Vísir - 06.08.1970, Blaðsíða 7

1
f'Sf 'R . Fimmtudagur 6. ágúst 1970.
W.II KWimiim.
yryiyjýýjyie
Á
:
\ v' '!
V
'V |
m

• V>:«y. w -,x wx'V-VSyixÍ
Mallorca-
veður í
Rvík
veörið heittist yfir borg-
ina í gær, s(3m skein, og
fólteið virtist óvenju vel á sig
komið bæði til sáiar og líkama.
Bemt fyrir framan Laugaveg
178 (þar eru ritstjómarskrifstof
ur Vísis), blasti viö sjón. Ein
spengileg, fönguieg sólaði sig
af atefK, hailaðist upp að Land-
róver-jeppa með aftwrlygnd
augu. Það gljáði á urygu konuna
í sóiinni. Þetta var laust fyrir
hádegi, þegar Vísísmenn voru
á leið til snæöings út á Hötel
Loftleióir. Var sent eftir Bjam-
leifi alla leið upp í myrkra-
kompu og hann beðinn um að
smella af, sem hann gerði rösk
lega að vanda.
Sú spengilega reyndist i að-
spurðum fréttum vera fiimsk
flugfreyja, sem hefur starfað
hja Loftleiðum í 3% ár, og
vann það afrek að giftast ein-
um flugstjóranum hjá félaginu,
Ómari Tómassyni í hvorki
meira né minna en 11 þúsund
feta hæð yfir miðbaug. Það var
í vor. Hún heitir Eya. Þegar
hún er spurð, hvað það nafn
merki. segir hún að það merki
ekki neitt sérstakt.
„Er gaman að vera flug-
freyja?"
„Mjög svo“, segir hún.
„Hvernig má það vera?“
„Það er tilbreytingin. Ef veör
ið er leiðinlegt hérna á íslandi,
þá veit maður meö vissu, að
eftir fáar klukkustundir verð-
ur ailt breytt. .. því þá tekur
við annað veðurlag og annað
umhverfi 02 þess vegna er auð
veldara að láta sér iíða vel."
Þetta sagði fiugfreyjan frá
Helsinki í Finnlandi.
Atján ára afgreiðslustúlka á
kaffibar F. í„ sem ekki komst
út í sólina. (Myndir Bjarnleif
ur)
„Þetta er okkar desert“, sögðu Loftleiðastúlkumar í sólbaðinu í bádeginu.
Efttr snæðinginn á hótelinu
var ennþá glaða sólskin og
hitinn oröinn mikill Þetta fór
að verða eins og f Suðurlönd-
um. Skrifstofu- og starfsstúlk-
ur Loftleiða sátu sérlega létt-
klæddar undir Iistaverkinu henn
ar Nínu sáiugu Tryggva.
Einn herramaður, sem gekk
fram hjá, spurði, hvort þær
væru stúlkurnar. sem Morgun-
blaðið (eða miðaldra kona í Vel
vakanda) væri að skrifa stund
um um í sambandi við nærfata
sýningu. Þær svöruðu þessu
ekki.
Hins vegar svöruðu þær blaða
manni, þegar hann spurði, hvort
þetta espaði upp í þeim löngun
til Mallorca-ferðar. Ein sagði:
„Þetta espar upp löngun til
lengri matartíma.“
„Eruð þið búnar að borða
stúlkur?“
„Þetta er desert“, svarar
ein.
„Ekki forréttur?"
„Þetta er aflt“, segir ljóshærö
stúlka, farrn að verða brún.
Svo var haldið á afgreiðslu
Fiugfélags íslands á kaffibarinn
til að fá sér lútsterkt Coro-kaffi
sem átján ára yngismær (sem
leit út fyrir að vera sextán)
reiddi fram. Hún hafði verið á
Laugarvatni um helgina og sagð
ist hafa ðhrelnkað fotin sín þar
og var ekkert ánægð með iiað,
en óánægðust var hún þó með
það að komast ekki út í sóiina i
dag, því að hún þvrfti að vinna
... blessunin.-
Að svo búnu var brunað niö-
ur á Austurvöli.
Uppi á svölum Sigtúns (öðru
nafni Sjálfstæðishússins, sem ó-
vinirnir í gamla daga kölluðu
Holstein) sátu menn „leyniskytt
ur Natós“, sagði ljósmyndari
vor, maður með húmor, en
svoldið vinstri sinnaður.
Þeir sögðust ekki hafa mátt
vera að því að skreppa til Mail
orca með ,,konunni“ eða „ást-
konunni" í sumar og þess vegna
væru þeir ennþá svona ljósir á
höirund eins og sjá mætti. Fiest-
ir kváðust þeir vinna hjá mikil-
vægri stofnun, sem nefndist
Landssíminn. — stgr.
Finnsk, fönguleg, spengileg og flugfreyja hjá Loftleiðum, sem
á meðan eiginmaður hennar brá sér inn í verzl un.
sig á Landróver-jeppa,
„Leyniskyttur Natos a svolum .b.ianstæóishussms 1 gær.