Alþýðublaðið - 29.11.1977, Blaðsíða 10

10
Þriðjudagur 29. nóvember 1977'
Greiðsluskilmálar eða staðgreiðsluafsláttur.
(Baukne cht
^ veit hvers konan þarfnast
SAMBAND ISLENZKI
1 f JL
ARMULA 3 REYKJAVIK. SIMI 38900
hennar fór á vertíö á veturna, sá
hún að miklu leyti um skepn-
urnar. Sem elsta barn gætti hún
þeirra yngri og hafði sterka
ábyrgðartilfinningu gagnvart
systkinum sinum, sem entist
alla æfi. Amma mundi vel jarð-
skjálftana miklu 1896, þegar
jörðin skalf um allt suðurlands-
undirlendið og margir bæir
féllu. Var þá litlum börnum
hugsað til heimsendis, en jarð-
skjálftanóttina var búið urn
börnin i Gljúfurholti undir ber-
um himni i nýhirtu heyi og
brekán breytt yfir.
Gljúfurholt stendur i þjóð-
braut og var þar tiður gesta-
gangur, enda vel tekið á móti
hverjum, sem að garði bar, þótt
börnin væru mörg og þröngt um
fólkið. Þar var oft hlúð að
svöngum og köldum ferðalöng-
um, sem voru á leið úr veri eða
suður til Reykjavikur.
Amma vann að búi foreldra
sinna þar til hún var þritug.
Arið 1919 gekk hún að
eiga Simon Simonarson frá
Bjarnastöðum i Hjallahverfi i
Ölfusi. Þau höfðu þekkst frá
barnæsku, þvi vinskapur hafði
verið með feðrum þeirra, og
þeir verið skipsfélagar. Simon
hafði ungur farið til róðra og
eignast skip, og gerði út frá
Herdisarvik. Var hann seinasti
formaðurinn þar. Þegar þau
gengu i hjónaband, tókst þeim
að fá húsnæði á Eyrarbakka, og
bjuggu þar fyrstu árin. Þótt
hugur ungu hjónanna hafi stefnt
til landbúnaðar, var ekki um
slikt að ræða, þar sem jarðnæði
lá ekki á lausú.
Fljótlega fluttu þau til
Reykjavikur, þangað sem
straumurinn lá, og afi réðst á
togara. Eitt sinn var hann hætt
kominn, er togarinn Asa, sem
hann var á, strandaði undir
Svörtuloftum, en mannbjörg
varð.
Árin sem i hönd fóru voru
erfið, börnin fimm , kreppa,
þröngur húsakostur, veikindi og
vinnuþrælkun. Amma réðst i
fiskvinnu til að hjálpa upp á
sakir og vann i fiski i 10 ár. Sim-
on afi minn hætti brátt á sjónum
og 1931 keypti hann vörubil og
hóf akstur. Lét hann smiða
boddi á bilinn og flutti fólk i
skemmtiferðir á sumrum. Var
hann einn af stofnendum vöru-
bilstjórafélagsins Þróttar. Arið
1934 hófu þau hjón að reisa hús
að Þorfinnsgötu 8. Var það reist
af stórhug og framsýni, en litl-
um efnum. Upp úr þessu fór að
hægjast um, börnin að komast
upp og efnahagurinn varð betri.
Þau bjuggu svo að Þorfinnsgötu
8 upp frá þvi. Simon lést 24.
ágúst 1960, en amma min bjó þá
áfram i húsinu ásamt tveim
dætrum sinum og þeirra fjöl-
skyldum. Börn þeirra eru Giss-
ur, Ingunn, Margrét og tvibur-
arnir Kristin og Simon Þór-
oddur.
Amma sagði okkur krökkun-
um stundum sögur frá bernsku-
dögum sinum, frá smala-
mennskunni, frá þeim kynlegu
kvistum sem gistingar beiddust
i Gljúfurholti og frá lifinu i torf-
bæjunum gömlu, fátæktinni, og
þeirri glaðværö, sem rikti þar
þrátt fyrir allt. Sem elsta barn
foreldra sinna var hún vön að
stjórna hópnum, og ráöagóð
þótti hún, þegar taka átti mikil-
vægar ákvarðanir, margir leit-
uðu til hennar i nauðum sinum.
Eftir að amma fluttist á Þor-
finnsgötuna, skaut hún oft
skjólshúsi yfir ættingja sina og
aðra, sem húsnæði vantaði og
bjuggu lengst tvær systur
hennar á háaloftinu.
Amma tók virkan þátt i öllu
félagsstarfi eftir komuna til
Reykjavikur. Ber þar fyrst að
nefna verkalýðshreyfinguna, en
hún var virkur félagi i verka-
kvennafélaginu Framsókn fram
á siðustu ár. Bar hún hag þess
félags mjög fyrir brjósti, og sat
á timabili þing Alþýðusam-
bandsins, sem fulltrúi þess.
Stéttarvitund ömmu skipaði
henni i stjórnmálum i flokk með
jafnaðarmönnum, og starfaði
hún mikið i kvenfélagi Alþýðu-
flokksins. Kvenréttindamál lét
hún einnig til sin taka, var i
Kvenréttindaíélagi Islands, og
einnig sýndi hún Kvennadeild
Slysavarnarfélagsins mikla
ræktarsemi. Vil ég leyfa mér að
halda að Ingibjörg hafi verið
eftirsótt i öllum félögum, þvi
skyldu sinni brást hún ekki, og
var óspör á að leggja sitt af
mörkum, ef málefnið var gott.
Simon og Ingibjörg voru mjög
kirkjurækin, og man ég það sem
litil stúlka, er amma og afi voru
á leið til kirkju á sunnudögum.
Klæddist hún þá jafnan peysu-
fötum, og bar þau höfðinglega.
Málefni Frikirkjusafnaðarins
voru þeim hugleikin, og störf-
uðu þau mikið að þeim, hún i
kvenfélaginu en hann i bræðra-
félaginu.
Er aldurinn færðist yfir,
börnin búin að stofna sin eigin
heimili og tómstundirnar orðn-
ar fleiri, var setið við og prjónað
hverja stund sem gafst. Barna-
börnunum fjölgaði ört, svo nóg
var af smáfólki, sem hafði not
fyrir framleiðsluna. Margar
litlar hendur hafa vettlingarnir
hennar ömmu yljað. Stundum
spann hún á rokk og kamba átti
hún, og hafði hún gaman af stór-
um forvitnisaugum barnanna,
er hún vann ullina, eins og gert
hafði verið i hennar ungdæmi.
Amma lét sér mjög annt um
okkur barnabörnin. Aldrei vant-
aði hosur eða vettlinga, og þeg-
ar leið að jólum hvildi mikil
leynd yfir henni, er hún kom
heim úr bænum hlaðin pinklum.
Allir skyldu fá jólagjöf, ekki að-
eins ömmubörnin, heldur einnig
langömmubörnin , þegar þau
svo bættust við.
Nú er komið að leiðarlokum,
amma horfin af sjónarsviðinu,
en eftir lifir minningin um lit-
rika konu, stórlynda og
rausnarlega, dgglega og kraft-
mikla. Viö, sem ólumst upp
undir hennar verndarvæng,
geymum með okkur minningar
um ömmu i starfi, lif og fjör allt
i kring, þar sem hún stendur i
sláturgerð á haustin, að basar-
undirbúningi i skámmdeginu, i
veisluhöldum um jólin og i
kartöflurækt á vorin.
Blessuð sé minning hennar.
Lára.
VIPPU - BlLSKÚRSHURÐIN
Minning
Ingibjörg Gissurardóttir
f. 30.8. 1888 — d. 20.11. 1977
I-karaur
Lagerstærðir miðað við múrop:
Hæð: 210 sm x breidd: 240 sm
210 - x - 270 sm
Aðrar stærðir. smffiaðar eftir beiðni.
CLUGGASMIÐJAN
Síðumúla 20 — Simi 38220
í dag, þegar Ingibjörg Gissur-
ardóttir er öll og verður senn til
moldar borin, til hinstu hvildar,
er undirrituðum efst i huga
þakklæti til hennar fyrir
ánægjulega og lærdómsrika
samfylgd. Þessi samfylgd var
ekki löng, þvi að Ingibjörg var
komin talsvert á niræðisaldur-
inn, þegar fundum okkar bar að
i fyrsta sinni.
Hafði hún þá þegar gengið
langan veg og strangan. Má lesa
um þá vegferð i bókinni ,,5 kon-
ur” eftir Vilhjálm S. Vilhjálms-
son, sem gefin var út árið 1962.
1 þessari bók á Vilhjálmur tal
viö 5 konur, þar á meðal Ingi-
björgu. Segir hún þar frá ævi
sinni, tæpitungulaust, frá þvi að
hún var i föðurhúsum og þar til
hún er flutt i hús sitt viö
Þorfinnsgötu 8.
Mér er ennþá i fersku minni
dagurinn, þegar þessi lágvaxna
en snarlega kona birtist i dyrun-
um á miðhæðinni á Þorfinns-
götu og bauð mig velkominn i
húsið.
Ég hafði áður vitað um aldur
hennar og ýmislegt, sem á daga
hennar hafði drifið og undraðist
yfir, hversu létt hún var i fasi og
skýr i hugsun. Þetta var á miðju
sumri, þegar sól er hæst á lofti
og náttúran öll i sinu fegursta
skarti. Eftir að hafa spurt mig
um ætt mina og uppruna eins og
hennar var háttur, þegar hún
átti tal viö ókunnuga, barst tal
okkar fljótlega að góða veörinu
og hinni islenzku náttúru, sem
hún þreyttist aldrei á að
dásama. Hafði ég strax yndi af
að hlusta á hana segja frá
heimahögum sinum og hinum
mörgu stöðum á landinu, sem
hún hafði ferðast um.
Atti ég siðar eftir að komast
að þvi, hversu góður og
skemmtilegur feröafélagi Ingi-
björg var. Fórum við oft saman
i ferðalög um nærliggjandi
sveitir og var hún óspör á að
miðla okkur ferðafélögum
hennar af fróðleik sinum.
Fannst okkur stundum eins og
hún þekkti öll örnefni á náttúr-
unni og heiti á bæjum og ibúum
þeirra. Minnisstæð er mér ferð,
sem ég og dóttir hennar fórum
með hana austur i Mýrdal og
skyldi haldið að rótum
Sólheimajökuls. Ingibjörg var
þá orðin 84ára gömul. Taldi hún
sig aldrei hafa komið nógu
nærri jökli og átti nú að bæta úr
þvi. Þegar við höfðum keyrt
eins nærri jöklinum og hægt var
og stigið út úr bilnum til að
horfa á hann, var það eigi nóg.
Urðum við að ganga með hana
upp að jökulröndinni til að hún
næði að koma við hann. „Þetta
er mér nóg”, segir hún siðan,
,,og nú get ég þó sagt, að ég hafi
komið við jökul”. Þannig var
Ingibjörg, heil og sönn I öllu,
sem hún sagði og gjörði.
Ingibjörg fylgdist með öllu,
sem var að gerast i kringum
hana fram á siðustu árin, sem
hún lifði. Lét sig allt mannlegt
varða og tók þátt i hvers konar
umræðum um menn og málefni.
Hafði áhuga á stjórnmálum og
skipaði sér i raðir félagshyggju-
manna.
Hún var trúrækin og virkur
meölimur i Frikirkjusöfnuðin-
um i Reykjavik.
Aldrei varð maður var við
neina beiskju i frásögn hennar,
þegar hún var að lýsa kjörum
fólks eða sinum á uppvaxtarár-
um hennar i Gljúfurholti. Þvert
á móti var frásögn hennar á
þann veg, að maður veltist um
af hlátri. Var stundum ekki
laust við, að maður skammaðist
sin fyrir að kvarta yfir þvi, sem
i hennar augum hlytu að vera
smámunir.
Ingibjörg og maður hennar,
Simon Simonarson, sem lézt ár-
ið 1960, byggðu stórt hús við
Þorfinnsgötu. I þvi húsi ólu þau
upp börnin sin 5 og komu þeim
til manns. Sum þeirra byrjuðu
þar sinn búskap. Ættingjar og
vinir þeirra margir áttu þar
griðland um lengri eða
skemmri tima. Margir hafa séð
þar dagsins ljós i fyrsta sinn og
aðrir hafa gengið þaðan á vit
feðra sinna.
Af þvi, sem hér að ofan er
sagt, er augljóst, að oft hefur
verið erilsamt i kringum Ingi-
björgu, en þannig vildi hún hafa
þaö.
Ég sakna þess að hafa ekki
náð að kynnast eiginmanni
hennar, Simoni Simonarsyni,
meðan hann lifði. Af frásögn
Ingibjargar og annarra, sem til
Simonar bezt þekktu, má mér
vera ljóst, aö hann hefur verið
mikilhæfur maður og drengur
góður.
Nú þegar Ingibjörg hefur lok-
ið vegferð sinni og henni búinn
hvila við hlið mannsins hennar,
vil ég endurtaka þakklæti mitt
fyrir samfylgdina. Börnum
hennar, barnabörnum og systr-
um ásamt vinum votta ég mina
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Gisli Kristjánsson.
1 dag fer fram útför Ingi-
bjargar Gissurardóttur, sem
lést i sjúkrahúsi þann 20. þessa
mánaðar.
Ingibjörg, amma min, var
fædd að Reykjum i ölfusi 30.
ágúst 1888, og voru foreldrar
hennar hjónin Margrét Jónína
Hinriksdóttir og Gissur
Guðmundsson, búendur að
Gljúfurholti i ölfusi. Foreldrar
hennar voru af kjarnaættum i
Arnessýslu, Bergsætt og
Reykjakotsætt. Þau hófu bú-
skap árið eftir að amma fædd-
ist, og fengu til ábúðar Gljúfur-
holt á móti öðrum bónda. Bú-
stofninn var rýr og fátæktin
mikil, en bjartsýnin á lifið og
framtiðina óþrjótandi. Amma
min var elst 17 barna þeirra
hjóna, og má segja að barn hafi
fæðst i Gljúfurholti á hverju ári.
Af börnunum i Gljilfurholti dóu
þrjú i bernsku, en 14 barnanna
komust upp. Amma fór ung að
vinna og hjálpa til við störfin á
heimilinu. 1 hennar hlut féllu
fljótt ýmis skylduverk, og þá
sérstaklega útistörfin, hún vakti
ung yfir fénu, og þegar faöir
Frystiskápar og kistur í úrvali frá
Bauknecht
* Fljót og örugg frysting.
* Öruggar og ódýrar í rekstri.
* Sérstakt hraðfrystihólf.
* Einangraðar að innan með áli.
* Eru með inniljósi og læsingu.
* 3 öryggisljós sem sýna ástand tækisins
og margir fleiri kostir.