Alþýðublaðið - 12.08.1976, Blaðsíða 11

sær Fimmtudagur 12. ágúst 1976
........ ""
SJÓINIARMIÐ ll
ALIN(N) TIL AFREKA
Þá eru Olympluleik-
arnir afstaðnir. Sumir
segja það vel — þetta
sé ekkert orðið annað
en skrautsýning og allt
sem kallast megi
iþróttalegt hafi fyrir
löngu veriðkastað fyrir
róða.Þetta er sjónar-
mið útaf fyrir sig þó
ekki sé það ætlun min
að taka undir það.
Ég hef hér áður I
þessu pistli fjallað um
stjórnmál og Olympiu-
leikana og svo þátttöku
okkar i þessum leikum.
Ekki er það ætlun min
að fjalla frekar um það
mál að sinni. Margt er
það annað sem vaknað
hefur i huga manns við
þessa leika.
Fyrir soltna frétta-
menn.
Þaft lét einhver þau orft falla,
aft þvl er mig minnir i þættinum
Hvernig var vikan? aft
Olympfuleikarnir væri hrein
himnasending fyrir fréttamenn
nú i þessu fréttaleysi.
Þessa daga sem leikarnir
hafa staftift yfir hefur duniö yfir
réttláta sem rangláta þvHiku
ógrinni af iþróttaefni aft elztu
lesaidur muna vart annaft eins.
Þaft má þvi meft sanni segja
aft þessir leikar hafi verift
hreinir „gósentimar” fyrir
Iþróttafréttamenn.
Leikunum er ekki lokift, hvaft
islendingar varftar. tslenzka
sjónvarpiö sér fyrir þvi aft þeir
endastokkurhelmingilengur en
flestum öftrum.
Fréttir— fyrir hverja?
Föstudaginn 6. ágúst s.l. birt-
ist I Þjóftviljanum grein sem
nefndist „Iþróttabölift”. Grein-
ina skrifafti Stefán Jón
Hafstein. Þar segir hann m.a.:
Raunar hafa nokkrir aftilar
fyrir löngu uppgötvaft sölugildi
afrekanna. Þar er átt vift dag-
blöftin sem sum hver byggja
álitlegan hluta sölunar á
iþróttafréttum.
Svo mörg voru þau orft.
Skemmst er aft minnast orfta
Páls Heiftars á ráftstefnu
iþróttafréttamanna fyrr á þessu
ári. Þar gagnrýndi hann hversu
mikift rúm fjölmiftlar leggftu
undir iþróttaskrif. Fleiri hafa
tekift undir þessi sjónarmift.
En af einhverjum ástæftum
hefur verift heldur hljóftara um
þann hóp sem dags daglega
fylgist meö iþróttafréttum fjöl-
miftlanna
Þetta leiftir óhjákvæmilega til
þess aft maftur spyr fyrir hverja
iþróttafréttimar séu skrifaftar.
Ætli þaft gildi ekki þaft sama
um iþróttirnar og annaft efni
blaftanna, þær eru skrifaftar
fyrir lesendurna. Og sá lesenda-
hópur sem þær fréttir les er
sennilega sá „sérlesenda
hopur ” sem hvaft stæstur er
hér á landi.
Sennilegt þætti mér aft
heyrast myndi hljóft úr horni ef
blöftin tækju aft skera niftur efta
jafnvel fella burt fþróttaefni
sitt. Og vift hér á Alþýftublaftinu
höfum reynslu af aft fella niftur
iþróttaefni. Þá fór fyrst aft heyr-
ast f þeim hópnum sem vúdi
hafa iþróttaefnift á sinum staft.
Nú hafa iþróttirnar endur-
heimt sinn staft i blaftinu.
Hér í upphafi vék ég aft frétta-
flóftinu frá Olympiuleikunum.
Margar fréttir vöktu athygli,
aftrar féllu i skuggan.
Kvenmaður með
skegg.
Þvi miftur virftist þaft vera
orftift svo meft Olympluleikanna
aöþarkomist afteinseitt aö: Aft
sigra. Ekki ber aft lasta gófta
og dregnilega keppni, en þegar
mannlegum eiginleikum er
fórnaft til aö knýja fram sigur,
þá er of langt gengift.
Þegar svo er komift aft þeir
sem keppa eiga, þurfa aft éta
hormónalyf, eins ogbörnin lýsift
sitt, þá eru iþróttirnar á villi-
götum.
Haft var eftir einum kepp-
enda tslands i Montreal, aft
sumt kvenfólkiö væri dimm-
raddaft eins og karlmenn og þab
væri meö skegg!
Þá kunn þaö vera mjög al-
gengt ab skipt sé um blóft i kepp-
endum fyrir keppni. Báru
Sovétmenn t.d. Finna þessum
siScum eftir sigur Lassa Viren i
10.000 m hlaupinu. En þeir
austantjaldsmenn ku vera vel
kunnugt um aftferftina.
En því miftur Olympiuleik-
arnir i Montreal hafa ab geyma
aft minum dómi enn dapurlegri
sögu. Söguna um Nadiu Coman-
eci.
Stjarna er fædd.
Þaft hafa áreiöanlega margir
hrifist af leikni þessarar stúlku
þegar þeir sáu hana i s jónvarp-
inu. En hvaft þurfti hún aft
leggja aft mörkum til aft ná
þessum frábæra árangri?
Samkvæmt frásögnum
Arbeiderbladet var hún aöeins
um átta ára gömul þegar henni
var komift á framfæri vift fim-
leikaforustuna i Rúmenlu. Upp
frá þvf bjó hún hjá þjálfara
sinum, Costasche. Afteins fim-
leikarnir komust aft. Auftvitaft
fékk hún slna skólagöngu, en
öllum fritima sinum varfti^hún
til strangra æfinga. Hún átti
aft verfta stjarna.
Og þaft tókst. Nadia Comaned
er nú óumdeilanlega drottning
fimleikanna. En var þab ekki of
dýru verfti keypt? Hvaft er þaft
sem barnift fer á mis?
Þaft er vissulega stórfenglegt
aft sjá iþróttafólk á borft vift þaft
sem hér dvaldi i siftustu viku á
vegum Fimleikasambandsins.
Þaft er stórkostlegt aft sjá aft
menn búa yfir slikri tækni.
En enn á ný spyr ég: Er þaft
ekki keypt of dýru verfti? Þeirri
spurningu verftur hver og einn
aft svara fyrir sjálfan sig.
Jón E. Guðjónsson

I „TR0LLAH0NDUM
Réttlætistilfinning
þjóðarinnar!
Þaft liggur vift aft menn geti
ekki stillt sig um að reka upp
skellihlátur, þegar þaft kemur i
ljós, aö stuöningsblaft fjármála-
ráðherrans er komift I þá
„stemningu”, aft nú þurfi aft
leiörétta skattalögin I samræmi
vift réttlætistilfinningu þjóft-
arinnar! Mikiö var, aft beljan
bar!
A hitt væri sannarlega ekki
óverftugtaftminnast, hvernig sú
þjóft er stödd, sem búiöhefur og
býr vift þessa réttlætistilfinn-
ingu, sem speglazt hefúr i fjár-
málaaögerftum núverandi
stjórnar. Allir vita, aft ennþá
hefur hún ekki kunnaft önnur
ráft, til þess aft reka rikisbú-
skapinn, en aft siþyngja álögur á
landslýft, og þá helzt á láglauna-
fólk.
Virftingu stjórnarinnar fyrir
eigin lagasmiö má ef til vill bezt
marka af þeirri meftferö, sem
fjárlögin hafa hlotift i fram-
kvæmdinni. Þaft skal játaft, aft
aukafjárlög eru ekki óþekkt
fyrirbæri. En þegar svo er
komift, aft eyftsian og sukkift fer
25-30% fram úr eigin áætlunum,
sem lögfestar hafa verift, tekur
steininn úr.
I annan staö er ekki óeftlilegt
ab ræfta nokkuö um þau áhrif,
sem annar eins Hallgerftarbú-
skapur hlýtur aft hafa á þjóftlifiö
almennt. Hvaft höfftingjarnir
hafast aft, hinir ætla sér leyfist
þaft. Þvi þarf ekki langt aö leita
fyrirmyndanna aft allskonar
óreiftu I fjármálum, sem nú
viröast timanna tákn.
Auftvitaft er sjálfsagt aft hafa
þaö í huga, aft gildismat er ætift
breytilegt milli kynslófta. En
grundvallaratrifta verftur þó aft
gæta sin, ef ekki á verr aft fara.
Þar eiga stjórnvöldvitanlega aft
hafa sin áhrif, og skiptir miklu
hvort ill eru efta góð.
Unga kynslóftin hefur rétti-
lega verift kölluft von framtiftar-
innar, og þaft skiptir þvi ekki
neinu smámáli, hvernig tekst til
um uppeldi hennar og aöbúft. Sé
hún alin upp vift sómasamleg
lifsvifthorf, og hún finnur aft
henni sé ætlaft ábyrgöarhlut-
verk i fyllingu tímans, mun hún
ekki bregftast þvi hlutverki.
En þurfi hún aft búa og hafa
fyrir augum sukk og ábyrgftar-
leysi, kann aö vera skammt til
ófarnaöar. Hvaft ungur nemur
sér gamall temur, er enn jafn
raunsatt og þegar fyrst var
sagt.
Þetta á máske ekki hvaft sizt
vift, þegar henni er innprentað,
aft hér sé á ferftinni velferftar-
þjóftfélag, sem allir vilja auft-
vitaft búa i!
Þaft er ekkert launungarmál,
aftsvo er nú komiö, aft láglauna-
foreldrar eiga ekki annars kost
en aft vinna myrkranna milli, til
þess aö geta framfleytt sér og
sinum ogstaftift undir sívaxandi
þunga opinberra álaga. Vitan-
lega getur lfkt ekki gerzt, nema
niftur komi á eftirliti meft börn-
unum, hvaft sem öllum barna-
heimilum og dagvistarstofn-
unum líftur.
Þegar svo skólagangan hefst,
veröur skólinn, aft visu, athvarf
svo langt sem þaft nær, efta
getur náft. En afthverju skólaári
I HREINSKILNI SAGT
loknu hefst leikurinn á ný. Svo
er nú aft búift, aft þess er varla
aft vænta, aft neitt verksvift bifti
barnanna, efta unglinganna, og
þaft þýftir vitanleg örvæntingar-
og iftjuleysisráp.
Búskaparhættir f sveitum eru
þeir, aft bændum væri fyrst og
fremst þörf á auknum vinnu-
krafti vor og haust, en þá eru
skólaunglingarnir tepptir, svo
ekki er lengur i þaft skjól aft
flýja, sem áftur var drjúgt, til
þess aft unga fólkift kæmist i
snertingu vift hift lifandi lif utan
þéttbýlisins.
Til þess aft kóróna svo aft-
stæftur unga fólksins, til aft
verfta nýtir þjóftfélagsþegnar,
er svo enn aukift vift skyldu i
skólum, jafnvel á hendur þeim,
sem hvorki vilja né geta á þvi
stigi málsins, gertsérþar gagn!
Reynt er aft klóra yfir þess
kórvillu meft þvi aft sílækka
kröfurnar i skólunum, svo aft
þeir slöppustu fái þó eitthvaft
'ipósitift''á útskriftarblaftift i
lokin!
Menn hljóta aft spyrja:
Hverskonar arfur er þaft, sem
meö sllku háttalagi á ab leggja i
lófa framtiftarinnar? Hvemig er
unnt aft vænta þess, aft þannig
verfti upp aldir „starfemenn
g!aftir, prúftir”, þegar unga-
fólkift finnur ekki, aö þaft hafi
frá upphafi sinn sess I þjóftfé-
laginu?
Þaft má vera gott efni sem
ekki spillist i slikum meftförum.
Viö skulum ekki blekkja
okkur meft þvi, aft hlutirnir
gerist af sjálfu sér. Sukkþjóft-
félag.sem liöurannaft sins ogég
hefi drepift á i þessum þáttum er
ekki líklegt til aft ala af sér
ábyrga þegna. Hvenær er timi
til aft snúa af óheilla brautinni ef
ekki nú, meftan ennþá er vottur i
landinu af virftingu fyrir
„fornum dyggftum”?
Margháttaöur skaöi hefur
þegar skeö. En sá mundi þó
verstur, ef réttlætistilfinning
þjóftarinnar brenglaftist svo,
sem nú er i hraöri uppsiglingu.
Þá erum vift komin i trölla-
hendur eftir 1100 ára búsetu i
þessu landi.
Oddur A. Sigurjónsson