Alþýðublaðið - 08.11.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið
El.TR FJftlL F/SK uft
LEST L//Z •DC/<9 /.Eút/R
FROír Höfík- ufí
vzxr /R.
‘óp'oNa mftT
i £WÍ> TÓ//A/ (joRTft
/tTftL/n K'O/Vft SE/PP/ V£R5fí /R <■
) WSKR SK/fl/Y /Ð
f
KROK UR V- F//V HflNM
f
V£/Tf/ T/M KEVR 2£!N5 £UD.
Vf/V //?
VURT U)? 1
Þ Cð :
t" n: Cö i> va kj tn >1
ik s Þ
hi k) N 15 <ð N. r* 3
S T" Þ 5í r; •
V~
SKIIGGA MAROARINS
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
einkum Mintu, af einbeittni sem
nálgaðist ákefð.
Ég reis á fætur og sagði: — bið
hafið verið mjög vingjarnlegar.
Við verðum að fara. Þá er aðeins
eftir að þakka fyrir þá vinsemd,
sem þið hafið sýnt okkur,
ókunnugu fólki.
Ég fann hve Stirling gramdist
við mig. Hann vildi vera kyrr .
Hann virtist enga hugmynd hafa
um að við værum að misnota
gestrisni þeirra, eða þá hann
kærði sig kollóttan um það. En ég
var ákveðin.
Minta brosti til Lucie, sem
óðara stóð upp til að fylgja okkur
að hliðinu.
— Ég bið innilega afsökunnar á
þvi að við skyldum trufla þannig
teboðið ykkar, sagði ég.
— Þetta var vel þegin tilbreyt-
ing, svaraði Lucie. Það var eitt-
hvað i viðmóti hennar sem rugl-
aði mig. Hún var þóttaleg en samt
einhvernveginn hörundsár. Henni
virtist of annt um að halda virð-
ingu sinni, en það stafaði ef til vill
af þvi að hún var fátækur ættingi.
— Ungfrú Minta er yndisleg,
sagði ég.
— Ég tek undir það, bætti
Stirling við.
— Hún er indæl stúlka, sam-
sinnti Lucie.
— Og ég er yður þakklát fyrir
að láta búa um hendina á mér
ungfrú...
—■ Maryan, kynnti hún sig. —
Lucie Maryan.
Áreiðanlega fátækur ættingi,
hugsaði ég.
Stirling, sem ég átti eftir að
uppgötva að lét sér umgengnis-
venjur heldra fólks i léttu rúmi
liggja, spurði umbúðalaust: —
Eruð þér skyld Cardewsfólkinu?
Hún hikaði við og andartak hélt
ég að hún myndi setja ofani við
hana fyrir þessa hnýsni. Siðan
sagði hún: — Ég er h júkrunar- og
lagskona lafði Cardew.
Og þá vorum við komin að hlið-
inu. — Ég vona, sagði hún kulda-
lega, — aö höndin verði fljót að
gróa. Veriö þið sæl.
Þegar við vorum farin út um
járnhliðið, lokaði Lucie þvi vand-
lega á eftir okkur. Við gengum
saman þegjandi um stund, svo fór
Stirling' að hlæja.
— Þetta var nú meira ævintýr-
ið, sagði ég.
— Nú, þig langaði svo mikið til
að vita hvaö fram færi handan við
vegginn.
— Og þig virðist hafa langað til
þess lika.
— Þetta er falleg slæða. Við
ættum bæði að vera henni þakk-
lát. Hún var aðgöngumiðinn okk-
ar, ef svo má segja.
— betta var einkennilegt heim-
ili.
— Einkennilegt! Hvernig
þá...einkennilegt?
— Á yfirborðinu er það móðirin
og dóttirin og svo hjúkrunarkon-
an. Osköp venjulegt býst ég við.
En undir niðri fannst mér vera
eitthvað annað. Móðirin var svo
þögul. Ég held hún hafi verið
hálfsofandi mestallan timann.
— Nú, hún er sjúklingur.
Eftir þetta þögðum við bæði. Ég
leit til hans hornauga og sá að
honum var farið eins og mér. Við
höfðum bæði orðið fyrir einhverj-
um undarlegum áhrifum.
Ég sagði: — Veiztu það, að þeg-
ar ég gekk inn um hliðið þarna
fannst mér ég komin i nýjan
heim... eitthvað gerólikt öllu sem
ég hafði kynnzt áður. Mér fannst
að eitthvað afar stórfenglegt væri
að gerast og vegna þess að allt
var svo kyrrlátt og á ýmsan hátt
venjulegt, væri það enn óhugnan-
legra.
Stirling fór að hlæja. Það háði
honum áreiðanlega ekki imynd-
unaraflið. Mér var til einskis að
reyna að skýra tilfinningar minar
fyrir honum. Þó fannst mér ég
þekkja hann betur eftir þetta
ævintýri á Whiteladies. Eg var
búin að gleyma þvi að um sama
leyti daginn áður hafði ég ekki
vitað að hann var til. Og i fyrsta
skipti frá þvi faðir minn dó fann
ég til spennings — og hann var
enn meira kitlandi fyrir það að ég
vissi ekki alveg hversvegna.
Morguninn eftir fórum við frá
Fálkakránni til London og næsta
dag um borð i Carron Star i Til-
bury.
Ferðalag mitt um hálfan hnött-
inn var hafið.
2. kafli.
Mér varö fljótlega ljóst að lifið
um boð i Carron Star myndi verða
heldur fábrotið, jafnvel þótt við
værum á fyrsta farrými. Ég var i
klefa með stúlku, sem var prests-
dóttir og var á leið til Melbourne
að gifta sig. Hún var bæði glöð og
kviðin; unnusti hennar hafði farið
frá Englandi tveim árum á undan
til að búa þeim heimili i nýja
heiminum og átti nú landareign
þar. Hún hafði áhyggjur af fata-
kistum sinum og brúðarlininu,
sem hún hafði meðferðis. — Mað-
ur verður að vera við öllu búin,
sagði hún við mig. Til allrar ham-
ingju vildi hún helzt tala um
sjálfa sig og spurði mig þvi einsk-
is, en þvi var ég fegin.
Hún sagði mér að fargjaldið
væri 50 pund og ég fann til
ánægjufiðrings yfir þvi að hinn
nýi forsvarsmaður minn skyldi
vilja borga svo mikið til að fá mig
til sin.
Við vorurn heppin á fyrsta far-
rými, sagði hún, þvi að farþeg-
arnir á hinum tveimur farrýmun-
um urðu að hafa sjálfir með sér
hnifapör og drykkjarilát og auk
þess vatnsflösku. Unnusti hennar
hafði lagt á það rika áherziu, að
hún lerðaðist á fyrsta farrými.
Það væri i rauninni mikið ævin-
týri fyrir unga stúlku að ferðast
til annars heimshluta alein, en
frænka hennar hefði fylgt henni
alla leið að skipshlið og unnustinn
myndi koma og taka á móli henni.
Ilún vildi að ég vissi hvilikt allra
eftirlæti hún væri, með ferðakist-
urnar sinar og brúðarlinið.
Hún spurði þó hvort ég væri ein
á ferðalagi svo ég sagðist vera
með fjárhaldsmanni minum. Hún
glennti upp augun þegar hún sá
Stirling og sagði að sér virtist
hann nokkuð ungur til að vera
fjárhaldsmaður og ég er viss um
að henni þótti upp frá þvi sem
eitthvað væri meira en undarlegt
við mig.
t borðsalnum sat ég hjá
Stirling. i l'yrstu héldu flestir að
við værum systkini og þegar það
spurðist að ég væri skjólstæðing-
ur hans, lyftu sumir brúnum, en
nýjabrumið fór brátt af þvi. Veðr-
ið var slæmt framanaf, en það
hafði i för með sér að margir
héldu kyrru fyrir i klefum sinum
og þegar þeir létu sjá sig aftur,
virtust allir hafa fellt sig við hið
óvenjulega i aðstæðum okkar.
Meðan á óveðrinu stóð sátum
við Stirling á þilfari og hann sagði
mér frá Ástraliu. bað leið aldrei
löng stund svo að Mörð bæri ekki
á góma og ég beið þess með meiri
óþreyju að sjá hann en nýja land
ið. Ég varð með hverjum degin-
um nákomnari Stirling. Ég fór að
skilja hann. Hann gat verið hrjúf-
ur i framkomu,en það þýddi ekki
að hann væri reiður eða að honum
stæði á sama. Honum þótti heiður
að þvi að vera hreinskilinn og ef
hann var berorður við mig, ætlað-
ist hann til hins sama af mér.
Hann fyrirleit hverskonar tilgerð.
Ég komst að þessu gegnum af-
stöðu hans til samferðarmanna
okkar. Eg hugsaði oft til fólksins
sem við höfðum hitt á Whiteladies
og mér virtist Stirling vera iafn-
mikil andstæða Franklyns Wake-
field og ég var ólik Mintu. Það
gegndi l'urðu að þetta fólk, sem ég
hafði séð svo stutla stund skyldi
hafa svo-rik áhrif á mig og ég bar
það sanan við alla sem ég hitti.
Sjóferðin kann að hafa verið
leiðinleg i augum sumra farþeg-
anna, sem þráðu að komast á
leiðarenda, en ekki fyrir mig. Ég
hafði áhuga á öllu og mestan á
Stirling. Hann hefur án efa verið
að farast úr leiðindum og langað
heim. Við snæddum morgunverð
um niuleytið og hádegisverð
klukkan tólf, en þess á milli geng-
um við Stirling um þiifarið til
þess að fá einhverja hreyfingu á
meðan flestir voru að skrifa bréf
heim til sin og þeir gætu póstlagt
þau i næstu viðkomuhöfn. En ég
gat engum skrifað — nema fáein
orð til veslings Mary. Ég hugsaði
oft til hennar i fátæklega kvist-
herberginu, lifstiðarfanga i
Danesvorth House, og vorkenndi
henni.
Ég man að ég sat á þilfarinu hjá
Stirling þegar flestir héldu sig i
klefum sinum vegná veðursins og
var upp með mér af þvi þegar
hann dáðist að mér fyrir góða sjó-
mennsku. Ég varð þess visari að
honum hætti til að taka ágöllum
fólks með óþolinmæði. Eg braut
um það heilann hvernig dóm ég
myndi fá. Eftir öllu að dæma
varði hann miklum tima á hest-
24
vinnunni og streitunni. Viltu
það ekki?
Frú Everleigh: Meðal annars.
Anderson: Hverju viltu lika
gleyma?
Frú Everleigh: Ég vil gleyma,
hver ég er og hvað ég er.
Anderss -.Þúertfallega sólbrún.
Farðu úr sloppnum.
Frú Everlcigh: Svona?
Anderson: Já. Þú ert sannar-
lega stórskorinn. Brjósta-
mikil og mjaðmasver.
Frú Everleigh: Vertu mér
góður, Duke.
Anderson: Góður? Viltu að ég sé
góður?
Frú Everleigh: Ó, þú veizt hvað
ég á við.. ekki likamlega. Þú
mátt gera hvað, sem þú vilt
þannig. En reyndu að koma
svolitið manneskjulega fram
við mig.
Anderson: Ég skil ekki, hvern
fjandann þú ert að þvaðra.
Leggstu á bakið.
F"rú Everleigh: Guð minn, ég
held ég burli að kasta upp.
Anderson: Gerðu svo vel. Ældu
þig út.
Frú Everleigh: bú ert ekki
mannlegur.
Anderson: Þá það. En ég er eini
maðurinn i öllum heiminum,
sem getur hjálpað þér.
Leggstu betur út af.
Frú Everleigh: Svona? A ég að
vera svona, Duke?
Anderson: Já. ( Þögn i eina
minútu og átta sekúndur).
Frú Everleigh: Þú meiðir mig,
þú meiðir mig.
Anderson: Auðvitað.
Frú Everleigh: Hvitir ormar.
Anderson: Það er rétt. Eru þeir
að skriða út?
Frú Everleigh: Já..já..
Anderson: Likami þinn er
slepjulegur.
Frú Everleigh: Ekki, Duke..
Aiverson: Þú ert slepja.
Frú Everleigh: Ekki, Duke..
Anderson: „Ekki, Duke, Ekki,
Duke." Heimska belja.
Frú Evcrleigh: Ekki, ég...
Anderson: Jæja. Er þetta ekki
gott? Nú kem ég mannlega
fram við þig. Er ekki svo?
(27)
Eftirfarandi er tekið upp eftir
ljósriti af skýrslu, sem tekizt
hefur að sanna, að Cynthia
„Snapper” Haskins skrifaði.
Skýrslan er á tveimur óstrik-
uðum blöðum, og skrifað á þau
báðum megin. Á blöðunum
mátti kenna óljós fingraför
Cynthiu og Thomasar Haskins
og Johns Andersons. Sjá mátti
af jöðrum pappirsins, sem var
ómerktur, ódýr vélritunarpapp-
ir, að hann hafði verið rifinn úr
blokk. Pappirinn var mjög
venjulegur og seldur i tuttugu
og fimm blaða blokkum. Slíkar
blokkir fást víða.
I)uke: Ég skoðaði stofurnar
tvær, þú veizt hvar. Það gekk
vandræðalaust. Ég greiddi báð-
um læknunum með fölskum ávis
unum. Eg fer ekki til þeirra
aftur. Engin ástæða til þess.
Báðir hafa þeir komið sér vel
fyrir. Mér virðast þeir þéna
gróflega. Hjá lækninum starfa
hjúkrunarkona og stúlka, sem
er ritari og tekur á móti sjúk-
lingum. Hún var að taka upp
póstinn, meðan ég var þarna.
Aðallega var verið að senda
ávisanir. Enginn peninga-
skápur er á ytri skirfstofunni.
Liklega er lagt inn á nætur-
bankahólf. Tvö herbergi eru
fyrir innan stofu læknisins,
skoðunarherbergi og litil
geymsla. t einu horni geymsl-
unnar er lyfjaskápur. Snyrt-
ingin er á vinstri hönd, þegar
maður gengur inn ganginn að
stofu læknisins.
Myndir á veggjum eru ódýrar
eftirprentanir. Inni á stofu
læknisins eru fimm bikarar,
sem læknirinn hefur fengið fyrir
einæringsróður.
Mér þykir leitt, en þetta er
allt, sem ég varð áskynja þarna.
Á biðstofu sálfræðingsins
situr ritari hans, snyrting til
hægri handar og stór skrifstofa
sálfræðingsins fyrir innan.
Hann á þrjár litlar, en fallegar
myndir eftir Picasso, Miro og
einn enn. Þær virtust ósviknar.
Ég lýsti þeim fyrir Tommy.
Hann telur, að megi fá tuttugu
þúsund fyrir þær, kannski
meira.
Talnalás er fyrir vinstri
skápnum i skrifborði sálfræð-
ingsins. Hann var að setja
segulbandspólu niður i skúffu,
þegar ég kom inn. Hann þrýsti á
hnapp, þegar ég tók til máls. Ég
held hann hafi tekið allt upp,
sem ég sagði. bað hlýtur að
vera margt athyglisvert i skrif-
borðsskápnum. Mundu eftir
honum.
Inn af skrifstofu hans er litið
snyrtiherbergi og fataskápur
við glugga, sem veit að garð-
inum. Ef til vill kann eitthvað að
leynast i skápnum.
Hjúkrunarkonan er ung, eða um
tuttugu og átta ára. Sálfræð-
ingurinn er um hálfsextugt og
talar með erlendum hreim.
Lágvaxinn, feitlaginn, þreytu-
legur. — Ég held hann neyti
lyfja, dexedrln að ég held.
Þetta er allt. bvi miður
varð það ekki meira. Gleymdu
ekki segulböndunum. Játningar
af legubekknum.
Ég hef rissað lauslega afstöðu
beggja skrifstofa hinum megin
blaðsins. Láttu okkur vita, hvort
við getum gert eitthvað frekar
fyrir þig.
Hvað um afganginn af borg-
uninni? Við urðum fyrir nokkr-
um útlátum og erum alveg
blönk. Með kærri þökk.
Snap.
(28)
Eftirfarandi segulbandsupp-
taka var gerð i veitingahúsinu
Mama’s Soul Food i New York
19. júni 1968 kl. 14.17. 't>eir sem
ræðast við eru John Anderson
og Samuel Johnson. Vitni hefur
borið kennsl á þá.
Samuel „Skeets” Johnson var
blökkumaður, 33 ára, mjög ljos
á hörund og greiddi sitt hár sitt
upp samkvæmt afriskri tizku.
Hann var u.þ.b. 186 cm á hæð og
vó 80 kiló. Hann hafði djúpt ör
eftir rakhníf á vinstri kinn.
Heyrn hans á vinstra eyra var
sködduð. Hann klæddist dýrum
Miövikudagur 8. nóvember 1972
o