Vísir - 04.08.1970, Blaðsíða 13

fíSIR . Þriðjudagur 4. ágúst 1970.
13;
Þ. ÞORC IRfMSSON & CO
I
SALA - AFGREIÐSLA SUÐURLANDSBRALn 6 Iffi.
FERÐAFÓLK! Bjóðmn yöur
1. fl. gistingu og greiðasölu
í vistlegum húsakynnum á
sanngjömu veröi.
HOTEL
VARÐBORG
AKUREYRI
SÍMI 96-12600
MGMéghvili _
nted gleraugum frá
Austurstræti 20. Sími 14566.
HALLTEX LOFTPLÖTUR
40x40 cm %“ þykkar.
Ný gerð, hagstætt verð.
Hannes Þorsteinsson, heildverzlun.
Hallveigarstíg 10. Símar 24455—24459
Hann fékk ekkj heldur peninga
til náms heiman að, þeir komu frá
samtökum Gyðinga í borginni,
sem höfðu boðið honum náms-
styrk, eftir að hann hafði lokið
venjulegu skólanámi og vakið
athygli á sér fyrir óvenjulega góða
frammistöðu. Þegar hann heföi
lokið háskólanámi og fengið fasta
stöðu, bar honum að greiða þenn
an námsstyrk aftur að vissum
hluta.
Stærðfræðiprófessor hans við
háskólann í Vilna hafði taliö
hann gáfaðastan allra þeirra nem
enda, sem hann haföi haft undir
höndum. Við háskólann í Bonn j
í Þýzkalandi, þar sem hann nam
um eins árs skeið, naut hann
mikils álits fyrir frábæra hæfi- '
Ieika sína og við þennan háskóla
var sömu sögu að segja. Að hann
mættj þar tiltölulega sjaldan í
kennslustundum kom fyrst og
fremst af því að hann vann af
miklu kappi að doktorsritgerö
sinni, en öll líkindi virtust til, að
hann gæti lokið henni á ári í
stað tveggja ára, sem yfirleitt
þurfti til undirbúnings doktors-
gráðunni.
Að því afreki loknu beið hans
prófessorsstaða við háskólann.
Hann mundi því ekki snúa aftur
heim til Vilna, sennilega ekki
heldur til Póllands, en dveljast
þa-r. sem hann var kominn; það
sem eftir væri ævinnar hér á þess
um srað, þar sem hann hafði í
rauninni þegar búið um sig. Og
gæti hann því við komið, mundi
hann aldrei flytjast á brott úr
híbýlum frú Lange.
„Elsku stóri drengurinn minn,
hve heitt þrái ég þaö ekki að
mega vefja þig örmum . . .“
Hann langaði mest til að lesa
öll bréfin og um leiö titraði hann
af ótta við það að komið yrði að
sér.
Einmitt þegar sú hugsun leitaði
á hann enn einu sinni, heyrði
ha-nn fótatak úti á gangstéttinni
og varð litið út um gluggann.
Hann þekkj það á skugganum, að
það var Michel, sem nálgaðist
útidymar.
Þetta varð með svo óvæntum
og skyndilegum hætti, og hann
var svo gersamlega lamaður, að
hann gat ekki með neinu móti
gert sér grein fyrir hvort þeim
rúmenska hefði orðið litið inn
um gluggann, þegar hann gekk
hjá. Honum fannst sem hann hlyti
að hafa gert það, slíkt hlytj ein-
ungis að vera eðlilegt og ósjálf-
rátt viðbragð, en hann hafði ekki
tíma til að hugleiða það nánar.
Hann vissi sig standa að því
leyti betur að vígi að það var
myrkara inni í herberginu en úii
fyrir og að það sást þvf ekki eins
vel inn um knipplingatjöldin og
út um þau, en þar fyrir var ekki
aö synja fyrir það andlit hans
kynnj að hafa skorið sig úr rökkr
■ II
inu inni, sökum þess hve fölt það
var.
Titrandi höndum lagðj hann
bréfin afur ofan í skúffuna og lok
aði henni eins hljóðlega og hon-
um var unnt.
Michel stóö enn úti á dyra-
þrepinu, ósýnilegur frá honum,
og leitaði í vösum sínum að úti-
dyralyklinum.
Elie Haföi ekkj tíma til að kom
ast inn í eldhúsið, öftir að hann
hafði lokað herbergisdyrunum á
eftir sér, svo að hann tók skref
fram ganginn að útidyrunum og
dró hurðina frá stöfum í sömu
svifum og Michel var að singa
lyklinum í skrána.
Það leyndi sér ekki að Michel
kom þetta mjög á óvart, en Elie
stamaði:
„Bankaðir þú á hurðina?"
„Nei . .
„Mér heyrðist þaö . . .“
Kannski var Miohel svona undr
andi vegna þess hve Pólverjinn
var vandræðalegur. Elie hafði
aldrei verið þess umkominn að
dylja tilfinningar sínar. Hann
fann hvernig hann roðnaði upp í
hársrætur. og það varö til þess
að hann fór að stama.
„Ég . . . ég er aleinn heima í
húsinu . . .“ tautaði hann og
tók stefnuna inn í eldhúsið.
Hánn heyrði að sá rúmenski
gekk inn í herbergið, en heyrði
hann samt ekkj loka á eftir sér
dyrunum. Þegar hann var kominn
inn í eldhúsið aftur og setsdur við
borðið, tók hann blýantinn og lét
sem hann væri að vinna, enda
þótt hendur hans titraðu enn og
hann fyndi ákafan seðaslátt viö
gagnaugun. Vegna fátsins, sem
enn var á honum, varð faann þess
ekki var þegar eldhússdymar
voru opnaðar,- og hrökk því viS
þegar hann heyrði rödd Michels
fyrir aftan sig.
„Er ég að trufla þig?“
Hann blimskakkáði á hann aug
unum. Rúmeninn virtist ekki neitt
gramur. Þvert á móti virtist
það vera hann, sem var áhyggju-
fullur. Kannski hafði hann opnað
öskjurnar með tyrkneska saelgæt
inu, eða þá að hann hafði opnað
skúffuna.
„Má ég staldra við héma hjá
þér andartak. Ég veit að þú ert
önnum kafinn við störf þín. en
Það var alls ekki ólíklegt að
það heifði verið af ásetningi, að
hann kom fyrr heim en venju-
lega, vitandi það, að frú Lange
mundi ekki vera heima.
Hann var vandræðalegur á svip
inn, þegar hann tók sér sæti hin
um megin við borðið á stól Lou-
ise.
„Þú hefur dvalizt héma svo
lengi . . •“
Elie var smám saman að ná
aftur valdi yfir tilfinningum sín-
urn, og roðinn að hverfa ú; vöng
um hans.