Vísir - 12.05.1969, Blaðsíða 12

12
VISIR. Mánudagur 12, maí 1969.
NYHET!
Þetta buxnabelti heldur sokk'
unum örugglega uppi. — Engin
sokkabönd lengur.
Byxgördeloch
strumpor
sitter som ett plagg.
Inga strumpeband.
Ingaknappar.
Kgndejgvðus
(ran-de-vo)

race
Tökum oð okkur ails konar
íramkvœmdir
bœði í tíma- og ákvœðisvinnu
Mikii reynsia í sprengingum
VERKTAKAR - ViNNÚVÉLALEIGA
I.oltliressur - Slíurðgröíur
Hranar
82120
rafvélaverkstædi
s.melsteds
skeifan 5
Tökum aö okkur:
S3 Viðgeröir á rafkerfi
fB Mótormæingar
m Mótorstillingar
dýnamóum og
störturum.
■ Rakaþéttum raf-
kerfið.
Varablutir á staönu
Þaö er samt staöreynd, aö dag-
inn, sem striði var lýst yfír, fann
ég til einhvers konar léttis. Ég
heyröi sjálfan mig segja hátt:
„Þaö hiaut aö koma aö því.“
Konan mín leit á mig í undrun.
„Hvers vegna?"
„Ég veit það ekki. Ég fann það
bara á mér. Þaö var allt og sumt.“
Frakkland, Þýzkaiand, Pólland,
England, Hitler, nasisminn eöa
kommúnisminn. Ekkert af þessu
kom málinu viö. Ég hef aldrei haft
minnsta áhuga á stjórnmálum og
ég veit ekkert um þau. Ég hefði
i mesta lagi getaö nefnt þrjá eöa
fjóra franska ráðherra, af þvi aö
ég haföi heyrt nöfn þeirra i út-
varpinu.
Nei, þessi styrjöld, sem haföi
skyndilega brotizt út eftir eins
árs falskan frið, var persónulegt
mál milli öriagagyójunnar og min.
Ég hafði þegar lifað eina styrj-
öld í þessari sömu borg, Fumay,
þegar ég var bam, þvi ég var sex
ára 1914. Ég horföi á fööur minn
fara að heiman i einkennisbúningi
morgun nokkurn, þegar regið hellt
ist niður, og móöir min var rauð-
eygð allan daginn. Ég heyröi skot
hríð i fjarska i næstum fjögur ár,
einkum þegar við fórum upp í hæð-
irnar. Ég man Þjóðverjana og odd
mjöa hjálma þeirra, slár liösforingj
anna, tilkynningarnar á veggjun-
um, skömmtunina, lélega brauöið,
sykur- smjör- og kartöfiuskortinn.
Nóvemberkvöld nokkurt koni
möðir mín heim allsnakin. Hár
hennar var snoðað, og hún æpti |
fúkyrði aö nokkrum unglingum,
sem eltu ha'aa.
Ég var tíu ára. Viö bjuggum í
miðbænum á fyrstu hæð.
Hún kiæddist, án þess aö skipta
sér hið minnsta af mér. Plún var
meö æðisgiampa í augum og
hreytti út úr sér oróum, sem ég
hafði aldrei fyrr heyrt af hennar
munni, og skyndilega, þegar hún
var tilbúin til brottferðar með sjal
um höfuðið, virtist hún muna eft
ir mér.
„Madame Jamais lítur eftir þér,
þangað til faöir þinn kemur heim.“
Madame Jamais átti ibúðina,
sem við bjuggum í, og bjó sjáláf
á jaróhæöinni. Ég var of skelfdur
til aö gráta. Hún kyssti mig ekki.
Hún staldraði við í dyrunum, síðan
gekk hún út, án þess að segja nokk
uð fleira, og útíhuröin féli að stöf
um.
Ég er ekki að reyna aö útskýra.
Ég á við, að ég efist um, aö þetta
komi nokkuö viö tilfinningum mín
um áriö 1939 eöa 1940. Ég segi
bara frá staöreyndum, eins og ég
man þær, án nokkurrar skreytni.
Ég fékk berkla fjórum árum sið
ar. Og sá sjúkdómur vitjaði mín
tvisvat eöa þrisvar eftir það.
Og nú, þegar þessi styrjöld haföi
brotizt út, hafði ég það á tilfinn-
ingunni, að öriagagyðjan væri að
gera mér rétt einn grikkinn, og
ég var ekki undrandi, þvi að ég
hafði verið svo viss um, að þetta
mundi gerast einn góðan veöur-
dag,
í þetta skipti var það engin bakt
ería, enginn virus, enginn með
fæddur galli á guð má vita hvaöa
hluta augans — læknarnir hafa
aldrei getað orðið sammála um
augun í mér. Nú var það stríð, sem
atti saman milljónum manna.
Hugboöiö var fáránlegt. Ég skil
þaö. En staöreyndin er, að ég
vissi, að ég var reiubúinn. Og þessi
bið allt frá því í október var aö
verða óþolandi. Ég skildi það ekki.
Ég furðaði mig sifellt á þvi, hvers
vegna þetta, sem hlaut að gerast,
geröist ekki.
Mundu þeir einn góðan veöur-
dag segja okkur eins og í Múnchen,
að allt væri komiö i lag, að lífið
gæti gengið sinn vanagang á ný,
' 1 þessi hræösla heföi bara verið
misskilningur?
Hefðu sú stefna vióburöanna ekki
þýtt það, að snurða hefði komiö
á minn örfagaþráð?
SöJskinið varð sifeöt heitara.
Það gerði innrás í húsagarðmn og
baðaði rúðuna. Svefnherbergis-
glugginn opnaðist, og konan mín
kailaði út.
„Marcel.“
Ég stóö á fætur, gekk út af verk
stæðinu og hallaði höfðinu aftur.
Konan min ieft út eíns og hún
væri með grimu, eins og þegar
hún gekk með i fyrsta skiptíð.
Strengt andlit hennar vakti með
mér viðkvæmni þótt mér fyndist
það nú hálfvegis ókunnogt.
,,Hvaö er aö gerast?"
„Ertu búin aö heyra það?“
„Já, er þaö satt? Hafa þeir gert
kmrás?“
„Þeir hafa ráöizt inn í Holiand.“
Og dóttir mih spur-ði innan úr
herberginH:
„Hvað er þaö, manima?"
„Leggstu niöur. Það er ekki kom
inn fötaferðatími.“
„Hvað var pabbi aö segja?"
„Ekkert. Farðu að sofa.“
Hún kom niður næstum strax.
Svefnloftið fylgdi henni. Og hún
gekk ofuriftið gieiö vegna þungans.
„Heidurðu, að þeir hleypi þeim
f gegn?“
„Ég hef ekki minnstn hugmynd
um það.“
„Hvaö segir tiktestjórnin?"
„Hiin hefur ekkert sagt esmrf
„Hvað ætlarðn að gera, MarceJ?"
WILTON TEPPIN SEM ENÐAST OG ENDAST
EINSTÆÐ ÞJÖNUSTA! — KEM HEIM TIL YÐAR MEÐ SÝNISHORN. — TEK MM
OG GERl BINDANDI VERÐTILBOÐ YÐUR AÐ KOSTNAÐARLAUSU!
NÝ MYNSTUR, PANTIÐ TÍMANLEGA.
’ Damel Kjartaitsson . Smn 33283
EDDBE CONSTANTINE
HVAD V/L DE SÁ m’
ENHKMWDA6 / PAKLS
& ABE JE6 UIDSTE DET - MEN HLW
VILLEJO MED VOLD 06 MA6T MED
t DEN DANSETBOP.SEIV OM JE6
PBOVEDE ATfOStB/ÖE HENDEDET
r 06 NtTERDE BAN6E tOK
XT HUN HA8 PQDET SL6IND /
k N06ET KKIMINELT ?
„.. .og það síðasta, sem ég hef heyrt af
dóttur minni, var bréf, sem ég fékk frá
henni í siðustu viku.“
„Þér óttizt þá scm sé, að hún hafi
flækzt i eitthvað glæpsamlegt“
„Bara, að ég vissi það nú. — En það
var sama þótt rigndi eldi og brennisteini,
hún vildi óð og uppvæg fá að fara með
þessum dansflokki - þó lagöi ég blátt
bann við“.
„Hvaö ætiizt þér til að kg geri i þessu“.
„Þör hafið sambönd alls staðar. Finnið
Claire og fáið hana til þess að snúa heim
aftur. - Ég skal gjalda yður ómakið
ríkulega.“
Það gerðu þötr . .. og ætia. íam að
hleypa af.
N
Hver einasta bygginga á jarðeign
minni er skotheld. En ef innrásarmenn-
irnir kæmu meó handsprengjur eða fati-
byssu.