Vísir - 04.11.1969, Qupperneq 9
IflSIR . Þríðjudagur 4. nóvember iööM.
Messað yfir trogum í ÞÓRSMÖRK
Með Ferðafélagi Islands i hausíferð og
sviðamessu i Skagfjórðssk^a
Undir nótt er sveigt út af þjóðveginum við Markarfljótsbrú.
Mikinn snjó hefur sett niður og enn fennir. Dalarúturnar
mjakast þyngslalega upp með Markarfijóti. Þrautreyndir
fjallabílstjórar rýna út á hvíta fannbreiðuna, sem þekur öll
kennileiti. Og þar sem þrýtur troðnar sióðir er farið af
augum — og leiðin valin eftir íeiðsögn gleggstu manna.
Inni í bílunum verðum mönnum skrafdrjúgt. Sumt er sagt
í bundnu máli. Kviðlingar fjúka milli sætanna. Þarna sitja
skáld góð og hagyrðingar margir. Ferðafólkið hefur á tak-
teinum tvírætt skop og góðlátlega kerskni, sem er yfirborð
áralangrar vináttu og samfylgdar í mörgum f jallaferðum.
Brátt varð steinhljóð í skálan-
um, eins og rammasti galdur
hefði verið sunginn þar úti í
horni og draugastemmningin af
frásögn Hallgríms entist allt þar
til trogin komu rjúkandi á borð
ið með heitu hangikjöti og fleira
góðgæti. Og þeir ferðafélags-
menn stóðu við loforð sitt.
í slíkum ferðum, þar sem
samhent ferðafólk á í hlut, er
ákveðin verkaskipting milli
manna. — Hún hefur þró-
azt gegnum árin og hver geng-
ur þegjandi að sínu verki. Einn
ber inn kol og eldivið, annar
1
u
Séð ytir Langadal, þar sem skali Feröafelagsms stendur. Hnsluna ber í Valahnjuk og í bak-
sýn má greina svellbungur Eyjafjallajökuls.
‘C'erðafélagiö hefur „messaö“
yfir sviðum haust hvert.
Þessar sviöamessur hafa jafn-
an veriö sungnar í Skiðaskálan
um, en nú skyldi breyta lítil-
lega út af tradisjóninni og færa
þessa athöfn inn á Þórsmörk í
Skagfjörðsskála.
Naumast var þaö nægur til-
gangur með þessari skammdeg
isferð inn á Mörkina að éta
þar svið, enda kom það á dag-
inn, þegar menn risu af fletum
sínum að morgni. Hver dýna í
skálanum var borin út, barin og
dustuð, skálinn þveginn hátt og
lágt. Slíkar hreingerningar eru
geröar vor og haust.
Þar fyrir utan var erindið
kannski fyrst og fremst að sjá
Mörkina í vetrarskrúða, þreyta
kyrrsetubeinin í stuttum göngu
ferðum upp á nálæga hnjúka
og teyga fjallaloftiö.
fjaö var sællegt og göngumótt
lið, sem settist á laugar-
dagskvöldiö inn í skála og beið
eftir máltíðinni. Þeir feröafélags
menn höföu lofað því aö hún
skyldi vel útilátin, enda veitti
.ekki af eftir strangan dag, skúr
ingar og fjallagöngu.
Notalegan ylinn lagði um all-
an skálann frá séra Jóhanni
en svo er ofninn í Skagfjörðs-
skála gjarna kallaður í gamni
eftir fyrri eiganda sínum, séra
Jóhanni Þorkelssyni dóm- '
gl^arTvonf aönUskafa TSr Bílstjórarnir Ásmundur (t. h.) og Jóhann taka farangurinn tíI
c.njóinn í skáladyrum. — Hall- handargagns og koma honum fyrtr í nV- - nr cn lagi
grímur Jónasson sá kunni ferða stað hciin á lcið. Milli bilanna sér rós*
garpur, vtcc setztur við rúm- skála, sem svo er kallaður eftir Kristjái?. . c'aum
brík í stellingar sögumannsins. helzta frumherja Ferðafélagsins.
Einar Guðjohnsen, fram-
kvæmdastjóri Ferðafélagsins
sýnir á sér fararsnið.
fyllir lugtir eldsneyti. Kvenfólk
ið stússar í eldhúsi og sjálfkjörn
ir ko’kkar sjá um matseldina. En
á vökunni eru allir samtaka um
að skemmta sér. Þegar hófleg-
um ræðuhöldum er lokið, er lag
ið tekið og örlítilli brjóstbirtu
bregöur fyrir til þess að mýkja
kverkarnar.
Tjessi messa er sungin lengi
kvölds. Úti er alstirndur
himinn, sennilega heiðrikasta
kvöld haustsins. Máninn varpar
skuggum á hvilftir og lautir.
Birkihríslurnar teygja anga sína
upp úr snjónum hér og þar,
eins og svartar loppur. Inn úr
slíkri nótt er notalegt að koma
í hlýjan skálann og hreiöra um
sig í svefnpokanum. — Smátt
og smátt berast hrotur messu-
gestanna út í öræfakyrrðina.
Sunnudagsmorgunninn kemur
með heitri súpu og fleiri göngu-
ferðum. Siðan er haldið heim á
leið og nú er auövelt aö rata
sömu sporin til baka. Menn
hafa slíðrað myndavélar sínar
og horfa með hóflegu stolti til
tindanna, sem þeir klifu. — Þeir
elztu og reyndustu halda uppi
svörum við margvíslegum fyrir-.
spurnum um nöfn og staðhætti.
Og þarna efu ‘márgfróðir menn
um náttúruleg fýrirbrigði,
minnst þrír náttúruvísindamenn
og margir glöggir og minnugir
fjallagarpar.
En þegar komið er niöur á
þjóöveginn við Litlu-Dimon eru
flest andlitin í bílunum komin
með sinn hversdagssvip, hætt
að horfa út um gluggann. Um-
ræðurnar eru hljóðar, andlitin
svipbrigðalítil eins og í strætis-
vngni. — Brátt verður þessi
'erð óHós minning, sem kemur
'■-inn-ki unp í hugann á kvöld-
—i Hagsins, o'lógar
"g?-: 'nv ’-jnni er fiett. —
O ' "n~)t var hún flestum ■ ó-
j >;».
LFSFNDLJR
/yw HAFA ORÐIÐ 1
□ Ekkjur og
einstæðar konur
Mér finnst mikiö óréttlæti, að
allar tekjur ekkna og einstæðra
mæðra eru teknar til skattaá-
lagningar og þá meðtalið það
litla smáræö;, en þó þakkar-
verða, ekknalífeyrir, mæðralaun
ásamt barnameðlagi. Hins
vegar á kona sem býr með sín-
um eiginmanni rétt á að
halda eftir óskattskyldum 50%
af heildartekjum sínum. Veit ég
til dæmis með sjálfa mig, sem
enn stend í afborgunum af eigin
húsnæði, og ekki yrði róðurinn
léttari, ef ég þyrfti að leigja, að
ég á fullt í fangi með að standa
skil á sköttunum mínum, sem
til jafnaðar á hvern mánuð árs-
ins eru rúmlega éin vikulaun.
Ekkja.
□ Óskalög sjúklinga
Óskalagaþættir útvarpsins
hafa notið verðskuldaðra vin-
sælda og er áreiðanlega ekki
hlustað almennar á nokkurt ann
að útvarpsefni. Einn af þessum
þáttum, óskalög sjúklinga, er
þar engin undantekning. Undan-
farin ár hefur sá þáttur verið
fyrst eftir hádegið á laugardög-
um, eftir lestur tilkynninga og
auglýsinga. Nú stendur hins veg
ar fyrir dyrum sú breyting, að
flytja eigi þáttinn til á dag-
skránni og skuli hann framvegis
vera á laugardögum fvrir há-
degi. Hef ég heyrt almenna óá-
nægju með þetta fyrirkomulag,
þar sem fyrrihluti laugardags er
yfirleitt mikill annatími hjá al-
menningi og því muni fáum gef-
ast kostur á að hlusta á óskalög
sjúklinga. Hef ég jafnvel heyrt
sumar óánægjuraddirnar taka
það djúpt í ármni, að betra væri
að leggja þáttinn algerlega niö-
ur, heldur en aö vera með slíkt
fyrirkomulag.
Hlustandi.
□ Bolfiskur —
þorskfiskur
Er það ekki nokkuð hvimleitt,
aö nú er farið að klína hinu
ljóta orði „boIfiskur“ á blessað-
an góðfiskinn okkar? Ég er svo
að segja alinn upp með fiski frá
blautu barnsbeini. Ég hefi aldrei
heyrt þetta ónafn nefnt, fyrr en
nú fyrir nokkrum árum, að það
verður algengt f útvarpi og dag-
blöðum. Einu sinni heyrði ég
líka talað um „bo]lýsi“ í út-
varpinu, en það hefur ekki
heyrzt aftur. Ef til vill hefur
blessuðum málspekingnum klígj
að viö „bollýsinu“. Ég man þetta
úr Náttúrufræði Bjarna Sæ-
mundssonar: Þorskur, ýsa, lýsa
ufsi, langa og keila, heita einu
nafni „þorskfiskar".
Það er mjög nauðsvnlegt, að
bolfiskmeistararnir vildu upp-
lýsa fáfróðan almenning, hvaöa
fisktegundir falla undir þetta
Ijóta nafn. Væri ekki ráðlegt að
leggja þetta ónefni riiður, og
taka heldur upp nafnið þorsk-
fiskar, þegar talað er um fleiri
en eina tegund þorskfiska?
Ingjaldur Tómasson.
HRINGIÐ I
S(MA 1-16-60
,KL 13-15
* yu \ V *. . * V