileg.
„Ég er hrædd um, að þetta
nægi ekki fyrir farseðlinum lil
New York, og hvað annað get ég
gert? Faðir minn þarfnast
min”.
„Ertu ekki að blekkja sjálfa
þig? Hann þarf aðeins að finna
sér einkaritara. Ég er viss um,
að einhvers staðar er kona, sem
gæti annazt ráðskonustörf”.
Mallory yggldi sig, er hann hélt
áfram: ,,Ég fæ ekki séð, að þú
þurfir að spyrða þig við föður
þinn, enda þótt móðir þin sé lát-
in”.
„Það er ekki bara pabbi”,
sagði hún til að verja sig. „Það
er svo margt, sem fléttast inn i
þetta”. Hún sneri sér undan til
að sjá ekki efann, sem skein úr
gráum augum hans og fórnaði
upp höndum i uppgjöf. „Ó, þú
myndir ekki skiija þetta”.
„Eigum við að athuga það?”
Hún virti hann vandlega fyrir
sér til að fullvissa sig um, að
honum væri alvara. Maður gat
aldrei verið viss um hann.
„Það er engan veginn eins
auðvelt fyrir stúlku”, sagði hún
hægt. „Að fara að heiman, á ég
við. Karlmaður getur venjulega
farið hvenær sem er og hvert
sem er. Einhvern veginn er ekki
til þess ætlazt, að stúlkur taki
sig upp til að leita að skemmti-
legra starfi”.
„Ef stúlku langar til þess, sé
ég ekki, hvers vegna hún ætti
ekki að gera það”.
„Það hugsa ekki allir eins
frjálslega og þú. Menn eru alltaf
að reyna að draga stúlkur i
dilka. Sérstaklega hér, þar sem
allir eru svo vanafastir”. Hún
bandaði reiðilega frá sér svartri
flugu, sem sveimaði við andlit
hennar og lagðist við hlið hans.
„Og svo er það peningahliðin.
Ég vil ekki biðja pabba um þá.
Hann hefur þegar kostað há-
skólamenntun mina”.
„Þvi færðu þér ekki vinnu?”
„Nú er eins erfitt að fá vinnu
eins og snjóbolta i helviti”.
Hún andvarpaði og hvildi höf-
uðið við brjóst hans. Hann
strauk glóandi jarpt hárið, sem
hrundi yfir hann.
„Þitt vandamál 'er það,
Mallory Ann Ryan, að þig vant-
ar frumkvæðið.Þú notar föður
þinn aðeins sem afsökun”. Hann
hætti, er hún reyndi að bora
fingrunum milli rifja hans.
„Hættu þessu. Þetta er sárt”.
Hann velti sér frá henni og lét
hana velta klunnalega niður á
grjótið fyrir neðan.
Hún reis upp á olnbogann og
leit á hann, sár á svip. „Æ,
David, skilur þú þetta ekki?”
Tárin komu fram i augu hennar.
Hann flýtti sér að leggja lófa

í S -i
•MMM
■
>■■ - ;■' ->'■: -■ <■' - s. 'I't Z ‘ ,
. .:h.. ..
Ml
Smásaga
sina við vanga hennar. „Er
svona erfitt að vera kona? Hef-
ur hugsunin um það svo slæm
áhrif á þig? Þú segir, að það sé
svo auðvelt að vera karlmað-
ur”.
„Nei, auðvitað ekki”. Hún
losaði hendur hans af sér. „Ég
vil bara, að menn hætti að skipa
konur i ákveðin störf — sem
kennslukonur, hjúkrunarkonur
eða einkaritarar. Ég vil verða
listamaður. Ég vil ekki eyða
ævinni við starf, sem ég fyrir-
lit”.
„Þú getur að minnsta kosti
verið gamaldags og gifzt”,
sagði hann striðnislega. Mallory
leit til hans og hann sagði fljótt:
„Auðvitað ekki mér”, og gerði
sér upp hræðslu. ,,Ég myndi
ekki vilja ræna þér frá Gerry.
Það væri illa gert”.
„Það er ekki um það að ræða
að ræna mér frá Gerry Will-
iams. Hann er bara piltur sem
ég ólst upp með”.
„Annað hef ég heyrt”, sagði
David og var hálfalvarlegur.
Þegar hann sá, að hún byrsti
sig, hló hann. „Annars vil ég
ekki vera að rifast við þig nú. Þú
ert allt of freistandi, þegar þú
ert reið”.
Hann teygði út armana og
bjóst við að hún ka'mi i faðm
% gekk nú djarflega eftir þjóðveg-
5 inum. Hann heyrði hestvagn
6 nálgast fyrir aftan sig og var
5 ekillinn franskur striðsfangi,
g sem bauð honum far, en Yeo-
Thomas sagðist vera franskur
1 verkamaður, sem sprengju-
! árásirnar hefðu leyst úr vinn-
! unni og væri nú að reyna að
] komast heim til Frakklands.
i Striösfanginn reyndist vera
i Parisarbúi og til að forðast
: spurningar um hvar hann hefði
! verið i nauðungarvinnu fór Yeo-
ÍThomas aö ræða við hann um
JParis. Á þennan hátt komst
H hann 25 kilómetra leið.
Það hellirigndi þegar striðs-
■ fanginn sðtti hann af, en i fögn-
■ uði sinum iékkst Tommy ekki
j um það. Hann át siðasta brauð-
I bitann sinn, fékk sér sopa af vini
! og hélt ennþá af stað fótgang-
! andiþ Hann varð fljótlega sár-
fættur, aumur og lúinn og leið
hinar verztu kvalir innvortis, en
áfram hélt hann allan daginn og
langt fram á nótt. Þá lagðist
hann fyrir i trjáþyrpingu og
svaf dálitla stund.
Um morguninn var enn rign-
ing og hann var gegnvotur.
6 Hann drakk siðustu vinlöggina,
g fleygöi flöskunni og hélt áfram.
Á göngunni fór að renna á hann
hálfgert óráð, hann sá ofsjónir,
endalausar raðir af tebollum,
steikum og búðingum. Að öðru
leyti man hann ekkert af þvi
sem gerðist þennan dag. Hann
svaf sem fyrr i skóginum.
Og hann vaknaði sem fyrr við
að enn rigndi. En þegar hann
lagði af stað barst honum til
eyrna hljóö, sem vakti hjá hon-
um mikla gleði og lét i eyrum
hans eins og englasöngur en þaö
voru fallbyssudrunur i fjarska.
Um hádegið voru drunurnar
farnar að hækka og hafi hann
áður efast um að hann væri á
réttri leið hvarf nú sá efi er hann
mætti langri röð flóttafólks.,
sem dróst þreytulega eftir veg-
inum og ýtti á undan sér kerrum
með fátæklegum eig- --i sinum,
með kanarifugla i jurum og
kettlinga i körfum — un^
stúlkur með rennblautt I
klesst við vangana, g,-
menn og konur i rifnum ■ r
með blöðrur á fótum. ungúor::
sem störðu stórun. ’um á vit-
leysu heimsins, sun prestar
sögðu að þau væru i komin fyrir
náð og kærleika Guðs.
Þótt öryggi hans færi vaxandi
eftir þvi sem hann nálgaðist
hættusvæðiö, jókst einnig hætt-
an eftir þvi sem hann nálgaðist
öryggið: við hvert skref sem
hann tók i átt til herja Banda-
manna, þéttust raðir óvinaher-
mannanna i kringum hann og
eitt sinn er hann leitaði fylgsnis
i skógi, gekk hann nærri beint i
flasið á þýzkum herflokki. Hann
lagöist flatur á magann og rýndi
og hlustaði — skógurinn moraði
af þýzkum hermönnum við
ýmislegan vigbúnaö og fram-
undan heyrðust skothvellir i
vélbyssum og rifflum. Bóndi og
litil telpa meö honum komu eft-
ir skógarstignum með fangiö
fullt af hrisi og hermennirnir
slepptu þeim framhjá. Tommy
greip nokkra viðarlurka i fang-
ið, stóð upp og hélt af stað álútur
i átt að skothriðinni.
En hann var máttfarnari en
hann hafði gert ráð fyrir og varö
brátt að fleygja frá sér lurk-
unum. Hvert einasta skref olli
honum sársauka. Hann lét sig
falla til jarðar og skreið gegnum
kjarrið. Þegar hann nálgaðist
skógarjaðarinn sá hann þýzkt
vélbyssuhreiður. Geltið i vel-
byssunni hljómaði ekki óvin-
samlega en kúlurnar sem svör-
uðu þvi úr gagnstæðri átt voru
hinar óárennilegustu. Yeo-
Thomas lagðist niður i fylgsni
sinu og lét ekki á sér bæra.
Þegar hann hafði hvilzt um
stund, skreið hann nær skógar-
jaðrinum. Um hundrað metrum
Yeo-Thomas
til hægri við vélbyssuhreiðrið
var annað.sem einnig var skotiö
úr. Hann renndi sér inn á milli
vélbyssuhreiðranna og yfir
engið fyrir utan skóginn sá hann
mjóan stig, en i skóginum hand-
an við engið gerði hann ráð fyrir
að herir Bandamanna væru.
Hann ákvað að fara eftir þess-
um stig þegar myrkt væri orðið,
lagðist fyrir og beið þess með
óþreyju að rökkva tæki. Á
meöan sökkti hann sér niður i
óráðskennda drauma um egg og
steikt flesk.
i\o loKum lor að rokkva og
brátt var orðið aldimmt. Hann
hélt af staö hálfboginn, en sú
stelling var nú orðin honum
eðlileg vegna veikinnar sem
þjáði hann. Þegar hann kom að
skógarjaörinum skimaði hann
til beggja handa. Hann gat
engan séö, en heyrði skrölt i
brynvögnum og skothvelli.
Hann beiö þar til hann heyrði
aðeins eitt og éitt riffilskot á
stangli og vitandi vits um að nú
yrði hann að varast vini jafnt og
óvini, lagði hann af stað út i
einskismanns land. Hann hafði
ekki farið tuttugu og fimm
metra þegar hann heyrði hróp-
að „Halt”. Hann reyndi að
hlaupa. Nokkur skot skullu á
jörðinni við fætur hans. Hann
gerði aðra tilraun og komst að
þvi aö hann gat ekki einu sinni
gengið. Stjörnur dönsuðu fyrir
augum hans og hann hneig til
jarðar. Hann heyrði fótatak
nálgast og honum var snúið á
grúfu með stigvélatá. Hann
bjóst þá og þegar við að fá i sig
kúlu eða byssusting. En nú voru
þaö hermenn sem hann átti i
höggi við og ekki Gestapo —
þegar þeir sáu að hann gat ekki
staðið upp drógu þeir hann með
sér aftur inn i skóginn. Hann var
enn orðinn fangi.

Föstudagur 11. ágúst 1972
11