Alþýðublaðið - 24.01.1973, Blaðsíða 7

dóttir, fyrrum Ungfrú ísland,
on
tundsd- Ingi Kristinsson,
„hótelstjóri”.
Fæðingarnar tóku fjör-
kipp við flóttann úr Eyjum
„bessi hópur er nú vonandi að
stækka”, sagði Gisli Stefánsson,
sjómaður, 39 ára, er við hittum
hann i anddyri Fæðingardeildar
Landsspitalans með myndar-
legan barnahóp á aldrinum 6 til
15 ára.
„Konan min, Viktoria Karls-
dóttir, veiktist á leiðinni til
lands og var lögð hér inn, enda
átti hún von á sér. Við vonum að
allt gangi vel. Hún er hér i góð-
um höndum, þó að þetta verði
öðruvisi en viö höfðum gert ráð
fyrir”. Við tökum undir þetta
með Gisla og óskum þeim hjón-
um til hamingju með sjötta
barnið.
Þarna hittum við einnig
Guðrúnu borsteinsdóttur, en
dóttir hennar, Lilja Finnboga-
dóttir, 20 ára, veiktist lika á leið
til lands, en elur senn manni
sinum, Gunnari Sveinbjörns-
syni, fyrsta barn þeirra hjóna.
Tómasdóttir, skýrði okkur frá
þvi, að fjórar barnshafandi kon-
ur frá Vestmannaeyjum, hefðu
verið lagðar inn á deildina i
morgun. Taldi hún liklegt, að
fyrsti Vestmannaeyingurinn
eftir að eldgosiö hófst, liti dags-
ins ljós I dag.
Yfirljósmóöirin, Kristin
Vnnast
til að
knmast
sem
fyrst
heim
aftur
„Maður vonast bara til að
komast sem fyrst heim aftur”,
sagði Einar Kjartansson, 46
ára, þar sem hann sat meö 8
mánaða, fallegan Eyjapeyja, i
fanginu á afa, vestur i Mela-
skóla. Með Einari voru kona
hans og tvö börn þeirra.
Einar, sem annars er verk-
stjórii Vélsmiðjunni Völundi, er
i slökkviliðinu i Eyjum, og var
þvi einn þeirra, sem fyrst var
ljósthvaða ósköp voru að gerast
„Við sáum strax, að þetta verk-
efni var okkur ofviða, og geng-
um i að vekja upp fólk”, sagði
Einar, „og satt að segja var það
undravert, hvað fólk var rólegt
og óttalaust”, og sjálfur ber
þessi hraustlegi maður æðru-
leysið með sér.
„Viö komum með m/b Gjaf-
ari, sem lagði frá Eyjum rétt
fyrir kl. 4 I nótt, og gekk ferðin
vel, þó að talsvert væri um sjó-
veiki. Upp úr bátnum var talið
430 manns, enda var fólk i
hverju skoti, jafnt i lestum sem
annars staðar. Skipstjóri á
Gjafari er Hilmar Rósmunds-
son. Var óneitanlega óhugnan-
legt og stórbrotið aö sigla i eld-
kraumandi sjónum út úr höfn-
inni”.
Einar kvaðst ennþá naumast
hafa leitt hugann að þvi tjóni,
sem þessar hamfarir kynnu að
valda einstaklingum. Kvaðst
hann hafa heyrt, að talsvert hafi
verið um að menn hafi tryggt
eignir sinar, þegar Surtseyjar
gosið varö, en bjóst ekki við þvi,
að þeim hefði verið haldið við.
Fyrst og fremst hlyti mönnum
þó að verða hugsaö til þess, hvi-
likur skaöi allri þjóðinni væri að
þvi, ef vertiöin færi forgörðum i
Vestmannaeyjum. Lauk Einar
lofsorði á framkomu fólks og
skipulag allrar aðstoðar, og I
þvi sambandi væri ástæða til að
geta skjótra viðbragða varnar-
liðsins með þyrlur sinar, sem
heföu komið að góðum notum.
Ingi orðinn
hótelstjóri
Skjótt skipast veður i lofti. A
einum til tveimur klukkustund-
um i fyrrinóttbreyttist hlutverk
Melaskólans frá þvi að vera
barnaskóli i það að vera „hótel”
eða i það minnsta áningastaður
fyrir flóttafólkið frá Vest-
mannaeyjum.
Snemma i gærmorgun, þegar
Alþýðublaðsmenn litu þar við
var anddyri skólahússins fullt af
fólki á öllum aldri. Mæður með
börn sin i fanginu, fjölskyldu-
feður á þönum og ráðvilltir ung-
lingar, sem sumir höföu yfirgef-
ið heimili sin i svo miklum flýti,
að þeir voru umvafðir teppum
frá Rauða Krossinum til þess að
halda á sér hita.
Á stigapalli i anddyrinu hitt
um við fyrir Inga Kristinsson,
skólastjóra, sem stjórnaði mót-
töku flóttafólksins.
Hvenær komst þú hingað i
skólann i nótt, Ingi?
Það var um fjögur leytið, en
hins vegar kom fyrsti hópurinn
ekki fyrr en um sjö leytið. Núna
held ég, að i skólann sé komnir
um 200 manns. Þetta hefur
gengið ótrúlega vel. Fólkið er
yfirleitt mjög rólegt”.
Það má kannski segja, að þú
sért öllu heldur hótelstjóri en
skólastjóri þessa stundina?
„Já, kannski”, sagði Ingi og
brosti.
Fegurðardrottn-
ingin bangin
Inni á stofu 12 i Melaskólanum
hittum við fyrir ung hjón frá
Eyjum, þau Ernu Jóhannes-
dóttur og Egil Egilsson ásamt
eins árs barni þeirra hjóna.
Erna varð fyrir fjórum árum
fegurðardrottning tslands og
við snúum máli okkar til henn-
ar.
Hvernig varð þér við, þegar
þú fékkst að vita hvað var að
gerast i Vestmannaeyjum?
„Það var ekki laust viö, að ég
yrði svolitið hrædd. Annars er ó-
mögulegt aö lýsa þessari tilfinn-
ingu”.
Erna vildi auðheyrilega, sem
minnst um þetta tala, en þau
hjónin urðu aö skilja allt sitt eft-
ir i Eyjum og nú biöur þeirra
ekkert annað en óvissan.
Hjúkrunarfólk á
„hótelinu”
Auk sjálfboðaliða frá skátum
og Rauða Krossinum, sem unnu
við hjálparstarfið i fyrrinótt og i
gær var fjöldi hjúkrunarfólks til
reiöu i þeim skólum borgarinn-
ar, sem hýstu flóttafólkið frá
Vestmannaeyjum.
I Melaskólanum hittum viö
fyrir tvær ungar hjúkrunarkon-
ur þegar nokkuð var liðiö á
morguninn og var auðséö, aö
mestu annirnar voru liðnar hjá.
Við tókum aðra þeirra, Her-
disi M. Júliusdóttur, tali, og
spurðum hvort hún heföi haft
mikið að gera eftir að fólkið tók
að streyma inn i skólann.
„Nei, það hefur ekki reynt
mikið á okkur, sagði hún. „Það
er mikiö af börnum hérna og viö
höfum aðallega haft þann starfa
að aðstoða mæður, haldið á
börnunum og þviumlikt”.
Herdis vildi litið gera úr hlut
þeirra hjúkrunarkvennanna en
öllum er það sjálfsögðu ljóst
hversu mikið öryggi fylgir ná-
lægð þeirra við þessar kringum-
stæður.
Borgarbúarnir
öllu skelkaðri
Melaskólinn var snemma i
gærmorgun undirlagður af alls-
lausum og vegalausum Vest-
mannaeyingum, en ekkert virt-
istskorta á, að þeir fengju nauð-
synlega aðhlynningu og hjálp.
Þarna voru sjálfboðaliöar frá
Rauða Krossinum, skátum og
fleirum auk þess, sem margir
kennarar og starfsmenn skól-
ans voru á þönum við að sinna
flóttafólkinu frá Eyjum.
Astriður Guðmundsdóttir (sjá
mynd), simastúlka skólans var
ein af þeim fyrstu, sem komu til
starfa þar eldsnemma i morgun
eða nánast um miðja nótt.
„Ég var ræst um kl. 4 i nótt og
kom strax hingað i skólann til að
undirbúa komu Vestmannaey-
inganna”, sagði hún.
„Hvort fólkið hafi veriö skelk-
að? Það var nú ekki að merkja
það, en Reykvikingur, sem
starfað hefur i Vestmannaeyj-
um undanfarið sagði við mig, að
hann ætti nú sennilega eftir að
fara að gráta, þegar hann væri
kominn heim til sin hér i borg-
inni”.
„Þetta er kannski orðum auk-
ið, sagöi Astráður, „en ég held,
aö fólk sé ekki almennilega far-
ið að átta sig á þvi, sem hefur
gerzt”.
Samtalið varð ekki lengra, þvi
nú þurfti hún að bera brauð i þá
200 Vestmannaeyinga, sem voru
þessa stundina i skólanum.
Lán að bátarnir
voru í höfn
Jón Ásgeirsson, sjómaour a
Gjafari, 34 ára, var einn þeirra,
sem við hittum i Melaskólanum.
Kvað hann ferðina meö Gjafari
til lands hafa gengið vel, en með
honum kom fleira fólk en nokkr-
um öðrum bát, eða 430 manns.
Er Gjafar 260 lesta bátur og
skipstjóri á honum Hilmar Rós-
mundsson. Kvað Jón það mikið
lán, að allir bátar hefðu veriö i
höfn, þegar ósköpin dundu yfir.
Jón sagði að minnsta kosti tveir
stórir bátar i Vestmannaeyja-
höfn, Hrönn og Siglfirðingur,
hefðu verið vélarvanavegna við
gerða og hefðu þeir verið dregn-
ir út. Minni báta hefði orðið að
skilja eftir, en að þeim yrði hug-
að, ef aðstæður leyfðu, þegar
fólksflutningum væri lokið.
Gisli Stefánsson: „Fjölskyldan fer stækkandi”.
Miövikudagur 24. janúar 1973